Το κρύο δε λέει να καταλαγιάσει... Αντιθέτως ολοένα και αγριεύει. Παγώνεις αν μένεις ακίνητος σε ένα σημείο. Πάγωνα ενώ περίμενα ένα ραντεβού. Προσπαθούσα να βρω μια ηλιαχτίδα να 'ντυθώ' για λίγο ζέστη. Να'τος, απέναντι μου. Ναι, τον είχα ξαναδεί. Είναι το λημέρι του αυτός ο δρόμος. Άρχισα να τον παρατηρώ.
Μονολογεί ασταμάτητα. Στους οδηγούς, στον...αέρα, κάπου άγνωστα...Κάνει περίεργες κινήσεις με τα δάχτυλα. Νοηματική ίσως?
Γελάει, αγριεύει, παραπατάει. Πραγματικά κάποιος μοιάζει να είναι απέναντι του. Σχηματίζει με τα δάχτυλα του άλλοτε ένα νούμερο, άλλοτε το φύγε ή το έλα, άλλοτε ένα ερωτηματικό...Σκέφτηκα ότι μπορεί να παζαρεύει με κάποιον άγγελο τις ψυχές των περαστικών... Αν βρεθείς εκεί, δώστου ένα τσιγάρο, χαμογέλασε του...Κάτι μου λέει ότι μόνο έτσι θα φροντίσει να πει καλές κουβέντες στο υπερπέραν.. ;)
*αφιερωμένο στους τρελούς μου που περιπλανιούνται στο κρύο συνομιλώντας με τον Βαρδάρη...
Κάτι τέτοιο αλλόφρονες μοναχικοί με συγκινούν αφόρητα. Πάντα στέκομαι κι αφουγκράζομαι τις διαδρομές τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό κείμενο, εξαιρετική φωτογραφία.
Αχ, βολτίτσα... :)
Καλημέρα!
αγαπη μου γλυκει, αυτοι δεν ειναι τρελλοι , εμεις ειμαστε που δεν μπορουμε να καταλαβουμε τη γλωσσα τους
ΑπάντησηΔιαγραφήεχω ζησει στο βαρδαρη μια βραδια αξεχαστη στο δρομο, χειμωνας φανταρος..
μπορε καποια στιγμη να κανω αναρτηση
Στην Αθήνα έχουμε πολλούς. Τους καλοκαιρινούς μήνες κυρίως, τώρα πια κάθε εποχή, όλο το χρόνο, αν και οι αληθινοί τρελοί είναι άλλοι, όχι αυτοί. Καλησπερούδια, φιλιά! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι:))
ΑπάντησηΔιαγραφή"και τριγυρνώ μονάχος κι αξεδίψαστος
απ' το Βαρδάρη ως το Συντριβάνι"
[Ν.Χ.]
φανταζομαι οτι ολοι αυτοι κρυβουν κι απο μια ενδιαφερουσα ιστορια πισω τους..
ΑπάντησηΔιαγραφήωραια φωτογραφια και ωραιο κειμενο :)
Ω! ποιός μιλάει γι αυτές τις μοναχικές ψυχούλες...που μου σφίγγουν τη καρδιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαρρώ πως είχα σκεφτεί να απαντήσω κάπως διαφορετικά σε τούτη την ανάρτηση, αλλά έπεσε το μάτι μου στο σχόλιο του Άσωτου, οπότε θα τροποποιήσω την αρχική μου σκέψη λιγάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε εκείνα τα ατελείωτα νυχτερινά νούμερα σκοπιάς που έκανα στο στρατό όλο και περισσότερο σκεφτόμουν τους άστεγους και τους "περιπλανώμενους" των πόλεων. Έχοντας όλα τα μέσα που μπορούν να με προφυλάξουν από το κρύο και πάλι πάγωνα μέχρι το κόκκαλο... κι όταν η βροχή με μαστίγωνε αλύπητα και με μούσκευε, τότε το κρύο γινόταν πιο δριμύ και το παράπονο με έπαιρνε καθώς αναλογιζόμουν την "τύχη" που με έριξε εκεί...είναι ένα βουβό παράπονο με πολλά αναπάντητα γιατί, με εκκωφαντική σιωπή...κι αλήθεια είναι στιγμές που η πίστη στον ίδιο μου τον εαυτό και τις δυνάμεις μου κλονιζόταν!
Πως αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι (οι άστεγοι); Τι αγωνίες βιώνουν που κανείς από εμάς δεν έχει βάλει με το νου του; Πως κοιμούνται σε ένα παγκάκι...;;; Ησυχάζουν άραγε οι ψυχές τους κι ο νους τους αλαφραίνει καθόλου; Σε τι να ελπίζουν και τι να καρτερούν; Κι αυτοί δεν αποζητούν το χάδι, την ψυχική και σωματική ζεστασιά; Άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί; Τι κι αν εμείς βρεθήκαμε λίγο πιο τυχεροί;
Παλιότερα τα ρούχα που έπαυα να χρησιμοποιώ τα άφηνα ήσυχα κι ανώνυμα σε κάποια ιδρύματα αλλά τους τελευταίους μήνες τα δίνω συστηματικά σε άστεγους που κατ' επανάληψη βλέπω στα μέρη όπου συχνάζω. Προσπαθήστε όσο μπορείτε να κάνετε κάτι κι εσείς... σαν χάρη σας το ζητάω. Μη λησμονείτε ότι δεν ξέρουμε ποτέ τι μας ξημερώνει...Γι' αυτό λίγη από την "πολυτέλεια" της ζωής μας ας την χαρίσουμε απλόχερα.
Τελικά, η νύχτα είναι ερωτική, γεμάτη προ(σ)κλήσεις, αινίγματα κι έχει μιαν ανυπέρβλητη γοητεία μονάχα για όλους εμάς που έχουμε εξασφαλίσει ένα χώρο να στεγάσει τα όνειρά μας...
http://www.youtube.com/watch?v=Le-cP_EYrN8
Με συγκίνησες βαθύτατα, ευχαριστώ σε...
Δεν ξερω τι να πω. Τρελλοι γνωστικοι, δεν θα το κρινω εγω. Λυπαμαι που ετυχε να ειναι σε μια χωρα που δεν μπορει να τους φριντισει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη εβδομαδα :)
Μοιάζουν χαμένοι αλλά δεν είναι καθόλου. Απλά ο κόσμος τους είναι διαφορετικός από τον δικό μας γι αυτό και είναι πάντα μόνοι. Στο νησί, είναι ένας τύπος με μακριά μαλλιά που κάθεται στο γιαλό και αγναντεύει τη θάλασσα ακούνητος για ώρες. Όταν κάποτε σηκώνεται περπατά χορεύοντας με τα ακουστικά στ' αυτιά του.
ΑπάντησηΔιαγραφή..και εδώ κάνει πολύ κρύο!
Καλημέρα βολτίτσα μου..
@Theorema
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είναι συνήθως σπαρακτικές οι διαδρομές τους...
Καλημέρα ξενιτοπούλι...;)
@ασωτος γιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τρελοί εγώ για καλό το λέω...Είναι μια προέκταση αυτού που βλέπω και νιώθω αυτοί οι άνθρωποι.
*θέλω την ιστορία σου τώρα...;)
@Roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυξάνονται συνεχώς...Πόσο να αντέξει άραγε ο νους του ανθρώπου σε όσα τον πιέζουν?
@Caesar
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινό χαρακτηριστικό? Αξεδίψαστοι...;)
*εύστοχη επιλογή...
@❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό αναρωτιέμαι πάντα και εγώ όταν τους συναντώ. Πού ήταν χθες? Τι συνέβει και έφτασε εδώ? Είναι άραγε ευτυχισμένος τώρα? Απορίες άλυτες...
@Άιναφετς
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αλήθεια μοναχικές ψυχές ή στο αλαφροίσκιωτο σύμπαν τους έχουν καλή παρέα? Ακόμη μια απορία μου...
@Seirios
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σίγουρο Σειριάκι μου είναι ότι ο άνθρωπος όλα τα αντέχει. Σε όλα προσαρμόζεται. Και θα έλεγα ότι όποιος τους φροντίσει με αγάπη (ρούχα, φαγητό κτλ) ας μη το πει. Αρκεί να το κάνει συστηματικά...Ιδίως μ'αυτό το ψοφόκρυο εκεί έξω...
@Dee Dee
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ δε φροντίζει άλλα και άλλα επουσιώδη αυτή η χώρα, θα φροντίσει αυτούς τους ανθρώπους? Να, ο Μπουτάρης κάνει κίνηση για περισσότερους χώρους για αστέγους. Είναι κάτι θα πει κανείς απο το τίποτα. Συμφωνώ. Μα δε λύνει το πρόβλημα. Δυστυχώς...
@Margo
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως...Θα'θελα πολύ να ξέρω τι τραγούδι ακούει και χαίρεται...;)
Ντύσου ζεστάααα....Φυσάει!!
Τόσο ''χαμένοι'', μα πάντα νοιώθω οτι αυτοί οι γλυκείς ''τρελοί'' είναι εγώ, εσύ, ο διπλανός... Μας μοιάζουν περισσότερο απ'ό,τι μπορούμε να συλλάβουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη ανάρτηση!
:-)
Μας μοιάζουν πράγματι, στην πιο...απελευθερωμένη μας μορφή...;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς πέρασες...