'ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ'...

Σκηνικό: Μια πόλη-νησί που μέρες τώρα βράζει, βουτηγμένη στην υγρασία και τις αναθυμιάσεις της ζέστης κάθε βράδυ απο το μπετόν των πολυκατοικιών και των πεζοδρομίων. Δεν έχει αδειάσει όπως άλλες χρονιές. Ούτε προβλέπεται να συμβεί. Οι νύχτες ωστόσο ήσυχες, σαν πλάνο σκηνοθέτη που αργόσυρτα κυλάει σε μια διαδρομή... Αυτή διασχίζω. Και μαζεύω εικόνες, σαν μικρά πλάνα ταινίας... 

Σκηνή 1η: Την κρατούσε απο το χέρι και με κόπο ανέβαιναν το πεζούλι. 'Δεν γίνεται, θα πέσω. Αχ σε βασανίζω..." μονολογούσε εκείνη. Εγγονός της μάλλον το παλληκαράκι, με υπομονή περίσσια και τρυφεράδα στο βλέμμα, στις κινήσεις του, της επαναλάμβανε υπομονετικά "δε θα πέσεις. Δείξε μου εμπιστοσύνη, μη φοβάσαι"... Το τόνιζε το 'εμπιστοσύνη', σαν μια λέξη που εκείνη δε γνώρισε ποτέ και έπρεπε να τη μάθει τώρα στα 80 της. Και ίσως εκείνο το ανεπαίσθητο δυνατό κράτημα που πρόσφερε εκείνη στο μπράτσο του να ομολογούσε ότι έστω και έτσι, έστω και τώρα, ήθελε να γευτεί αυτό τον άγνωστο "κόσμο"... 

Σκηνή 2η: "Μετά απο ότι έγινε δεν ξέρω... Ράγισε καταλαβαίνεις? Μπορώ να έχω πάλι εμπιστοσύνη?"...Πίνανε καφέ δίπλα στη στάση λεωφορείου. Εκεί τις βρήκα. Σκοτεινιασμένη η μία, δυναμική η άλλη, να συμπαρασταθεί στην "απώλεια" της φίλης της... "Δύσκολο είναι το ξέρω, αλλά όλοι κάνουμε στραβοπατήματα. Όλοι αξίζουμε δεύτερη ευκαιρία", της απαντούσε. Σαν να πετάρισε μια σπίθα στη σκοτεινιά της άλλης. "Ίσως, ναι...Δεν είναι εύκολο, αλλά ίσως αξίζει", κατέληξε. Τη φαντάστηκα να παλεύει να 'κολλήσει' το σπασμένο γυαλί... "Να διαλέξεις γερή κόλλα", ευχήθηκα...

Σκηνή 3η: 'Δώσε μου την μπάλα σου και θα σου δώσω το κουβαδάκι'. Δίκαιη συναλλαγή φαινόταν. Ο μπόμπιρας όμως που πήρε την μπάλα, έφυγε τρέχοντας μέσα στο πάρκο και άφησε τον 'συμπαίκτη' του να κοιτά απορημένος χωρίς να καταλαβαίνει 'τι πήγε στραβά? τα συμφωνήσαμε αφού..."...Ίσα που βούρκωσε. Δεν έκλαψε. Απλά βούρκωσε με εκείνο το τρέμουλο στα χείλη του. Έκανε ένα βήμα μπρος σαν να ήθελε να τρέξει, να μαλώσει με τον 'προδότη'. Αμέσως μετά όμως στράφηκε σε άλλη παρέα. "Ας προσπαθήσουμε ξανά", φαντάστηκα να του λέει ο εαυτός του... 

Σκηνή 4η:... Οι δικές μου σκέψεις ακούγονται σε εμένα τώρα. Εμπιστοσύνη, εμπιστοσύνη, εμπιστοσύνη... Γίνεται χωρίς αυτήν; Αν τη διαγράψεις απο το λεξιλόγιο σου, θα έχει πολλές πτώσεις σε κάθε πεζούλι και χέρι δε θα βρίσκεις να κρατηθείς, πολλές απορίες θα γεμίζουν το σακούλι σου με  "μήπως αν..." και για πολλές πράξεις σου θα ακροβατείς μεταξύ 'δικαίου' και 'αδίκου'. Το ξέρεις καλά ότι είναι από τα πιο εύθραυστα υλικά μέσα μας. 'Γεννιέται' δύσκολα. Πεθαίνει εύκολα. Συντηρείται με πολύ κόπο και πόνο. Πολλές φορές όμως ανασταίνεται. Ίσως τις περισσότερες φορές ανασταίνεται. Απο τις στάχτες της. 

Ψτ... Εμπιστευτικά σου τα λέω όλα αυτά. Κράτα τα για σένα, ναι;  ;)