Καθόταν απέναντι μου στο λεωφορείο. Μια σακούλα ακουμπισμένη πλάι της. Μια κυρία θέλησε να κάτσει, παραμέρισε τη σακούλα και θαρρείς και αυτή η κίνηση ενεργοποίησε τη λαλιά της γυναίκας. Δεν σταματούσε πλέον. "Κατέβηκα στο Καπάνι να πάρω λίγα κρεμμυδάκια και σαρδέλες. Αλλά που λεφτά! Τις σαρδέλες εγώ τις βράζω, δεν τις κάνω ψητές. Ρίχνω και κρεμμυδάκι πάνω και γίνονται, τι να σου λέω. Τι νοστιμιά! Τι εποχές κάποτε"...Αυτός ο μονόλογος ξανά και ξανά. Σαν να κοκκίνιζε το πρόσωπο της απο τη χαρά της διήγησης, ίδιο κόκκινο χρώμα με την μπλούζα- μαντίλι που είχε δέσει στο κεφάλι της...
Μονόλογοι τέτοιοι ένα σωρό πλέον τριγύρω. Ανήκω στους ανθρώπους- τους λίγους θαρρώ- που αγαπούν αυτές τις ιστορίες. Θέλω να τους ακούω. Ακόμη και να ρωτάω περισσότερα για να καταλάβω που ταξιδεύει αυτό το πλάσμα την ώρα που αφηγείται. Να βουτήξω στα βάθη όπου κατοικού αυτές οι παράλληλες ζωές μας, μαζί και χώρια.
Αυτή τη φορά όμως έπιασα τον εαυτό μου να μη συγκεντρώνεται απέναντι στην κυρία αυτή με την κόκκινη μπλούζα-μαντίλι. Το μυαλό μου έτρεχε πάνω στη βροχή του δρόμου. Τρέχει εδώ και αρκετό καιρό. Χοροπηδά ανάμεσα σε εικόνες που μαζεύω για να γίνουν λέξεις στην εφημερίδα, σε λόγια που θέλουν με λαχτάρα να εκφραστούν στο ραδιόφωνο, ανάμεσα σε βιβλία που παρακαλάνε να διαβαστούν, θεατρικές παραστάσεις που ζητούν ένα βλέμμα, μουσικές που περιμένουν να ακουστούν...Πώς να χαλάσω χατήρι σε όλα τους;
Σαν να'χω χωθεί μέσα στο γαλαξία, όπως αυτή η κοπέλα στο βίντεο (το έχω ερωτευτεί αυτό το τραγούδι τελευταία...). Είναι δημιουργικό συναίσθημα. Εξαίσιο. Κοιτώντας όμως τη γυναίκα με την μπλούζα-μαντήλι, συνειδητοποιούσα για άλλη μια φορά πως όταν έρχεται στη ζωή σου κάτι καινούριο, και κυρίως όταν το αγαπάς αυτό που έρχεται, κάτι άλλο θα χαθεί. Ίσως όχι ολοκληρωτικά, αλλά ένα κομμάτι του, ναι, θα χαθεί στο γαλαξία...
υ.γ. 1 κάπου εκεί έχουν χαθεί και τα βιβλία για τα οποία είχα υποσχεθεί (roadartist μου) να γράψω εδώ. Θα τα βρω σύντομα όμως. Πιθανότατα βρήκαν λιμάνι στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα...
υ.γ. 2 Ούτε το δωράκι δεν παρέλαβα asote μου. Ίσως να μου το δώσεις απο κοντά... ;)
υ.γ. 3 Αν θες να έρθεις στο γαλαξία που τριγυρνάω τελευταία μπες στη σελίδα στο facebook "Με μια ομπρέλα κόκκινη" ή άκου απογεύματα 7-8 μ.μ. το http://live24.gr/radio/generic.jsp?sid=1982 . Σχόλια ευπρόσδεκτα...
Χάθηκες για λίγο (πολύ) βολτίτσα μου και σ' είχα στο νου μου, βλέπεις δεν παίρνω ειδοποιήσεις για αυτούς που έχουν blogger... τώρα κατάλαβα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η ίδια πιάνω κουβέντα όταν μου δίνεται η ευκαιρία (συχνά) και πολλοί γίνονται δάσκαλοι μου.
Τίποτα απ' όσα λέμε ή γράφουμε δεν χάνεται και αυτό στο λέω με μεγάλη σιγουριά!
Όσο για το video-τραγούδι αναρωτήθηκα αν "πρέπει" να φτάνουμε σε τέτοια άκρα για να ξυπνήσουμε...
ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς στο τώρα μας! :)
Τίποτα δε χάνεται...Συμφωνώ απολύτως ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα άκρα πάλι που δείχνει το βίντεο, δεν ξέρω...Οι αντοχές του καθενός ορίζουν την αφύπνιση του θαρρώ. Αρκεί αυτή να έρθει όμως. Και ουσιαστικά το τραγούδι μ'αρέσει να ακούω γιατί άλλες εικόνες φτιάχνω εγώ, αλλιώς το είδαν οι καλλιτέχνες του χαχαχα
Καλημέρες πολλές
Τίποτα δεν χάνεται .. μεγάλη κουβέντα:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως εξαρτάται και από το τι εννοεί κανείς προηγουμένως σαν ύπαρξη.
Από όσα βλέπουμε ή νοιώθουμε με τις αισθήσεις μας (ή και πέρα από αυτές..)
Το τραγούδι επιμένει ότι δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να χαθεί κι ας μην είναι εκεί
Και το βίντεο δείχνει ότι το έχει ήδη χάσει..
Βολτούλα μου σε πολλές σκέψεις μας έβαλες. Ωραία:)
Όπως και κάτι καθημερινό: ότι οι διάφοροι άνθρωποι που βλέπουμε κάθε μέρα αν λίγο περισσότερο τους "βλέπαμε", θα συνειδητοποιούσαμε και θα καταλαβαίναμε πολλές και αληθινά ανθρώπινες συμπεριφορές, ίσως και για μας.
Καλό βραδάκι
"Από όσα βλέπουμε ή νοιώθουμε με τις αισθήσεις μας (ή και πέρα από αυτές"..). Οπως το είπες. Και κυρίως πέρα απο αυτές...
Διαγραφή