ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΛΗΤΗΣ Ο...ΔΙΑΚΤΙΝΙΣΜΟΣ...

 Θα έπαιρνα που λες το καραβάκι το σούρουπο..Τότε που ο ήλιος, μισός μέσα, μισός έξω απο τα σύννεφα θα άπλωνε τις αχτίδες του πάνω στα νερά να κάνουν δρόμο. Εκεί θα έσμιγαν με τις φεγγαραχτίδες και η μέρα με τη νύχτα... Θα ήταν κάλμα η θάλασσα. Ακύμαντη. Και δροσερό το αγέρι της, να μυρίζει ταξίδι...

...Πρωί θα έφτανα στον προορισμό. Μη με ρωτήσεις πού. Δεν έχει σημασία. Η θάλασσα γύρω του έχει σημασία, γαλάζια και προκλητική, να σε καλεί επίμονα να πέσεις στην αγκαλιά της... Και το δωμάτιο μου εκεί θα κοιτούσε. Σ'αυτήν. Ένα δωμάτιο γεμάτο καλοκαίρι, να λούζεται στις σκιές του μεσημεριού και τις ευωδιές της νύχτας...


Και μετά θα ερχόταν η ώρα της επιστροφής...Ναι, αυτή η ώρα που άλλοτε την δέχεσαι πρόθυμα και άλλοτε δεν θες καν να τη σκεφτείς. Μα θα είχα άλλον ένα τόπο για να επιστρέφω όπως λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Και πάντα επέστρεφε... πάντα... επέστρεφε...

Αλήτης ο διακτινισμός... Μου υποσχέθηκε να έρθει και δεν έχει επιστρέψει ακόμη απο τον χωροχρόνο του... 

*οι φωτογραφίες απο το διαδίκτυο, αναγράφουν το όνομα του κατόχου τους...
**αφιερωμένο το ταξίδι στο ξενιτοπούλι που (επιτέλους) γνώρισα στο 'νησί' μου, με την ευχή να ξανα-ανταμώσουμε και σε άλλα 'νησιά'...