ΞΑΦΝΙΚΗ ΨΥΧΡΑ...

Υπάρχουν φορές που έπειτα απο μια έντονη συζήτηση βρίσκεσαι στο... κενό. Το έχεις νιώσει, έτσι δεν είναι? Πριν δύο λεπτά να αισθάνεσαι ανάμεσα σε πλήθος πολύβουο, με αστεία, σοβαρά, εικόνες δικές σου να μπλέκονται με των γύρω σου και να δημιουργούν νέες εικόνες, κοινές, ώσπου μια συζήτηση... διαφωνίας, να ανατρέπει εντελώς το σκηνικό έξω και μέσα σου. 

Δεν είναι κακό αυτό βέβαια. Διόλου. Αλλοίμονο εάν όλοι οι άνθρωποι συμφωνούσαμε σε όλα. Γόνιμη συζήτηση, γόνιμα μυαλά και ως εκ τούτου γόνιμες πράξεις δεν θα υπήρχαν.

Όταν όμως οι διαφωνίες είναι γύρω απο ουσιώδη πράγματα που δεν αφορούν μόνο το 'εγώ' μας, αλλά το 'εμείς', εκεί πραγματικά... υπάρχει μούδιασμα. Ακόμη και η σκέψη- θα ομολογήσω- του 'τι δουλειά έχω εδώ πέρα?' ξεφυτρώνει στην ατμόσφαιρα σαν αγριόχορτο.

Κάπως έτσι συνέβη πρόσφατα. Όταν η κουβέντα γύρισε στο κοινωνικο-πολιτικό πεδίο. Όταν σε ερώτηση μου 'δεν σας πονάει, δε σας ενοχλεί αυτό που ζούμε τριγύρω? Τα βλέπετε ρόδινα τα πράγματα, υποφερτά?", οι απαντήσεις που έλαβα ήταν 'δεν ασχολούμαι. Τι να κάνουμε?". Αυτές οι δύο φρασούλες για εμένα τουλάχιστον αποτελούν 'κόκκινο πανί'. Πάντοτε με ενοχλούσαν τρομερά. Ένα παραπάνω στις μέρες μας.

Αυτή η περιχαράκωση στο 'εγώ' και η ανάγκη να 'περνάω καλά' (με την έννοια της αποφυγής 'ζόρικων' σκέψεων και γεγονότων), μου είναι ακατανόητη για το ανθρώπινο ον. Για τις δυνάμεις και τις δυνατότητες που κρύβει το ανθρώπινο όν και δεν τις αξιοποιεί προς όφελος όλων. Και ίσως γι'αυτό φυσικά, δεν έγινα κατανοητή στην παρέα, η συζήτηση φούντωσε, κοινή γραμμή δεν βρήκαμε ιδιαίτερα και φεύγοντας δύο πράγματα ένιωσα: Το μισοσκόταδο που απλώνεται ταχύτατα ενώ πριν υπήρχε φως και μια παγερή μοναξιά να αντικαθιστά το πλήθος. Κοιτάς γύρω σου και εκεί που ξαφνικά ήταν γεμάτες οι θέσεις, αντικρύζεις μόνο εσένα... Η αγάπη γύρω, η αλληλεγγύη, η ουσιαστική κουβέντα μεταξύ μας, τα βλέμματα νέων παιδιών, ζωντανών, με όνειρα (;), περιορίζονται στα όνειρα... τους. Όχι στα όνειρα μας... 

Επιμένω να μη σταματάω να ελπίζω στην άλλη πλευρά του φεγγαριού. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, δεν είμαστε όλοι έτσι. Όλοι αναζητούμε δικαιοσύνη, αξιοκρατία, μια αξιοπρεπή ζωή. Ωστόσο εάν ο άλλος δεν έχει 'τσαλακωθεί' στη ζωή, εάν δεν έχει πέσει άπειρες φορές για να ξανασηκωθεί, δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια σου. Κατανοητό. Ανθρώπινο. Το χειρότερο όμως είναι όταν δεν μπαίνει καν στον κόπο να φανταστεί ή να σεβαστεί πόσο πονάνε τα βήματα σου, την αγωνία σου για το κάθε βήμα, όχι μόνο το δικό σου, όλων μας.  

Καλοκαιριάτικες φιλοσοφίες? Έτσι, ως μοίρασμα μωρέ, γιατί ένιωσα μια ξαφνική ψύχρα...

*στη φωτό, απόβραδο στο Λιμανάκι της Αγάπης στον Πόρο