Πήρε το διαφημιστικό φυλλάδιο απο τα χέρια της κοπελίτσας. Το έβαλε στο πίσω μέρος του παπουτσιού της, εκεί που την πλήγωνε τόσες μέρες. "Ας φανεί και κάπου χρήσιμη όλη αυτή η ξοδεμένη χαρτούρα", σκέφτηκε. Πέρασε απο τα γνωστά καφέ. Κάθε μέρα, όλη μέρα, ίδια δρομολόγια απο το ένα άκρο της πόλης στο άλλο. "Ένα εικοσαρικάκι έχετε παρακαλώ?", η γνώριμη ερώτηση, απαράλλαχτα ειπωμένη με τον ίδιο τόνο κάθε φορά. Σιωπή..."Ένα ναι ή ένα όχι δεν μπορείτε να πείτε?"...Είχε αγριέψει είναι η αλήθεια τελευταία. Με την απάθεια των γύρω της, με τα παγωμένα ανέκφραστα βλέμματα τους. Εκεί που της απαντούσαν έστω και αρνητικά, ένιωθε ζεστασιά...για λίγο..."Θα γυρίσω στη γωνιά μου και θα σκουπίσω να φύγουν όλα τα αποβράσματα!" μουρμούριζε εξαγριωμένη. "Όλα τους!". Στο ίδιο γνώριμο παγκάκι που τη φιλοξενεί χρόνια (ίσως και αιώνες) τώρα. Εκεί έχει τη σκούπα της, και συγυρίζει κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί. Δεν αφήνει ούτε ίχνος στο πεζοδρόμιο απο τα ίχνη των ανθρώπων που πέρασαν απο πάνω του... Σαν να πέρασαν απο πάνω της και θέλει με μανία να τα σβύσει...Διαβάζει πριν κοιμηθεί. Πάντα. Σχεδόν σαν να παραληρεί. Έτσι, για να νιώθει ότι συνομιλεί με κάποιον. Κουβαλάει και μαζί της όλη μέρα τα βιβλία. Αν συμπαθήσει μάλιστα κάποιον, του χαρίζει ένα απο αυτά. Βρώμικο, γεμάτο σημάδια του χρόνου και της ζωής της. Ένα κάποιο δώρο...Προχώρησε αργά...Ένιωθε να κάνει κύκλους, μα πάλι, ένας κύκλος δεν είναι η ζωή?...χα..."Τουλάχιστον είμαι ελεύθερη", ψιθύρισε. "Ελεύθερη απο τα δεσμά του κύκλου"...Κοίταξε τον ουρανό. Φθινοπωρινός πλέον. Και αν ρίξει βροχές θα πρέπει να βρει υπόστεγο. Αλλά ως τότε, έχει το ξεφτισμένο παλτό της και ένα ποδήλατο χωρίς λάστιχα για να γυρίζει τον κόσμο...
*σου 'έραψα' τις αγαπημένες φιγούρες των τρελών μου. Αυτές είναι πραγματικές εικόνες της καθημερινότητας τους. Τώρα που φθινοπωριάζει τους σκέφτομαι διπλά. Γείτονες είμαστε όλοι, γεμάτοι ανάσες...
ποσα τετοια προσωπα στην πολη μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τι ωραια που το περιεγραψες!
Ιδιαίτερες, αγαπημένες φιγούρες...Ό,τι πρέπει για φωτογράφιση! ;)
ΔιαγραφήΤι κάνουμε όμως για αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους αγαπάμε ο καθένας με τον τρόπο του. Λίγο θαρρείς είναι?...
ΔιαγραφήΝαι... είναι πολύ λίγο.
ΔιαγραφήΛες ε? Εγώ πιστεύω ότι η Αγάπη του καθενός-όχι μόνο στο λόγο σαφώς, αλλά έμπρακτα- ,σώζει τον άλλο, σώζει τον κόσμο...Ακόμη και 20 λεπτάκια να δώσεις που ζητάει, μια μορφή μικρομοιράσματος είναι. Γι'αυτήν πολύτιμο. Για τους υπολοίπους σχεδόν τίποτα...
Διαγραφήαγγελοι στη πολη...! εγώ έτσι τους ονομάζω, καθένας με τη δικη του ιστορία ζωης.
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ προσωπικά κάνω πολλά αλλα δε θέλω να τα γράψω , έχω ιδιαίτερη αδυναμία
Η γειτονιά των αγγέλων μου ερχόταν στο νου και εμένα. Κάπως έτσι τους νιώθω, όπως εσύ. Μα καθώς τριγύρω και μέσα τους ορισμένες φορές τριγυρνάνε διαβόλια, είπα να τους αφήσω στο δικό τους στερέωμα, εκεί πλάι στους υπόλοιπους.
Διαγραφή*είμαι σίγουρη για όσα κάνεις. Και το εκτιμώ πιο πολύ που δε τα λες...;)
Αυτοί οι "τρελοί" είναι και οι πιο φυσιολογικοί στην πόλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι φωτογραφάκι μου. Νομίζω για τον απλό λόγο ότι περάσαν με ένα κλίκ απο τον "φυσιολογικό" κόσμο στην "τρέλα". Όλα σε εισαγωγικά...Δεν αναγνωρίζω πολλές φορές πιο είναι τι...Μπερδεύονται.
Διαγραφή"Γείτονες είμαστε όλοι, γεμάτοι ανάσες... "
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μία μπλέκεται στην άλλη και κάπως έτσι...γειτονεύουμε, ακόμη και αν δεν το γνωρίζουμε ή δεν το αποδεχόμαστε...;)
ΔιαγραφήΑναρωτιέμαι αν η ζωή κάνει κύκλους... δεν είμαι σίγουρη, γιατί αν δεχτούμε πως κάνει κύκλους είναι σαν να δεχόμαστε πως πάλι στα ίδια θα βρεθούμε...αυτές είναι οι κοντές ανάσες...οι μεγάλες ανάσες μας γεμίζουν ενέργεια (hatha yoga)!
ΑπάντησηΔιαγραφήχμμμ...ενδιαφέρουσα άποψη, αν και θεωρώ ότι το "πάλι στα ίδια θα βρεθούμε" το ζούμε πολλές φορές αναπόφευκτα ερήμην μας. Όπως και να'χει ίσως η τρελή μου να έχει πιάσει το νόημα. Γι'αυτό αισθάνεται ελεύθερη...;)
ΑπάντησηΔιαγραφήπερίεργο αλλά δεν διαφέρουμε και πολύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήπατάμε το ίδιο χώμα,αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, ανταλλάσσουμε βλέμματα,εικόνες,γείτονες,έχεις δίκιο,αυτό είναι..καλό βράδυ :)
Αυτό είναι ακριβώς...
ΔιαγραφήΚαλή συνέχεια...