ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΘΟΡΑΣ...

 Ξέρεις έχω ένα συνήθειο (κακό, καλό, όπως θες πες το). Απο μικρή ηλικία- αλλά όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει και το...κουσούρι-, εκτός απο το να συλλέγω λέξεις, βλέμματα, χειρονομίες (μικρο-λεπτομέρειες ασήμαντες για άλλους, θησαυρούς για μένα), μου άρεσε να συλλέγω και ψίθυρους του παρελθόντος. Καθώς κόβω βόλτες σε έναν τόπο, είτε στο 'νησί' μου, είτε αλλού, σηκώνω το βλέμμα ψηλά. Στα κτίρια που αγκαλιάζουν τους δρόμους, τα στενάκια. Τότε κάτι γίνεται. Αρχίζει να 'μιλά' η φθορά ενός κτιρίου, τα ξεφλουδισμένα του μέλη, έτσι όπως στέκει παρατημένο απο ανθρώπου φροντίδα, με τα στολίδια του ξέθωρα. Τις ταμπέλες, τα γείσα του, τα χρώματα του, την κοψιά του. Τότε αρχίζουν οι ιστορίες... Όπως γι'αυτόν που έφτιαχνε υποδήματα κάπου εκεί στη Φράγκων. Σίγουρα θα  γέμιζε το κτίριο με πελάτες που μπαινόβγαιναν ολημερίς...

..ή για τον περιζήτητο έμπορο με τα 'νέα αυτόματα μηχανήματα' στο β' πάτωμα, στο γραφείο στο βάθος. Εκεί που τώρα στέκει αναμμένο ένα φως πάνω από τα πολύβουα ταβερνάκια της κεντρικής στοάς...









Όσο για το λατρεμένο μου Κόκκινο σπίτι, κάθε φορά, ατελείωτες φορές και αν περάσω μπροστά του, ψιθυρίζει πόσο 'γεμάτο' ένιωθε με το καφενείο που φιλοξενούσε στην αγκάλη του και τους ενοίκους που ζούσαν στα 'σωθικά' του. Κάθε ψίθυρος και μια ιστορία. Τόσες ιστορίες όσες φέρνει ο άνεμος που περνά ανάμεσα απο τα σπασμένα παράθυρα και τα γερτά παραθυρόφυλλα...