Τα λόγια ανήκουν στον ζωγράφο Άλκη Πιερράκο (έφυγε στις 22/3/ 2017 απο τη ζωή), απο μια συνέντευξη που του είχα κάνει το 2003, για την εφημερίδα "Μακεδονία".
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ανατρέχω σε συνεντεύξεις που τυχαίνει να έχω κάνει με ανθρώπους της Τέχνης, έτσι,για να θυμηθώ τις... ανάσες τους.
Με τον Πιερράκο συζητήσαμε μόνο μια φορά. Ήταν το Γενάρη του 2003, που οργανώθηκε έκθεση του στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης (του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης), η πρώτη του αναδρομική στη γενέτειρα του Θεσσαλονίκη. Τότε ήταν ένας "83χρονος... έφηβος" όπως έγραφα που ζούσε χρόνια ολόκληρα στη Γαλλία, αλλά ήξερα κάθε στιγμή τι γίνεται στην Ελλάδα και κουβαλούσε όλη την ώρα, όπως ο ίδιος έλεγε, "τα νταμάρια της Ελλάδας. Αυτά τα νταμαρο-τοπία, αυτή η φτωχή γη είναι η έννοια της Ελλάδας. Η έννοια του λιτού...".
Το πιο ακριβό πράγμα γι'αυτόν ήταν "το σωληνάριο του άσπρου, του τιτανίου. Είναι όπως το νερό. Εφόσον έχω αυτά τι άλλο θέλω;".
Και πώς όριζε την Τέχνη; "Είναι ένα μεγάλο μυστήριο, όπως αυτά της εκκλησίας. Το πρωί όταν έχω πολύ έμπνευση- αν και τώρα μεγαλώνω πια- σκέφτομαι τον πίνακα και όταν το βράδυ τον έχω κάνει είναι σαν να ένα μικρό θαύμα! Ακόμη και αν έχω χρώματα, πινέλα, χρειάζομαι πάντα να βγω έξω το πρωί, μου χρειάζεται λίγο καφενείο, λίγες κοπέλες, λίγη ζωή και όταν πάει 12 η ώρα πάω στο ατελιέ να δουλέψω. Όσο υπάρχει ψυχούλα, υπάρχει Τέχνη".
Έλεγε όμως και αυτό: "Στην Ελλάδα είδα πολλούς νέους που έχουν χάσει την ψυχή! Κάποιος μου είχε πει 'βρε γέρο, τι είναι αυτό το μπληγούρι που ζωγράφισες;". Και δεν ήμουν ακόμη γέρος! Του λέω 'βρε αναιδέστατε, το μπληγούρι ήταν η σωτηρία για να επιζήσουμε! Επειδή ξέρεις μόνο τα σημερινά, ξέχασες τι πέρασε η Ελλάδα;".
Μνήμη. Εις μνήμην.
Όχι βολτούλα μου, δεν θυμόμαστε τι πέρασε η Ελλάδα, ξεχάσαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο υπάρχει ψυχούλα, υπάρχει Τέχνη... Και τα νιάτα σήμερα, καλομάθαμε, άστο σου λέω. Άλλαξε η εποχή, χάθηκαν οι αξίες.
Καλό ταξίδι.