Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

ΑΝΤΙ(ΣΤΑΣΗ) ΖΩΗΣ...

Θές να γράψεις τόσα!...Τόσες λέξεις γεμάτες ως επάνω με συναισθήματα, κραυγές, σιωπές, δάκρυα και γέλια, έτσι ως πείσμα, ως άμυνα απέναντι στην παράκρουση, το φανατισμό, το ρατσισμό... 
Θες να γράψεις για να νιώσεις ότι υποχωρεί το πνίξιμο, το πλάκωμα, η απόγνωση, ο φόβος, ο τρόμος, το σκοτάδι... 
Τόσα πολλά θες να πεις... και λέξη δε βγαίνει... Δεν μπορεί να σταθεί πάνω στα πλήκτρα, στην οθόνη, στο χαρτί, ούτε καν στα χείλη... Στο μυαλό μόνο τριγυρνούν λέξεις ασταμάτητα, σαν μικρά καλικαντζάρια που θέλουν να σε σύρουν στα υπόγεια του πλανήτη. Και όμως. Μην ξεχνάς. 
Αντιστέκεσαι, αντιστέκομαι, ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ...
  

6 σχόλια:

  1. Μπορείς να με πάρεις να πάμε να περπατήσουμε, σιωπηλά στη παραλία που δείχνεις πάνω πάνω;

    Μόνο όταν πάψεις να φοβάσαι, αντιστέκεσαι!

    ΑΦιλάκια με πολύ πολύ αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα μάτια μου, πάμε ;) Και ναι, όλοι μας φοβόμαστε. Λιγότερο ή περισσότερο, για πολλά ή λίγα...Αλλά όταν τον κοιτάς τον ρημαδιασμένο φόβο στο πρόσωπο, μπορείς να προχωράς, αναπνέοντας καλύτερα... Ένας αέναος αγώνας είναι τούτο. Μια Αντίσταση ... ;)

      Διαγραφή
  2. O Mιχ.Κατσαρός είχε προβλέψει την ανάγκη για αντίσταση με τη διαθήκη του. Παραμένει επίκαιρος & φυσικά διαχρονικός

    Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
    Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτή η ποίηση που στις μέρες μας αποδεικνύεται ολοένα και πιο επίκαιρη.. Και πόσο ανάγκη την έχουμε να μας θυμίζει το χθες/ σήμερα και να μας δίνει ώθηση για το αύριο... "Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν"...χμμ...Ναι, ξανά και ξανά. Και θα ξανα-τάξουν... Αλλά δεν σταματάμε να ελπίζουμε ότι κάποτε θα είναι αρτιμελείς οι υποσχέσεις ;)

      Διαγραφή