ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ...

Απόγευμα στην Αριστοτέλους. Έχει μια γιορτή με παιδιά απο συλλόγους ΑΜΕΑ. Μια απο τις ομάδες έχει φορεσιές πλουμιστές. Σαν τσιγγάνες τα κορίτσια με λουλούδια στα μαλλιά, με γιλεκάκια και φλογέρες τα αγόρια.

Χορεύουν το "Μπαλαμό", το "Γαρύφαλλο στ'αυτί". Άλλα με έντονα κινητικά προβλήματα και άλλα λιγότερο, όλα τους όμως κάτι χαμόγελα! Σαν ολάνθιστοι κήποι έμοιαζαν!


Στο τέλος ανεβαίνουν στη σκηνή με το τραγούδι "Θεός αν είναι" και απλώνουν τα χέρια στον ουρανό... Ε, εκεί το δάκρυ (σ'εμάς τους θεατές), έχει πάρει το δρόμο του... Ίσως γιατί πολύ απλά μας υπενθύμισαν τι σημαίνει "γεύομαι" τη ζωή, όπως είναι, παρά τα ζόρια της. Είναι μία εξάλλου η ρημάδα... Και γρήγορη...

*α' γραφή, στο φατσοτέφτερο, 10/6/2017