ΛΑΧΤΑΡΑΩ...

Λαχταράω...Πες μου, υπάρχει πιο ζωογόνα επιθυμία για όσα γύρω μας κινούνται?

Λαχταράω να βρεθώ μαζί σου, να ρωτήσω για τη ζωή σου, να σε ακούσω, να δω ένα χαμόγελο να αχνοφέγγει κάτω απο τα βλέφαρα. Λαχταράω να σε αγκαλιάσω, να μιλήσω μαζί σου για όλα, να γευτώ τη σιωπή με σένα πλάι. Λαχταράω να ταξιδέψω το μυαλό μου μέσα απο το δικό σου, να δω άλλους ορίζοντες, να κουρνιάσω την ψυχή μου στα χέρια σου όταν είναι ανταριασμένη. Λαχταράω να μοιραστούμε, να ξενυχτήσουμε για μια ανατολή, να βρούμε χρόνο ο ένας για τον άλλο- αυτόν τον άτιμο χρόνο που θαρρείς και μοιράζεται κατά πως αυτού του αρέσει και όχι με βάση τις δικές μας πράξεις!-, να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας ο ένας μέσα απο τον άλλο...Μοιάζει η λαχτάρα με μια χρυσαλλίδα που περιμένει να βγει απο το κουκούλι της και να πετάξει...Χρειάζεται ήλιο όμως. Ζέστη. Τρυφεράδα...

Όταν νιώθεις απο άνθρωπο που χρόνια αγαπάς -φίλο ή εραστή δεν έχει σημασία- να μην σε λαχταράει...μοιάζει με σημάδι απογύμνωσης. Κάτι τελειώνει?... Πώς να πιστέψεις πια όσα σου λέει ή δείχνει όταν το βλέμμα και το σώμα δείχνει να'ναι σε απόσταση απο την ψυχή σου?...Πώς να κρατήσεις τη λαχτάρα ζωντανή? Γίνεται η σκέψη μικρή. Συρρικνώνεται. Αρχίζει να βασανίζεται με τα "γιατί" και τα "μήπως". Και εκεί, καθώς οι διαπιστώσεις πονάνε πολύ, ισορροπείς πλέον σε ένα πολύ λεπτό σχοινί παλεύοντας να μη φτάσεις απο το '"λαχταράω" στο "απωθώ"...