ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ...

«Ο άνθρωπος γεννιέται γυμνός. Και ύστερα φοράει τόσα ενδύματα στον εαυτό του που ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Ακόμα και όταν γδύνεται τα ενδύματα αυτά υπάρχουν σαν αναμνήσεις» ("Χαμαιλέοντες", Αλέξης Σταμάτης, εκδ. Καστανιώτη). 

Το βλέμμα μου στη συζήτηση που έχουν στη Βουλή. Τόσες απροκάλυπτες χυδαιότητες! Τόση αφόρητη ειρωνεία! Τόση ανεξέλεγκτη φιλοδοξία! Στα μούτρα μας έτσι, χωρίς καμία ντροπή! Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν άραγε πόσα ενδύματα έχουν φορέσει στη σάρκα τους? Πόσα ενδύματα στην ψυχή τους? Τι θλίψη. Τόσος χαμαιλεοντισμός. 

Και ο Αλέξης Σταμάτης στους "Χαμαιλέοντες" του, αυτούς τους 'ελιγμούς' ανθρώπων καταγράφει. Απο τον Εμφύλιο, στη Χούντα, απο εκεί στη μεταπολίτευση, στην...ευμάρεια, στα βολέματα, στα αλληλοφαγώματα, στην άνοδο και την πτώση ανθρώπων που υπηρετούν απλά τη φιλοδοξία τους. Τόσο οικείο, καθημερινό, αναπόσπαστο- δυστυχώς- κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, απο το χθες στο σήμερα και απο εκεί στο μέλλον...

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο βρίσκεις μια εξαιρετική καταγραφή της πορείας της χώρας και των ανθρώπων της. Ίσως κοιτώντας προσεκτικά εντοπίσεις και τα αίτια του κακού. Και δυστυχώς, δεν ξεριζώνονται εύκολα...

Νομίζω απο τις καλύτερες δουλειές του Σταμάτη αυτό το βιβλίο της 'κορτιζόνης' όπως το έχει χαρακτηρίσει, αφού το έγραψε ξυπνώντας ξημερώματα εξαιτείας μιας θεραπείας. Ένα βιβλίο με κινηματογραφική ροή, ποικίλους χαρακτήρες και ιστορίες που φανερώνουν ένα πράγμα: όλα επαναλαμβάνονται σχεδόν κυκλικά. Ξανά και ξανά, με άλλα ρούχα...  

*Roadartist μου, επέστρεψα... Και έχει και συνέχεια ;)