Έχει μαυρίσει η ψυχή μου σου λέω, κατακαλόκαιρα. Όλο δυσάρεστες ειδήσεις για απώλειες. Όχι απαραίτητα ανθρώπων που γνωρίζω. Ανθρώπων που νιώθεις ότι γνωρίζεις επειδή τους γνώριζε δικός σου γνωστός, φίλοι τους, συγγενείς, άνθρωποι που ήταν γνωστοί ευρύτερα λόγω της ιδιότητας τους (συγγραφείς, δημοσιογράφοι κτλ). Και το χειρότερο που μαυρίζει την ψυχή...Η νεότητα τους. Άνθρωποι μεταξύ 25-50 ετών, φεύγουν πρόωρα.
Μα θα μου πεις, πάντοτε έτσι ήταν και έτσι θα είναι εις τον αιώνα των αιώνων. Δεν ορίζεται το τέλος, δεν ορίζονται οι ηλικίες για το φευγιό, δε μας ρωτάει κανείς απολύτως (και) γι'αυτό το θέμα. Ναι, πάντα έτσι θα είναι... Το ξέρω απο πρώτο πρώτο χέρι. Ωστόσο όταν είναι μαζεμένα τέτοια νέα, παθαίνεις μια ασφυξία...Νιώθεις ότι κάτι στενεύει. Αναρωτιέσαι εάν όντως τελικά δεν είναι μύθος το ότι μας ψεκάζουν για να ξεπαστρεύουν την ανθρωπότητα πιο γρήγορα. Την ίδια ώρα δε χρειάζεται να αναρωτηθείς διόλου για τον κύριο παράγοντα όλων αυτών σ'αυτές τις μέρες τις θολές που ζούμε: Άγχος ατελείωτο. Αδιέξοδα. Απελπισία και ας χαμογελάς, προσπαθώντας να βρεις ένα φως για το αύριο σου. Αόρατο αύριο. Θέλει πολύ? Αν δεν βρεις τις στρόφιγγες αποσυμπίεσης εγκαίρως, φτάνεις εύκολα στην τρέλα ή την αρρώστια (παντός είδους)...Ένα βήμα απέχουν απο την ισορροπία...
Και μετά έρχεται και η άλλη σκέψη, η πιο επώδυνη, αυτή που μένει 'πεσκέσι' σ'αυτόν που μένει πίσω. Έχεις πει όσα ήθελες? Τα άκουσε αυτός που έφυγε? Και αν ακόμη γράψεις ή μνημονεύσεις λόγια για αυτόν που δεν είναι εδώ, αφού αυτός δεν θα τα ακούσει, έχουν νόημα? Έχουν μισό νόημα...Να μάθουν γι'αυτόν όσοι μένουν πίσω. Μα αυτός που τον αφορούν... Δε θα τα ακούσει ποτέ. Αυτά τα λόγια... Πόσο ακριβά θαρρούμε ότι είναι και 'ξεχνάμε' να τα πούμε στην ώρα τους? Ακριβώς επειδή είναι απο τα πιο ακριβά του σύμπαντος γι'αυτό και οφείλουν να λέγονται, όταν είναι ακόμη καιρός τους. Δεν υπάρχει εξάλλου μεγαλύτερη ψευδαίσθηση απο το 'έχω καιρό'... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη...
*ξέρω ότι σε ψυχοπλάκωσα, μα ήθελα να πω τα λόγια αυτά στην ώρα τους... Για όλους μας... Πριν σαλπάρει το πλοίο...
Μα θα μου πεις, πάντοτε έτσι ήταν και έτσι θα είναι εις τον αιώνα των αιώνων. Δεν ορίζεται το τέλος, δεν ορίζονται οι ηλικίες για το φευγιό, δε μας ρωτάει κανείς απολύτως (και) γι'αυτό το θέμα. Ναι, πάντα έτσι θα είναι... Το ξέρω απο πρώτο πρώτο χέρι. Ωστόσο όταν είναι μαζεμένα τέτοια νέα, παθαίνεις μια ασφυξία...Νιώθεις ότι κάτι στενεύει. Αναρωτιέσαι εάν όντως τελικά δεν είναι μύθος το ότι μας ψεκάζουν για να ξεπαστρεύουν την ανθρωπότητα πιο γρήγορα. Την ίδια ώρα δε χρειάζεται να αναρωτηθείς διόλου για τον κύριο παράγοντα όλων αυτών σ'αυτές τις μέρες τις θολές που ζούμε: Άγχος ατελείωτο. Αδιέξοδα. Απελπισία και ας χαμογελάς, προσπαθώντας να βρεις ένα φως για το αύριο σου. Αόρατο αύριο. Θέλει πολύ? Αν δεν βρεις τις στρόφιγγες αποσυμπίεσης εγκαίρως, φτάνεις εύκολα στην τρέλα ή την αρρώστια (παντός είδους)...Ένα βήμα απέχουν απο την ισορροπία...
Και μετά έρχεται και η άλλη σκέψη, η πιο επώδυνη, αυτή που μένει 'πεσκέσι' σ'αυτόν που μένει πίσω. Έχεις πει όσα ήθελες? Τα άκουσε αυτός που έφυγε? Και αν ακόμη γράψεις ή μνημονεύσεις λόγια για αυτόν που δεν είναι εδώ, αφού αυτός δεν θα τα ακούσει, έχουν νόημα? Έχουν μισό νόημα...Να μάθουν γι'αυτόν όσοι μένουν πίσω. Μα αυτός που τον αφορούν... Δε θα τα ακούσει ποτέ. Αυτά τα λόγια... Πόσο ακριβά θαρρούμε ότι είναι και 'ξεχνάμε' να τα πούμε στην ώρα τους? Ακριβώς επειδή είναι απο τα πιο ακριβά του σύμπαντος γι'αυτό και οφείλουν να λέγονται, όταν είναι ακόμη καιρός τους. Δεν υπάρχει εξάλλου μεγαλύτερη ψευδαίσθηση απο το 'έχω καιρό'... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη...
Κοίτα να δεις βολτίτσα (βολτίτσα και στα "ενδότερά" μας, ε;), πώς το κείμενο σου ήρθε και "έδεσε" με μια μεγάλη απόφαση που πήρα όταν ξύπνησα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα, έχω διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου (ακόμα και αν ζήσω μέχρι τα 100!) και βρίσκομαι σ' ένα κόσμο που μέρα με τη μέρα αποσυντίθεται, που για τους περισσότερους χρήμα=ευτυχία, που ελάχιστοι φροντίζουν τον ψυχισμό τους, που οι λέξεις συμπόνοια=αγάπη είναι λέξεις "κουφές"...
Και έτσι που λες, αποφάσισα να ζω τη κάθε μου μέρα, στιγμή με στιγμή με όλο μου το είναι (σαν να είναι η τελευταία), να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου πρώτα, για να μπορώ να είμαι και με τους συνανθρώπους μου και ν' αντιμετωπίζω τα προβλήματα καθώς εμφανίζονται ένα ένα... αυτά!
Ωχ! πάλι πολλά έγραψα, αλλά μάλλον γιατί αισθάνθηκα πως εδώ μπορώ να τα πω!
ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς!
Ένα ένα βήματα όπως τα περιγράφεις καλή μου. Και πραγματικά αυτά τα βήματα είναι οι στιγμές μας. Κάθε στιγμή, ένα βήμα. Το παραπέρα το οποίο χτίζουν όλα αυτά, παραμένει άγνωστο...
Διαγραφή*καθόλου πολλά δεν έγραψες και χαίρομαι που τα λες ;)
Περίεργο, όμως δεν ένοιωσα ψυχοπλάκωμα βολτούλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως γιατί αυτά είναι μέσα στη ζωή, ίσως γιατί μάθαμε (ή μας συνήθισαν τα όσα συμβαίνουν) να περιμένουμε ακόμα και τα πιο απρόβλεπτα σαν πολύ πιθανά να συμβούν. Ακόμα ίσως να είναι και η παρηγοριά της γνώσης ότι η ζωή μας είναι απειροελάχιστη και ασήμαντη για τον κόσμο όλο και τον χρόνο, παρόλο που η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι σημαντική και πολύτιμη.
Η πρώτη μου συγκλονιστική απώλεια ήταν της αγαπημένης μου γιαγιάς κάπου στο γυμνάσιο. Έκτοτε, πολλές οι απώλειες. Παρά ταύτα δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα με τον θάνατο.
Θα συμφωνήσω εντελώς με τη μαγισσούλα, όμως να, στην πράξη, όποιες αποφάσεις πολλές φορές παίρνουμε, έρχονται τα γεγονότα και τις ανατρέπουν και μας υποχρεώνουν να τ' ακολουθήσουμε.
Όμως για τους αγαπημένους που φεύγουν, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, μακάρι όσο ζούσαν να τους δείχναμε με κάθε τρόπο όλη την αγάπη μας... Μετά είναι πολύ αργά. Και το έχω γνωρίσει, Πονάει!
Το κείμενό σου μιλούσε εκ βαθέων. Και αυτό ήταν αισθητό.
Σε φιλώ, καλό βραδάκι:)
Νομίζεις εγώ έχω συμφιλιωθεί Άστρια μου? Δεν ξέρω... Συμφιλιώνεσαι ποτέ με τον μαυροντυμένο? Ίσως σε μια ηλικία που είσαι πιο κοντά του. Ίσως... Ωστόσο να, αυτό παλεύουμε καθημερινά. Να μην ξεχνάμε ότι είναι η άλλη όψη της ζωής, η αδιαμφισβήτητη, οπότε ας ζούμε και ας εκφραζόμαστε για όσα ζούμε, όσο περισσότερο μπορούμε. Τόσο απλό και τόσο δύσκολο συνάμα...
ΔιαγραφήΦχαριστώ σε ;)
Βολτίτσα μου δεν μας ψυχοπλάκωσες, είμαστε ήδη ψυχοπλακωμένοι. Και στον δικό μου κύκλο έγινε χαμός τον τελευταίο καιρό. Αφού έχει ένα μήνα να συμβεί κάτι και φυλάγομαι μην μου έρθει κάτι απότομα. Και όλοι νέοι. Όσο φιλοσοφημένος και να είναι κανείς με τη ζωή και το θάνατο, ένα σοκ το περνάει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μας ξημέρωμα!!!
Το περνάει λέει... Σαλτάρει ο νους νησιωτάκι μου όταν σκέφτεται 'τί έγινε ρε παιδιά, γιατί τόσο μαζεμένο φευγιό?'. Έχω την αίσθηση ότι ζούμε μια εποχή που σκεφτόμαστε περισσότερο παρά ποτέ την απώλεια. Είναι συνεχώς παρούσα. Και γι'αυτό καλό είναι να της βγάζουμε και τη γλώσσα που και που, γιατί αλλιώς...Θα ζούμε και δε θα ζούμε μαζί...
ΔιαγραφήΚαλημερούδια σου.. ;)
Εγώ μαθημένη... το λέει και το τραγούδι έγινε η απώλεια συνήθεια μας... Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι αυτός, μα παράλληλα μας ωθεί και στο να καταλάβουμε το πόσο εφήμεροι είμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άστρια έχει δίκιο, δε μας ψυχοπλάκωσες... αντίθετα καλό κάνει να σκεφτόμαστε έτσι, μήπως και συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα. Σκέφτομαι μερικές φορές, αν δεν υπήρχε και ο θάνατος, με όλο αυτό τον πόνο, και την αδικία, τότε πόσο πιο παράφρονας και αλαζόνας θα ήταν ο άνθρωπος... :(
Φοβάμαι ότι θα ήταν ΜΟΝΟ αλαζόνας μικρή μου. Και αυτό θα ήταν απλά ανυπόφορο... ;)
Διαγραφή