ΣΙΓΑΝΑ ΠΑΤΩ ΣΤΗ ΓΗ...

Η κούπα ακουμπισμένη στο τραπέζι του μπαλκονιού. Ο καπνός απο το τσιγάρο μπερδεύεται με τον ατμό του ζεστού καφέ. Κάποιες βροχοσταλίδες αρχίζουν να πέφτουν ξαφνικά. Μπλέκονται με τον καπνό, βουτάνε στον καφέ. Η βροχο-καφεϊνη έχει άλλη γεύση...

Ανάκατη γεύση, σαν τις ανάκατες μέρες που συνεχίζουν το δρόμο τους...Απώλειες πνευματικών ανθρώπων (πάει και ο στυλοβάτης της παράδοσης που ακούει στο όνομα Δόμνα Σαμίου), επέτειοι άλλων απωλειών που σου θυμίζουν πόσα μα πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε ένα χρόνο (13 Μαρτίου συμπληρώνεται ένας χρόνος απο το φευγιό του Μανώλη Ρασούλη), και άλλες μνήμες ανθρώπων που έφυγαν σου θυμίζουν πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε μια 20ετία περίπου (18 χρόνια πριν λίγες μέρες απο το φευγιό της Μελίνας).

Εδώ, σήμερα, όλα αλλιώς, όλα ίδια, όλα ίσια και ανάποδα...Ανάκατα, σαν τη βροχή που σμίγει με τον καφέ. Σαν την ελπίδα που σμίγει με την απελπισία. Σαν τη μεγάλη χαρά που σμίγει με τη θλίψη. Αλλά ξέρεις...δεν βρέχει συνέχεια. Ο ήλιος είναι πίσω απο το νερό. Η λάμψη του στεγνώνει τις νερολακούβες. Οπότε...Όλα εδώ, όλα εναλλάσονται, όλα συνεχίζονται...

Πατώ στη γη και μπολιάζω στη βροχή πολύ θέατρο (προλαβαίνεις το έργο του Χ. Ζιν "Ο Μαρξ στο Σόχο" με τον Άγγελο Αντωνόπουλο, σήμερα τελευταία μέρα στο "Εγνατία"...εξαιρετικός!), πολύ διάβασμα ("Μίκης Θεοδωράκης, η ζωή μου" με αφήγηση του μουσικοσυνθέτη σε πρώτο πρόσωπο στο βιβλίο του Γιώργου Αρχιμανδρίτη...διαφωτιστικό), πολλές νότες, πολλές εικόνες και συζητήσεις μέχρι πρωίας...Έτσι η γεύση γίνεται ακόμη καλύτερη. Και ορθώνει την ψυχή. Την κρατά σε ισορροπίες να μη σαλέψει...Μέχρι να ξεπροβάλλουν τα ηλιοσκαλοπάτια...τζιβαέρι μου...