Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο
κοιτάει λίγο πίσω, σηκώνει τον ώμο
και χάνεται... ενώ εσύ ρωτάς το κενό...
...και μετά αναρωτιέσαι "τι είναι αυτό που δεν μπορούσα?". Πάντα μετά όμως... Αφού έχεις βγει απο το 'κάδρο'. Αφού κοιτάς απ'εξω απο το κάδρο. Και αφού (μερικές φορές,καλώς ή κακώς), συνειδητοποιείς ότι και να θες, δεν μπορείς να ξαναμπείς εκεί μέσα...
*απορίες εν είδη μονολόγου για ένα μπολερό σχέσεων. Αν έχεις να προσθέσεις κάτι ... παρακαλώ... ελεύθερα...
Ξέρεις παρατηρώντας τις σχέσεις και τη δυσκολία των ανθρώπων να αφεθούν θα περιέγραφα την γενιά μου ως "συναισθηματικά ανάπηρη", νομίζω ότι σκεφτόμαστε περισσότερο από όσο πρέπει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη η συναισθηματική αναπηρία πραγματικά. Πολύ μεγάλη. Και δεν ξέρω αν είναι επειδή σκεφτόμαστε περισσότερο απο όσο πρέπει ή επειδή φοβόμαστε περισσότερο απο όσο του πρέπει... Ήρθε και αυτή η εποχή του διαδικτύου και τα πασπάλισε με μια επίφαση...σχέσεων. Άκου να δεις...Σχέσεις χωρίς άγγιμα, βλέμμα, μυρωδιά, χωρίς...τόλμη. Δυστυχώς...
ΔιαγραφήΣυναισθηματική αναπηρία ... Θα έλεγα ότι ζητάμε περισσότερα από όσα πρέπει. Είτε επειδή μάς έχουν μεγαλώσει στα ώπα-ώπα και μάς έχουν κακομάθει, είτε επειδή θέλουμε να αναπληρώσουμε όσα δεν είχαμε - οπότε γινόμαστε άπληστοι και αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με λιγότερα. Νομίζω και στις δύο περιπτώσεις, ο εγωισμός είναι μεγάλο θέμα. Πόση συναισθηματική νοημοσύνη είχαν άλλωστε οι γονείς μας; Από πού να τη διδαχτούμε και εμείς;
Διαγραφήπροσπαθωντας να δωσω μια εξηγηση, θα πω πως στην εποχη που ζουμε αλλαζουμε τοσο πολυ και τοσο γρηγορα καθημερινα, πως να ξαναμπεις σε ενα καδρο στο οποιο ησουν πχ 3 μηνες πριν; αφου το εζησες, εμαθες, επαθες, χαρηκες οκ παμε για αλλα τωρα.. ειναι η εποχη του ''ζω τη στιγμη'' , πως λοιπον να εχει διαρκεια αυτο; η κουβεντα ειναι πολυυυ μεγαλη.. θελω επισης να συμφωνησω και με την roadartist - φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πάντοτε απο καταβολής της ανθρωπότητας το ζω τη στιγμή είναι ουσιώδες. Έτσι πιστεύω. Ωστόσο το θέμα είναι ότι δε τη...ζούμε συνήθως. Συνήθως φανταζόμαστε αυτό που θα θέλαμε (αν ξέρουμε τι θέλουμε) να ζήσουμε. Και εκεί κολλάει η απορία του αν θα μπορούσες να ξαναμπείς στο κάδρο για μια δεύτερη ευκαιρία. Για να ζήσεις. Ωστόσο, ναι, καλώς ή κακώς, αμα βγεις απο αυτό το καδράκι, όσες απορίες ή όσες απαντήσεις και να έχεις, ξανά μέσα δε χωράς (ίδιος/ ίδια τουλάχιστον). Μεγάλη κουβέντα πράγματι. Για ρακο-κατάνυξη ιδανική... ;)
Διαγραφή«να προφέρω τη λέξη εμείς», δεν την εννοούσα ΠΟΤΕ πραγματικά... (ποιητική αδεία)
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίες σκέψεις
Μα πότε ζούμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και λογικά να το δεις, ζω, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, βολτίτσα... μετά θα έρθει μια άλλη στιγμούλα που αν δεν είμαι εδώ και πχ σκέφτομαι τι έγινε χθες ή τι θα γίνει μετά το έχασα, έχασα αυτή το μαγικό τώρα όπου όλα μπορούν να συμβούν!
Έτσι η πηγή της δυστυχίας μας, είναι ότι σχεδόν πάντα θέλουμε κάτι άλλο, απ΄ αυτό που είναι τώρα... αχ! τελικά πάντα στο κάδρο είμαστε, μόνο που δεν το ζούμε!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά!
ΥΓ: Πολύ "έτσι" και το τραγούδι! ;-)
θα συμφωνησω με roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αφηνω μια αγκαλια
Και γιατί να πρέπει να μπούμε σ' ένα κάδρο, μετά να βγούμε και μετά να σκεφτόμαστε αν μπορούμε ή όχι να ξαναμπούμε;; Αστειεύομαι βέβαια, η συμβολική μορφή του κάδρου για μία σχέση λέει πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως αν βγει κανείς από το καδρο, θα μπορούσε να πάει ή όχι σε κάποιο άλλο. Όμως σίγουρα το προηγούμενο το ξεκρεμάει από τον τοίχο της ζωής του.
Και οι επιλογές δικές μας!
Σε φιλώ
Καλό βράδυ βολτούλα, να είσαι καλά!
υγ. αυτό το ραδιόφωνο και τι δεν μου θύμισε... είχε ένα ο πατέρας μου:)
προσυπογραφω το 1ο σχολιο..δυστυχως..
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλα γινεται η αγαπη να χασει το δρομο τελικα?
δεν ξερω..
σε φιλω!
Τι όμορφα που στόλισες το σπιτάκι σου, βολτίτσα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι έτσι όμορφο να είναι και το μέσα...
ΑΦιλάκια πάντα με χαμόγελο! :)