ΒΑΡΟΣ...

Βλέπει τον τρόμο στα μάτια τους. "Τελικά... έφυγα " σκέφτεται. "Τώρα πρέπει να είμαι κάπου ανάμεσα στο εδώ και το εκεί...". Ακούει τσιρίδες, σειρήνες ασθενοφόρου, βλέπει το αίμα να ρέει. "Το αίμα μου..."...Γεμάτος ο δρόμος και ο κορμός του δέντρου όπου στάθηκε πριν βγάλει το όπλο...Πιο εκεί το φονικό όργανο. "Έκανε τη δουλειά του...".

Σχολιάζουν, μιλάνε γύρω του, "που φτάσαμε", "τον καημένο", "αυτά φέρνει η κρίση", "θα δούμε και άλλα τέτοια"....Κάτι σχόλια ακούει και απο πιο μακριά. Απο δίποδα που μπαινοβγαίνουν στη Βουλή. Γι'αυτόν μιλάνε...Ο ένας κατηγορεί τον άλλο για τον θάνατο του "καημένου συνταξιούχου"...Γι'αυτόν μιλάνε ναι. "Με ποιό δικαίωμα? Αυτοί οδήγησαν τη ζωή μου στο τέλμα...Πώς μπορούν να νιώσουν τι βίωσα μέχρι να φτάσω στην απόφαση για αναχώρηση? Πώς μπορούν ποτέ να νιώσουν τι σημαίνει να αισθάνεσαι "βάρος" στα παιδιά σου, άχρηστο μέλος της κοινωνίας?...Δεν είμαι πια βάρος, αυτό έχει σημασία..."...

Θα περάσει σύντομα απέναντι. Δεν θα δει ότι το αίμα του έγινε βάρος πάνω σε μια κοινωνία ανισόρροπη...Ένας λεκές που θα θυμίζει τα φριχτά διλήμματα που ανταριάζουν την ψυχή όταν βρίσκει μπροστά της γκρεμούς...

*ειδήσεις όπως η σημερινή, με την αυτοκτονία ενός ανθρώπου σε μια κεντρική πλατεία, απλά μουδιάζουν το μυαλό...