ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ...

Βρέθηκα χθες στο πιο ψηλό σημείο της πόλης...Επταπύργιο. Σ'ένα χώρο γεμάτο πονεμένες μνήμες. Πάνω απο τα κάστρα, εκεί που δεν πηγαίνουν ακόμη επισκέπτες γιατί γίνονται εργασίες. Χιόνι έπεφτε παντού. Ο ουρανός λευκός. Η πόλη κάτω να ανοίγεται πέρα ως πέρα πλατιά. Ο ορίζοντας έμοιαζε ατελείωτος και αν είχε καθαρή ατμόσφαιρα θα πίστευα ότι είμαι στο Μύτικα, την κορυφή του Ολύμπου απέναντι μου...Το νησί μου...Πόσο αλλάζει μέρα τη μέρα. Πόσο άλλαξε απο τότε που οι φύλακες κοιτούσαν απο εκεί πάνω για τυχόν επιδρομές στην πόλη και αργότερα οι άλλοι...φύλακες που είχαν το νου τους μη το σκάσουν οι "βαρυποινίτες". Πυκνοκατοικημένο σήμερα. Γεμάτο κουτάκια, μα έχει κάτι πάλι...Σε σαγηνεύει. Και η θάλασσα και το βουνό... εκεί, ατάραχα, να κουβαλούν στη σιωπή τους την Ιστορία, τα δάκρυα και τα γέλια της...Πόση δύναμη μπορεί να κουβαλά μια πόλη μέσα της και αντί να της δώσει φτερά να πετάξει την κρατάει κλεισμένη σε σεντούκι..."Είναι όλα τόσο δύσκολα άραγε; Είναι δυνατόν να υπάρχει τόση ομορφιά και να μη τη βλέπουμε;", ρωτούσα τον ταξιτζή καθώς κατέβαινα στο κέντρο του νησιού. "Όχι κοπελιά. Ο άνθρωπος τα κάνει δύσκολα. Μας χρειάζονται ελάχιστα πράγματα για να ζούμε και όχι απλά να επιβιώνουμε και να ζούμε καλά, μα εμείς πείσαμε τους εαυτούς μας ότι θέλουμε πολλά περισσότερα και φυλακιστήκαμε. Έτσι χάσαμε και την έννοια του όμορφου"...Κάτι ήξερε με την πείρα των χρόνων του...Με γλύκανε χωρίς να το ξέρει, ίσως γιατί ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη σ'αυτές τις σκέψεις. Και το χιόνι, αυτό το χιόνι που πονάει φέτος με τη συνεχή παρουσία του, ξανάγινε όμορφο...

*η μουσική με αφορμή τις Πρωτοψάλτη και Ρεμπούτσικα που έρχονται αύριο και έως τις 12 του μήνα στο Μέγαρο. Μια ομπρέλα γεμάτη νότες...