Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΘΟΡΑΣ...

 Ξέρεις έχω ένα συνήθειο (κακό, καλό, όπως θες πες το). Απο μικρή ηλικία- αλλά όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει και το...κουσούρι-, εκτός απο το να συλλέγω λέξεις, βλέμματα, χειρονομίες (μικρο-λεπτομέρειες ασήμαντες για άλλους, θησαυρούς για μένα), μου άρεσε να συλλέγω και ψίθυρους του παρελθόντος. Καθώς κόβω βόλτες σε έναν τόπο, είτε στο 'νησί' μου, είτε αλλού, σηκώνω το βλέμμα ψηλά. Στα κτίρια που αγκαλιάζουν τους δρόμους, τα στενάκια. Τότε κάτι γίνεται. Αρχίζει να 'μιλά' η φθορά ενός κτιρίου, τα ξεφλουδισμένα του μέλη, έτσι όπως στέκει παρατημένο απο ανθρώπου φροντίδα, με τα στολίδια του ξέθωρα. Τις ταμπέλες, τα γείσα του, τα χρώματα του, την κοψιά του. Τότε αρχίζουν οι ιστορίες... Όπως γι'αυτόν που έφτιαχνε υποδήματα κάπου εκεί στη Φράγκων. Σίγουρα θα  γέμιζε το κτίριο με πελάτες που μπαινόβγαιναν ολημερίς...


..ή για τον περιζήτητο έμπορο με τα 'νέα αυτόματα μηχανήματα' στο β' πάτωμα, στο γραφείο στο βάθος. Εκεί που τώρα στέκει αναμμένο ένα φως πάνω από τα πολύβουα ταβερνάκια της κεντρικής στοάς...









Όσο για το λατρεμένο μου Κόκκινο σπίτι, κάθε φορά, ατελείωτες φορές και αν περάσω μπροστά του, ψιθυρίζει πόσο 'γεμάτο' ένιωθε με το καφενείο που φιλοξενούσε στην αγκάλη του και τους ενοίκους που ζούσαν στα 'σωθικά' του. Κάθε ψίθυρος και μια ιστορία. Τόσες ιστορίες όσες φέρνει ο άνεμος που περνά ανάμεσα απο τα σπασμένα παράθυρα και τα γερτά παραθυρόφυλλα...

10 σχόλια:

  1. Το ξέρεις ότι έχουμε το ίδιο.... κουσούρι;
    Μην δω εγώ παλιό σπίτι και παλιές πόρτες(η αδυναμία μου),αμέσως να την πέσω σαν κοράκι με την φωτ.μηχανή.
    Όμορφες οι φωτογραφίες σου
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν κοράκι...χαχαα...Είναι σαν ντοκουμέντα μνήμης αφού...Πώς να το αποφύγεις το 'κουσούρι'? ;)

      Διαγραφή
  2. Ναι έχουν κάτι μαγικό αυτά τα κτίρια, είναι σαν να σου μιλούν...και εγώ τα φωτογραφίζω, και το μυαλό ταυτόχρονα πλάθει ιστορίες... Συμφωνώ με όσα νιώθεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ιστορίες που τρέχουν γύρω γύρω σου και άντε να τις πιάσεις. Ευλογημένο βάσανο ;)

      Διαγραφή
  3. Τελικά είμαστε πολλοί με αυτό το κουσούρι!
    Όταν λιθογραφούσα, (πριν πολλά πολλά χρόνια) δλδ ζωγράφιζα πάνω σε πέτρες και τύπωνα, σχεδόν όλα μου τα θέματα, ήταν ερείπια... ναι, αυτά ασκούν κάτι μαγικό πάνω μας και σίγουρα εξάπτουν τη φαντασία μας!
    Τώρα όταν αντικρίζω ένα, σκέφτομαι, να ένα θέμα για λιθογραφία!
    ΑΦιλάκια νοσταλγικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και λιθογραφία λοιπόν...Έχει δίκιο όπως γράφει παρακάτω η Άστρια, όλο εκπλήξεις είσαι καλή μου. Είναι μαγικοί οι ερειπιώνες, πώς να το κάνουμε...;)

      Διαγραφή
  4. Μα που είναι αυτό το νησί ποιο είναι ;-)

    Το κόκκινο κτήριο είναι πολύ διαφορετικό, σαν από άλλη χώρα. Όλα όμως κρύβουν στους τοίχους τους ζωές..

    Καλημέρα βολτίτσα μου και καλή εβδομάδα να έχεις :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το όνομα του 'νησιου' ξεκινάει απο Θ και τελειώνει σε Νίκη...χαχαα
      Το Κόκκινο είναι εξαίσιο αν το δεις και απο κοντά. Έστω και έτσι ερειμωμένο. Έτσι όπως το λες, αναπνέει... ;)

      Διαγραφή
  5. Και υπάρχουν τόσο πολλά!!
    Και πάντα την εικόνα τους συνοδεύει μία λύπη. Όπως όταν βλέπεις κάποιον άνθρωπο που καλοέζησε αλλά του έμελλε να γεράσει σε ανέχεια, αρρώστια κι εγκατάλειψη. Γιατί κι αυτά έχουν ψυχή, αυτή που άφησαν με τις χαρές και τις λύπες τους όσοι έζησαν εκεί.

    Όσο για το κόκκινο σπίτι που πρέπει να είναι πολύ γνωστό στη Θεσσαλονίκη, μου κίνησε την περιέργεια όπως και τη Margo και βρήκα αυτή την ενδιαφέρουσα πληροφορία:
    http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22784&subid=2&pubid=63954657


    Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα βολτούλα
    Και μη σταματάς να έχεις τέτοια όμορφα "κουσούρια":)


    υγ. μαγισσούλα, συνεχίζεις πάντα και μ' εκπλήσσεις με τα όσα έχεις ασχοληθεί!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραίο το συνέκρινες με την πορεία ενός ανθρώπου Άστρια μου. Ετσι, αυτή είναι η αίσθηση. Όσο για το Κόκκινο, το αγαπημένο μου, που απο παιδί λέω (ως αστείο βέβαια, εκτός και αν γίνω,..εκατομμυριούχα) ότι είναι δικό ΜΟΥ ήρθε αυτός ο Σαββίδης και μου το άρπαξε απο τα χέρια. Ένας θεός ξέρει τι φωτογραφία θα έχουμε απο αυτό μελλοντικά. Το σίγουρο πάντως είναι και δυστυχώς καθόλου για γέλια, ότι η Πολιτεία σ'αυτή τη χώρα, μια ζωή ολόκληρη καταδικάζει σε φθορά τις ομορφιές της την ίδια ώρα που σε άλλες χώρες τις εφευρίσκουν κιόλας και τις αξιοποιούν...

      Διαγραφή