-"Σε πήρε και εσένα η μπάλα της απόλυσης λοιπόν..."//-"Ε, ήταν σχεδόν αναμενόμενο με βάση τα κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια...Πυροβολούνε όποιον ανύπαντρο και άτεκνο κυκλοφορεί!"//-"Άκου ρατσιστικό κριτήριο!! Θα νιώσω και ενοχές που δεν παντρεύτηκα και δεν έχω παιδιά? Και το κριτήριο που αφορά την ποιότητα της δουλειάς, πόσο και πώς δουλεύει ο καθένας πού πήγε?"//-"Της ποιάς?? Ποιότητας?? Μάλλον ανασύρεις πεθαμένες λέξεις"...Πεθαμένες λοιπόν...Όσο περνά ο καιρός προσπαθούν να με πείσουν ότι όσα μου δίδαξαν με σεβασμό, τα δικαιώματα που κατέκτησαν ΚΑΙ για εμάς άνθρωποι που έχυσαν το αίμα τους, το μπόλιασμα της δουλειάς και ποιότητας, η αξιοπρεπής εργασία με βάση ένα ανθρώπινο ωράριο και μια συλλογική σύμβαση, η δουλειά και όχι η δουλεία...προσπαθούν να με πείσουν λοιπόν ότι είναι...λάθος. Ότι έχουν πεθάνει και τη θέση τους παίρνει κάτι πρωτοποριακό!! Το μπλογκάκι, τα 150-300 ευρώ για οκτάωρο και βάλε, οι ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις, η εφεδρεία, οι μειώσεις, μειώσεις, μειώσεις...
Το χειρότερο είναι ότι ακόμη και αν δεν τους πιστέψω ποτέ εγώ και αν αρνηθώ την παραμύθα μαζί με άλλους δέκα, είκοσι, τριάντα, είναι τόσο έντονα τα μουδιασμένα, φοβισμένα βλέμματα που συναντώ γύρω μου και πονάει ένα παραπάνω η διαπίστωση όταν αφορά αυτό αγαπημένους μου ανθρώπους. "Τι να κάνεις? 300, 300...Πώς να ζήσεις??". Αλήθεια όμως, έτσι ζεις?? Ή απλά επιβιώνεις??(σπουδαίο το σύνθημα στον τοίχο που βρήκε η roadartist). Έχει τεράστια διαφορά. Και διόλου δεν αναφέρομαι σε επιφανειακά θεματάκια της ζωής. Η ζυγαριά γέρνει σε αξίες και λεπτομέρειες της ζωής πολύτιμες ή σε ένα μισθουλάκο (κυριολεκτικά μισθουλάκο) για να τραφούν τα στόματα? Και όταν αύριο αυτά τα πλάσματα ρωτήσουν για τη ζωή, τι θα τους πει αλήθεια ο φοβισμένος? "Ζωή ίσον επιβίωση και μόνο επιβίωση!? Αρκέσου στα ψίχουλα και σκάσε!?". Τι άγευστο γάλα θα πιούνε?! ..Μα το Θεό, άγευστο και μεταλλαγμένο...
*αυτό το "μαζί", πόσο με πληγώνει που γυρνά το βλέμμα απο την άλλη...
δεν ζείς αγάπη μου, οριακά επιβιώνεις. Κρατάω το τραγουδάκι που είναι τέλειο. Για τα υπόλοιπα βλέπουμε :(
ΑπάντησηΔιαγραφήNo job every day.. έτσι το πάνε! Το "ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια" μάλλον ήταν ανά οικοδομικό τετράγωνο... και αν! Θα μείνουν μόνο οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πολιτικοί! Να δω ποιους θα κυβερνούν. Μας πάνε για χρεοκοπία, είναι εμφανέστατο. Αφού πρώτα αρπάξουν τον ορυκτό πλούτο κλπ. Μακάρι να βγω λάθος. Συνυπογράφω όλο το ποστ σου, όλα όσα γράφεις είναι τόσο αληθινά και σωστά. Δυστυχώς κυρίως στο "μαζί" έχουμε ηττηθεί. Στο "ποιότητα" πραγματικά γελάμε. Δυστυχώς μας βλέπουν μόνο ως αριθμούς, σε μια εποχή υψηλής τεχνολογικής ανάπτυξης, θέλουν να ζήσουμε ως κανονικοί δούλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήδύσκολος καιρός.το τραγούδι το αγαπώ το ξέρεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα τι να πω...τι να σχολιάσω... δεν ξέρω αν είναι κενό η αίσθηση που νιώθεις αρχικά κι έπειτα ένας παράξενος εκνευρισμός! Βάστα γερά κ καλή τύχη από εδώ κ πέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή>>Για το κομμάτι τι να πω, αγαπημένο τόσο στην παλιά του εκδοχή όσο κ σ' αυτή..
Σε συλλογιέμαι...
Σε φιλώ και σε κρατώ στην αγκαλιά μου!
(σφιχτά όμως)
@mahler76
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όμως μάλερ μου. Ζωή δεν είναι απλά η επιβίωση. Είναι όλα τα άλλα που τρέφουν ψυχή και πνεύμα, ώστε έτσι να διαφέρουμε απο τα ζώα...
@Roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνα πολιτεία θα εννοούσε ο ΓΑΠ!! χαχαχα...Αυτό που φοβάμαι φωτογραφάκι μου είναι ότι μόνοι μας επιτρέπουμε και καλοδεχόμαστε να μη σου πω τη χρεοκοπία και την νουμεροποίηση μας...Όταν ακούω αυτό το "ε και τι να κάνουμε??" ε, δεν μπορώ να σκεφτώ παρά "ε τότε ζήσε στο τίποτα". Απλά πονάω και γι'άυτόν που το λέει και για μένα που με γδέρνει και δεν το βλέπει... (ή κάνει ότι δεν το βλέπει)...Ελπίζω όμως ακόμη...Ακόμη και ακόμη...Ελπίζουμε να διαψευστούμε όπως λες...
@ασωτος γιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βολεμένος στον τρόμο του λαός...δυστυχώς...
@Seirios
ΑπάντησηΔιαγραφήΣειριάκι μου, όπως τα είπαμε και κατ'ιδίαν, δεν αφορά η απόλυση (ακόμη) εμένα. Έρχεται όμως, στο δρόμο νομίζω είναι...Ωστόσο και να μείνεις σε μια δουλειά, ή θα σε διώξουν εντέλει αν δεν υπακούσεις ή θα...αναγκαστείς να υπακούσεις σε πολλά απο τα οποία μέχρι χθες απεχθανόσουν. Στη δεύτερη επιλογή κινδυνεύεις όμως να χάσεις πολλά περισσότερα απο όσα νομίζεις ότι κερδίζεις...Ταπεινή μου γνώμη...
βολτιτσα μου θα σου πω την ιστορια ενος φιλου μας κι απο εδω μια που χατηρι δε μορω να σου χαλασω :)
ΑπάντησηΔιαγραφήχριστουγεννα λοιπον κι ο Π εξαφανισμενος.. ουτε ενα τηλεφωνο.. ποιος; αυτος που δεν αφηνε ευκαιρια χαμενη για επικοινωνια..
πρωτοχρονια μαθαινουμε τα νεα
ο Π, γυρω στα 43, αρχιτεκτονας ειχε μια εταιρεια στη τσιμισκη.. η οποια και τελευταια εκλεισε
ο Π ζει τον τελευταιο καιρο στο πατρικο του στις σερρες
πουλαει κατεψυγμενες μπουγατσες σε μαγαζια για να ζησει, να σημειωσουμε κι οτι ειναι χωρισμενος με ενα παιδακι
αρχικα σοκαριστηκα.. τωρα σκεφτομαι και λεω μπραβο του
που δε σταθηκε στο ''εγω ειμαι αρχιτεκτονας'', αλλιως δε παλευεται η ιστορια, θελει δυνατη ψυχη κι ελιγμους..
αν σε παρει απο κατω την εβαψες λεω..αλλωστε η ποιοτητα στη ζωη δε μετριεται με τα πρυχια και τα λεφτα..
πολυ ωραια αναρτηση μικρη μου!
@❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι πάει φεγγάρι μου. Η ποιότητα στη ζωή μετριέται με το να κοιτάς τη φάτσα σου και να μη ντρέπεσαι, αλλά και να μαθαίνεις την ουσία της ζωής, στα μονοπάτια της. Ο Π. είμαι σίγουρη ότι ανήκει εκεί. Δυστυχώς στην Ελλάδα θεωρούσαμε μεχρι χθες αδιανόητο ένας που δούλευε σε γραφείο στην ανάγκη να γίνει σερβιτόρος. Τότε βέβαια δεν συζητούσαμε για επιβίωση. Προς Θεού. Τώρα την επικαλούμαστε συνεχώς. Το να τα ξεπουλάμε όμως πολύ εύκολα πλέον τα πάντα στο βωμό της επιβίωσης κάνοντας το χατήρι των γελοίων του κόσμου, πάει πολύ νομίζω...
Τι να σου πω σαλονικια μου. Τα πτυχια τα εχουμε ισοπεδωσει. Σημερα ενας γονιος σκεφτεται "Να σπουδασω το παιδι μου;;; Για ποιο λογο;" Δυσκολα ειναι για ολους. Παντα για αλλους περισσοτερο, για αλλους λιγοτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χειροτερο πραγμα που αρχιζουν να καταφερνουν σιγα σιγα, ειναι να μας κλεψουν το δικαιωμα να ονειρευομαστε και να κυνηγαμε τα ονειρα μας.
Σου ευχομαι πρωτα απο ολα καλο δυναμη να ανταπεξελθεις σε ολες τις υποχρεωσεις σου και γρηγορα να βρεις μια δουλεια πολυ κοντα σε αυτο που ονειρευεσαι! Γιατι εσυ ονειρευεσαι ακομα, το ξερω. Οσοι εχουν παραιτηθει, δεν "θυμωνουν" με οσα βλεπουν, τα δεχονται ως πραγματικοτητα.
Καλημερα και ειμαι σιγουρη οτι καθε εμποδιο ειναι για καλο!
@Dee Dee
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρή μου όπως έλεγα και στο Σείριο μιλάω για μια πραγματικότητα που προς το παρόν την βιώνω στους γύρω μου, αλλά είναι πολύ κοντά να συμβεί και σε μένα ή τον οποιοδήποτε. Όλα καταλύονται και αλλάζουν ραγδαία. Το να παραιτηθεί κανείς και να "βολευτεί" στο φόβο και τον τρόμο είναι η μεγαλύτερη ήττα για τον εαυτό του και η μεγαλύτερη νίκη για όσους ρημάζουν τη χώρα. Κάθε εμπόδιο σε καλό, το πιστεύω και εγώ αυτό, απλά τα εμπόδια οφείλουμε και απέναντι στις επόμενες γενιές, να τα ξεπερνάμε χωρίς να μας χάσουμε...
Νομίζω πως πολλοί σκέφτονται όπως εμείς. Μα πες μου ΠΩΣ να αντιδράσουν; Πως μπορεί κάποιος να αντιδράσει σήμερα; Δεν είναι σαν να είμαστε κλεισμένοι, παγιδευμένοι σε ένα καφκικό παιχνίδι; Κάπως έτσι νιώθω. Και αυτό με τρελαίνει ίσως περισσότερο. Φαίνεται σαν να μην υπάρχει τρόπος αντίδρασης. Η βία ; Δε ξέρω αληθινά. Προτάσεις ας ρίξουμε, ας αντιπροτείνουμε, ας ανταλλάξουμε (όσο ακόμη μπορούμε και από εδώ).
ΑπάντησηΔιαγραφή@Roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έχει μείνει ακόμη μέσα μου η φράση που είπε γνωστός εργατολόγος απο τους κορυφαίους, σε μια ομιλία του όπου βρέθηκα: "Οι Έλληνες έχουν ένα μεγάλο όπλο ενάντια σε όλον αυτόν τον παραλογισμό το οποίο δεν το έχουν βάλει ακόμη σε λειτουργία. Πανελλαδική απεργία διαρκείας σε ΟΛΟΥΣ...Πάγωμα της χώρας, παράλυση...". Όχι απεργία για μια μέρα. Παράλυση διαρκείας κόντρα στην παράλυση του νου, της τσέπης και της ψυχής μας. Τι έχουμε να χάσουμε?? Αυτό όμως όπως και ο ίδιος πρόσθεσε προϋποθέτει κάτι πολύ βασικό: "Τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, το ΕΜΕΙΣ, μακριά απο παρατάξεις, συνδικαλισμούς, διαφωνίες και διαφορές...". Τόσο μα τόσο δύσκολο να το πιστέψουμε??
Το πιο δύσκολο είναι το εμείς. Αρκετοί όμως υποστηρίζουν πως αυτό θα σήμαινε αυτοκτονία, γιατί μας οδηγεί στη χρεοκοπία (όχι πως τώρα δεν οδηγούμαστε πάλι εκεί). Επίσης όσοι είναι στον ιδιωτικό τομέα, δε νομίζω να το τολμήσουν, γιατί ξέρουν πως την άλλη μέρα θα είναι άνεργοι και δε θα έχουν να δώσουν φαγητό στα παιδιά τους. Δύσκολα παίρνεις τέτοιο ρίσκο, δεν αφορά μόνο εσένα, όταν ξέρεις πως σίγουρα θα απολυθείς. Δεν είναι όλοι στην ΕΡΤ, που έχουνε τώρα τόσες μέρες συνεχόμενες απεργίες. Και εκείνοι υπό άλλο καθεστώς δε θα απεργούσαν. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο πολίτης είναι απροστάτευτος απέναντι στην εργοδοσία, δεν υπάρχει συνδικαλισμός, δεν υπάρχει πλέον τίποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει η αξιοπρέπεια φωτογραφάκι μου. Και αυτή βέβαια, ορίζεται διαφορετικά πολλές φορές για τον καθένα. Μα ξέρουμε πολύ καλά πώς ορισμένα χαρακτηριστικά της είναι αντικειμενικότατα και αδιαπραγμάτευτα...Μ'αυτή την αξιοπρέπεια έχουν επίσχεση πόσους μήνες τώρα στο Άλτερ, επίσχεση στην εφημερίδα Μακεδονία, απεργίες στην Ελευθεροτυπία, επίσχεση στη Χαλυβουργική και τόσοι και τόσοι ακόμη, σε αγώνες, απλήρωτοι και ταλαιπωρημένοι(τα αναφέρω αυτά με αφορμή την ΕΡΤ που είπες). Αγωνίζεσαι μέχρι να πέσεις. Και αν σε ρίξουν, το σίγουρο είναι ότι θα κοιτάς με περηφάνεια τη φάτσα σου...Ελπίζω ακόμη. Ξέρω και εσύ. "Βουνό" το εμείς...Μα θα το βρούμε τον τρόπο να φτάσουμε στην κορυφή...Είτε πολλοί, είτε λιγότεροι...
Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά εδώ στη σύγχρονη κόλαση. ίσως έχουμε κάποιο μερίδιο ευθύνης ακόμη και ως καταναλωτές, αλλά και ως μοχλός αντίστασης...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Caesar
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είδα αυτό το κείμενο και τρόμαξα. Θάνατος απο υπερκόπωση...Μα τι ρομποτική ζωή! Και φυσικά έχουμε το μερτικό μας στο αν δεχόμαστε μια δουλεία ή μια δουλειά, μια ΖΩΗ ή μια επιβίωση...