Κυριακή και πάλι. Ένας ήλιος αλάνι βγήκε βόλτα χεράκι χεράκι με ένα αγέρι παγωμένο. Κόσμος ξεχύθηκε σαν τα σαλιγκάρια να τον υποδεχτεί.
Είχε λείψει καιρό απο την πόλη. Έφερε όμως δώρα πολύτιμα στις αχτίδες του πάνω. Ευφορία, θετική σκέψη, ζεστασιά στο κορμί, χαμόγελα που ξεπροβάλλουν δειλά απο τα στενά του νησιού...Τόσο απλά, τόσο καθάρια, τόσο...αυτονόητα.
Τόσο απλά. Σαν καλοκαιρινή μέρα που ανθίζει στην καρδιά του χειμωνανθού...
πολύ ωραία τα λόγια σου και η επιλογή του άσματος φοβερή...να σαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σ'αρεσαν και τα δύο. Και εσύ να'σαι καλά ;)
ΔιαγραφήΔεν την είχα ξανακούσει την Ματούλα Ζαμάνη και όντος μαζί με τα λόγια σου, έφερε και αυτή τη ζεστασιά που τόσο μας έχει λείψει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλάκια πολλά Βολτίτσα μου! <3
Για να είμαι ειλικρινής δε με τρελαίνει πολύ η Ζαμάνη. Έχει δυνατή φωνή, αλλά κάπως...τσιριχτή για τα μέτρα μου. Παρ'ολα αυτά αυτό το κομμάτι είναι χαλαρωτικό, ε? Ό,τι πρέπει για ζεστασιά που λες, ανοιξιάτικη.
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα Στεφανία μου
Καλή η Ματούλα και η Άνοιξη που τόσο σου πηγαίνει. Τι βολτίτσα θα ήσουν άλλωστε;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή βδομάδα :-)
Την Άνοιξη ανθίζουν και οι βόλτες, έτσι πάει...χαχα.
ΔιαγραφήΦιλιά νησιωτάκι μου ;)