ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΧΩΡΟΙ, ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ...

"Σε όσους πολέμους και αν με πας θα σε νικήσω...αγάπησε με, αν τόσο θες να ξεψυχήσω..."...Συνεχίζω απο εκεί που σταμάτησα με μια κάποια έξτρα σκέψη- απάντηση σχετικά με τον ανταγωνισμό που συζητούσαμε...

Αφορμή μου έδωσε το Ξυλουράκι, ο Γιάννης Χαρούλης που είναι Σαλόνικα 3-4/4, αλλά δυστυχώς δεν θα τον δω. Δεν υπάρχει ούτε σκαμπό στο Μύλο που εμφανίζεται, οπότε...θα περιμένω το καλοκαιράκι με την ανοιχτωσιά του. Κάπου θα ξανάρθει, δεν μπορεί...Και εδώ που τα λέμε, όσο ο καιρός ανοίγει (ή το προσπαθεί, γιατί απο χτες κρύο έχει πάλι...) αρχίζει ξανά η όρεξη για ανοιχτούς χώρους. Συναυλίες σε θέατρα ή γήπεδα με θέα το φεγγάρι και τα άστρα, μπύρα στο χέρι και τραγούδι μέχρι εξαντλήσεως...

Τώρα που είπα καλοκαίρι... Τους Duran Duran τους θυμάσαι? Ε, ετοιμάσου για συναυλία τους στις 6 Ιουλίου στο Θέατρο Γης. Αυτό είναι ένα απο τα γκρουπ που με εκτοξεύουν κατευθείαν πίσω στην εφηβεία. Άλλες νότες, άλλο στυλ μουσικής τότε και αναμφίβολα πολύς χορός... Η αλήθεια είναι ότι τους συγκεκριμμένους τους αγάπησα ακόμη πιο πολύ στην ωριμότητα τους. Στην εποχή του Come undown. Μετά τους ψιλο έχασα. Μα μετά αλλάξανε και πολλά στους ήχους...Υπόψην ότι το εισιτήριο για τη συναυλία τους είναι προσιτό και μάλιστα πολύ πιο φτηνό απ'ότι σε συναυλίες μερικών "δικών" μας (35 ευρώ προπώληση, 38 στο ταμείο).

Μια που σε ξεκίνησα με κουλτούρα και επειδή καιρό έχουμε να κάνουμε κουλτουρό-τσάρκα, ορίστε ένα κατεβατό με θέατρο...(σου'λειψε? χαχαχα)...Α, εγώ σε προειδοποίησα...Για σκοτεινούς χώρους θα σου πω, γεμάτους όμως με φωτεινές εικόνες, φωτεινά λόγια, πολύχρωμα πρόσωπα...

Λοιπόν, Πάσχα μπροστά μας και αρχίζουν να ανηφορίζουν μπόλικοι θίασοι (θέλω τη γνώμη σου για όσες έχεις δει...). Το Πάσχα (15/4) κάνει πρεμιέρα στο Αριστοτέλειον "Ο φυλακισμένος της διπλανής πόρτας" του Νηλ Σάιμον με τον Γρηγόρη Βαλτινό και την Κατερίνα Λέχου και στο Αθήναιον το "Θα'σαι δω ξανα του χρόνου" του Μπέρναρντ Σλέιντ με τους Θοδωρή Αθερίδη και Γωγώ Μπρέμπου (Αθερίδη δεν συμπαθώ, αλλά για Μπρέμπου ίσως και να...). Στις 20/4 έχει πρεμιέρα στο Εγνατία "Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαϊδη" της Δήμητρας Παπαδοπούλου με Ζουγανέλη, Γρηγοριάδη και Λεκάκη (αυτό έχει ξανάρθει, αλλά δεν το είδα και γενικά όπου ακούω διαδραστικό...ε, το σκέφτομαι). Την ίδια μέρα έρχεται στο Μέγαρο το "Αναζητώντας τον Αττίκ" και το περιμένει πολύς κόσμος απο όσο ξέρω. Άσε που άκουσα τα καλύτερα...

Επ'ευκαιρίας θα σου πω και τι να ΜΗ χάσεις μέχρι τις 8 Απριλίου απο όσα είδα. Όσα περισσότερα μπορείς τόσο καλύτερα...Έχουμε και λέμε:

*“Ο,τι πιο πολύ ποθείς” του Δημήτρη Δημητριάδη στην Ακτίς Αελίου, κείμενο βασισμένο στο Μπουντουάρ του Μαρκήσιου ντε Σαντ που τσακίζει (ακατάλληλο για ανηλίκους)

*“Είστε όλοι σας καθάρματα” του Ροντρίγκο Γκαρσία στο θέατρο “Ορα” από την ομάδα Angelus Novus. Πολύ δυνατό κείμενο επίσης, παραληρηματικό σχεδόν, γεμάτο…φιλιά και…χαστούκια (μεταφορικά και κυριολεκτικά…).

*“Κόκκινο” του Τζον Λόγκαν στο Αυλαία, με Σταμάτη Φασουλή και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Εξαίρετοι και οι δύο με πολύ ένταση, χιούμορ, συγκίνηση και μπόλικη ιστορία της τέχνης (αν δεν γνωρίζεις μαθαίνεις…)

*“Τζούλια” του Στρίνμπεργκ στο Σχήμα εκτός άξονα, με τρεις νέους δυναμικούς ηθοποιούς. Εδώ μάλιστα να ξέρεις, δεν υπάρχει εισιτήριο αλλά ελεύθερη συνεισφορά των θεατών...

*...και “1843” του Ανδρέα Στάικου στο “Εξω από τα τείχη”που μπορεί να μας ταξιδεύει πίσω, μα όσα λέγονται είναι απολύτως “σήμερα”. Μάλιστα σε κάποιο σημείο παρα-μεταφερόμαστε στο σήμερα θα έλεγα αφού ακούγεται και…Βανδή! (έχει το λόγο της όμως η παρέμβαση...)

*“Η κατάρα της Ίρμα Βεπ” του Τσαρλς Λάντλαμ που θα βρεις στο θέατρο Εγνατία προσφέρει δυόμισι ώρες γέλιου και μαεστρίας όσον αφορά κοστούμια, μακιγιάζ και αλλαγές ρόλων. Γεράσιμος Γεννατάς και Αντώνης Λουδάρος σαρκάζουν και αυτοσχεδιάζουν “γονατίζοντας” στα γέλια το κοινό αλλά και τους εαυτούς τους και το καλύτερο κομμάτι είναι το φινάλε της παράστασης που σου "ανοίγει" τα παρασκήνια.

*Πολύ χιούμορ και σουρεάλ καταστάσεις προσφέρει και το “Πανικός στα παρασκήνια” του Κεν Λούντβιχ στο Αμαλία που μας μεταφέρει επίσης στα όπισθεν της σκηνής, σε ένα θίασο που αλλού πατά και αλλού βρίσκεται…!!

Διαβάζω όμως τώρα κάτι και για Αθήνα και πολύ ζηλεύω...Στο θέατρο Τζένη Καρέζη στις 3 και στις 10 Απριλίου πραγματοποιείται το 24 hour plays Athens. “Συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί σε 24 ώρες γράφουν, σκηνοθετούν και ερμηνεύουν πρωτότυπα θεατρικά έργα σε μια ενιαία παράσταση 90 λεπτών” λέει η ανακοίνωση, “και αποδεικνύουν ότι όλα μπορούν να γίνουν μέσα σε 24 ώρες, αρκεί να το τολμήσεις!” (α, μπράβο...). Στις 3 Απριλίου συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Μανίνα Ζουμπουλάκη, Ελένη Ράντου, Μισέλ Φάις, Νικαίτη Κοντούρη, Σίμος Κακάλας, Μάνος Βακούσης, Έλενα Μαυρίδου, Νίκος Ορφανός, Θεοφανία Παπαθωμά κ.α. και στις 10 του μήνα, οι Θοδωρής Αθερίδης, Γιάννης Καλαβριανός, Θανάσης Χειμωνάς, Χρήστος Δήμας, Δημήτρης Λιγνάδης, Αντίνοος Αλμπάνης, Ερρίκος Λίτσης, Τάσος Νούσιας, Γιάννης Στάνκογλου, Αλέκος Συσσοβίτης κ.α. Με γενική είσοδο 18 ευρώ, το χάνεις??? Τέτοιες στιγμές θα ήθελα να διακτινιστώ….;))

Και όμως είμαι ακόμα εδώ...Ολοκληρώνω το παραλήρημα μου και θα επανέρθω με βιβλία…(ακούγεται απειλητικό...?? χαχαχα ;))

**Η Τέχνη είναι οξυγόνο. Ήταν, είναι και θα είναι. Δεν είναι τυχαίο ότι θέατρα και μουσικές σκηνές είναι γεμάτα κόσμο, ειδικά στις μέρες μας...Γεμάτα όμως. Κατάμεστα. Σαν να αποτελούν μικρές οάσεις στην έρημο και το πλήθος συρρέει να γευτεί νερό γάργαρο και δροσιά. Ποτίζει μ'αυτά την ψυχή του και προχωρά λίγο πιο δυνατό στο κάθε μέρα του...