Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ?...


Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο
κοιτάει λίγο πίσω, σηκώνει τον ώμο
και χάνεται... ενώ εσύ ρωτάς το κενό...

...και μετά αναρωτιέσαι "τι είναι αυτό που δεν μπορούσα?". Πάντα μετά όμως... Αφού έχεις βγει απο το 'κάδρο'. Αφού κοιτάς απ'εξω απο το κάδρο. Και αφού (μερικές φορές,καλώς ή κακώς), συνειδητοποιείς ότι και να θες, δεν μπορείς να ξαναμπείς εκεί μέσα... 

*απορίες εν είδη μονολόγου για ένα μπολερό σχέσεων. Αν έχεις να προσθέσεις κάτι ... παρακαλώ... ελεύθερα... 

11 σχόλια:

  1. Ξέρεις παρατηρώντας τις σχέσεις και τη δυσκολία των ανθρώπων να αφεθούν θα περιέγραφα την γενιά μου ως "συναισθηματικά ανάπηρη", νομίζω ότι σκεφτόμαστε περισσότερο από όσο πρέπει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη η συναισθηματική αναπηρία πραγματικά. Πολύ μεγάλη. Και δεν ξέρω αν είναι επειδή σκεφτόμαστε περισσότερο απο όσο πρέπει ή επειδή φοβόμαστε περισσότερο απο όσο του πρέπει... Ήρθε και αυτή η εποχή του διαδικτύου και τα πασπάλισε με μια επίφαση...σχέσεων. Άκου να δεις...Σχέσεις χωρίς άγγιμα, βλέμμα, μυρωδιά, χωρίς...τόλμη. Δυστυχώς...

      Διαγραφή
    2. Συναισθηματική αναπηρία ... Θα έλεγα ότι ζητάμε περισσότερα από όσα πρέπει. Είτε επειδή μάς έχουν μεγαλώσει στα ώπα-ώπα και μάς έχουν κακομάθει, είτε επειδή θέλουμε να αναπληρώσουμε όσα δεν είχαμε - οπότε γινόμαστε άπληστοι και αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με λιγότερα. Νομίζω και στις δύο περιπτώσεις, ο εγωισμός είναι μεγάλο θέμα. Πόση συναισθηματική νοημοσύνη είχαν άλλωστε οι γονείς μας; Από πού να τη διδαχτούμε και εμείς;

      Διαγραφή
  2. προσπαθωντας να δωσω μια εξηγηση, θα πω πως στην εποχη που ζουμε αλλαζουμε τοσο πολυ και τοσο γρηγορα καθημερινα, πως να ξαναμπεις σε ενα καδρο στο οποιο ησουν πχ 3 μηνες πριν; αφου το εζησες, εμαθες, επαθες, χαρηκες οκ παμε για αλλα τωρα.. ειναι η εποχη του ''ζω τη στιγμη'' , πως λοιπον να εχει διαρκεια αυτο; η κουβεντα ειναι πολυυυ μεγαλη.. θελω επισης να συμφωνησω και με την roadartist - φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πάντοτε απο καταβολής της ανθρωπότητας το ζω τη στιγμή είναι ουσιώδες. Έτσι πιστεύω. Ωστόσο το θέμα είναι ότι δε τη...ζούμε συνήθως. Συνήθως φανταζόμαστε αυτό που θα θέλαμε (αν ξέρουμε τι θέλουμε) να ζήσουμε. Και εκεί κολλάει η απορία του αν θα μπορούσες να ξαναμπείς στο κάδρο για μια δεύτερη ευκαιρία. Για να ζήσεις. Ωστόσο, ναι, καλώς ή κακώς, αμα βγεις απο αυτό το καδράκι, όσες απορίες ή όσες απαντήσεις και να έχεις, ξανά μέσα δε χωράς (ίδιος/ ίδια τουλάχιστον). Μεγάλη κουβέντα πράγματι. Για ρακο-κατάνυξη ιδανική... ;)

      Διαγραφή
  3. «να προφέρω τη λέξη εμείς», δεν την εννοούσα ΠΟΤΕ πραγματικά... (ποιητική αδεία)

    ωραίες σκέψεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα πότε ζούμε;
    Ακόμα και λογικά να το δεις, ζω, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, βολτίτσα... μετά θα έρθει μια άλλη στιγμούλα που αν δεν είμαι εδώ και πχ σκέφτομαι τι έγινε χθες ή τι θα γίνει μετά το έχασα, έχασα αυτή το μαγικό τώρα όπου όλα μπορούν να συμβούν!
    Έτσι η πηγή της δυστυχίας μας, είναι ότι σχεδόν πάντα θέλουμε κάτι άλλο, απ΄ αυτό που είναι τώρα... αχ! τελικά πάντα στο κάδρο είμαστε, μόνο που δεν το ζούμε!
    ΑΦιλάκια πολλά πολλά!

    ΥΓ: Πολύ "έτσι" και το τραγούδι! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. θα συμφωνησω με roadartist
    και αφηνω μια αγκαλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και γιατί να πρέπει να μπούμε σ' ένα κάδρο, μετά να βγούμε και μετά να σκεφτόμαστε αν μπορούμε ή όχι να ξαναμπούμε;; Αστειεύομαι βέβαια, η συμβολική μορφή του κάδρου για μία σχέση λέει πολλά.

    Ίσως αν βγει κανείς από το καδρο, θα μπορούσε να πάει ή όχι σε κάποιο άλλο. Όμως σίγουρα το προηγούμενο το ξεκρεμάει από τον τοίχο της ζωής του.

    Και οι επιλογές δικές μας!

    Σε φιλώ
    Καλό βράδυ βολτούλα, να είσαι καλά!


    υγ. αυτό το ραδιόφωνο και τι δεν μου θύμισε... είχε ένα ο πατέρας μου:)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. προσυπογραφω το 1ο σχολιο..δυστυχως..
    αλλα γινεται η αγαπη να χασει το δρομο τελικα?
    δεν ξερω..

    σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι όμορφα που στόλισες το σπιτάκι σου, βολτίτσα μου!
    Εύχομαι έτσι όμορφο να είναι και το μέσα...
    ΑΦιλάκια πάντα με χαμόγελο! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή