Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

ΜΑΥΡΑ ΙΧΝΗ ΣΕ ΛΕΥΚΟ ΧΙΟΝΙ...

Έξω έριχνε χιονάκι. Σαν αλλοπαρμένο πλάσμα που έχασε το δρόμο του μου φαινόταν. Το παρακολουθούσα ήδη απο το προηγούμενο βράδυ (προχθές για να είμαστε ακριβείς), όταν ξεπρόβαλλε απο το πουθενά, καθόταν πάνω μου όπου έβρισκε, όπου το πήγαινε ο αγέρας, μέχρι που μπήκα στο θέατρο και ένιωσα την θαλπωρή της ζέστης και τη γοητεία της εικόνας έξω απο το παράθυρο (άλλη ώρα θα σου πω για παραστάσεις...). Σήμερα (πλέον χθες για να είμαστε ακριβείς) συνεχίστηκε ο χορός του...Αλλοπαρμένο ακόμη, σαν να είχε μεθύσει όλο το βράδυ, αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν. Η ψυχή μου χόρευε μαζί του. Το αγαπώ πολύ, ακόμη και στην αραιά "παρουσία" του.
Μπήκα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο. Βρήκα όμως θέση. Πήγαινα σε ένα μαραθώνιο ανάγνωσης του "Οδυσσέα" του Τζαίημς Τζόις (ολοκληρώνεται στις 12 το μεσημέρι στο καφέ- μπαρ 'Μανιφέστο' πίσω απο τη Ροτόντα αν θες να περάσεις). Λευκό έξω, λευκό και μέσα μου το τοπίο...Γαλήνη...
Τότε μπήκε στο λεωφορείο. Τον έχω ξαναδεί τον τελευταίο καιρό. Ξέρω ότι κατεβαίνει σε περιοχή όπου ελπίζει να βρει τη δόση του. "Καμμένος" εδώ και χρόνια. Μορφή γνωστή έξω απο την εκκλησία της γειτονιάς. Είχα πιάσει κουβέντα μαζί του στο παρελθόν. Ένα παιδί στην ηλικία μου, μα... τι να λέμε τώρα? Ούτε ηλικία δεν διακρίνεις πάνω του. Το ένα μάτι κατεστραμμένο, πληγές στο σώμα του, βρωμιά, παραδομένος σε μια υπνηλία. Του έδωσα χαρτομάντηλο να σκουπιστεί. Τον σκούντησα ελαφρά να τον ξυπνήσω να μη πέσει και τρομάξει. Και μετά?...Μετά τίποτα...Η σακαταμένη ζωή του συνεχίστηκε . Και η δική μου λευκή μέρα γέμισε μαύρες πατημασιές...

18 σχόλια:

  1. Το εχω παρει αποφαση. Αυτοι οι ανθρωποι ερχονται στη ζωη μας οταν χρειαζεται να μας δωσουν ενα μαθημα. Η δυστυχια καποιου μερικες φορες σου εμφανιζεται για να τονισει τη δικη σου ευτυχια.... που δεν ηξερες οτι ζουσες. Αν δεν μαθεις το μαθημα, θα το ζησεις πολλες φορες μεχρι να....
    Το μεσημερι θα παω σε μια νεα γυναικα που ενα τροχαιο την καθηλωσε σε ενα καροτσακι και ζει σε γηροκομειο ενω ειναι μολις 40 ετων. Αυτο το μαθημα ζωης εχω σκοπο να το ρουφηξω. Να αλλαξω τα πραγματα δεν μπορω, μπορω ομως να αλλαξω τροπο να τα βλεπω :)

    Καλημεραααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη διαπίστωση σου την κουβαλάω απο τότε που γεννήθηκα νομίζω...Έτσι ακριβώς είναι. Και απολύτως σωστή και η φράση σου ότι αφού δε μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, αλλάζω τρόπο που τα βλέπω...Μια πίκρα όμως πολλές φορές που δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε πώς να τη γλυτώσεις?
      *να φροντίζεις αυτή τη γυναίκα με το γέλιο σου...;)

      Διαγραφή
  2. Αυτά τα "ίχνη" όταν μένουν στη σκέψη και την ψυχή μας, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας υπενθυμίζουν την ουσία. Ξανά και ξανά και ξανά...ατελείωτα.

      Διαγραφή
  3. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή την εκδοχή της dee dee. Μπορεί να είναι έτσι. Όσο για το δικό της "μάθημα ζωής" με τη συνάντηση με αυτή τη κοπέλα, τι να πω; Τι να πω...

    Για αυτό τον μαραθώνιο ανάγνωσης του "Οδυσσέα" του Τζαίημς Τζόις έχω διαβάσει αρκετές φορές, ακολουθώ και τον 'εμπνευστή' του στο twitter. Πολύ καλή ιδέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαθήματα ζωής είναι όλα φωτογραφάκι μου. Και όταν ξέρεις να τα "ρουφάς" μόνο πλούτο σου φέρνουν.
      *ο μαραθώνιος ήταν πολύ καλός ομολογώ. Όρεξη να είχες να ακούσεις ή να διαβάσεις...;)

      Διαγραφή
  4. Πω πω πραγματικά μαύρισε το τοπίο.....
    Μετά το χιόνι.....
    Μετά τον Οδυσσέα του Τζόυς(που μ αρέσει πολύ)....
    Ετσι όμως είναι η ζωή.
    Το γέλιο με το δάκρυ, η χαρά με τη θλίψη, η ζωή με το θάνατο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πλάι πλάι περπατάνε όλα. Πώς να έχεις μόνο το ένα δίχως το άλλο? Άνοστη πορεία...

      Διαγραφή
  5. Μπορεί και η δική του μαύρη μέρα να απέκτησε μερικές άσπρες πατημασιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μόνο στη σκέψη αυτή -που δεν τη σκέφτηκα το ομολογώ- μου χαρίζεις ένα ολόλευκο τοπίο και πάλι...;)
      Φχαριστώ σε...

      Διαγραφή
  6. Μαύριζε το χιόνι και η ζωή της Μ.. δεν είχε φτάσει στην απόλυτη εσχατιά εκτός από τις μέρες που έφευγε από το σπίτι της....
    Σήμερα είναι λευκή σαν το χιόνι.. επτά χρόνια.. με μεταπτυχιακό στην Καλών Τεχνών...
    Τώρα περπατά στο χιόνι και δεν την ξεχωρίζεις.....................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ;)))
      Σοφή γιαγιά...Ξέρεις πώς να τοποθετείς το λευκό πάνω απο το μαύρο...

      Διαγραφή
  7. Τεράστιο το πρόβλημα που θίγεις στο κείμενό σου..τεράστιο...Δυστυχώς μια από τις μεγαλύτερες πληγές της σημερινής κοινωνίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απολύτως υπαρκτή γύρω μας και δυστυχώς χειροτερεύει αντί να γιατρεύεται...
      Καλημέρα σου ;)

      Διαγραφή
  8. τουλαχιστον στην μαυρη του ζωή...ειδε μια λευκή πατιμασιά.....απο σένα..κατι ειναι και αυτό...να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου δίνεις τη σκέψη που έκανε και το Φαούδι και πραγματικά είναι μια άλλη πλευρά της εικόνας. Την γλυκαίνει κάπως...
      Να'μαστε καλά να αγαπάμε ;)

      Διαγραφή
  9. Πάντα κάπου εκεί μέσα στο λευκό θα υπάρχει και το μαύρο, όπως και το αντίστροφο. Ποτε θα υπερτερεί το ένα και ποτε το άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έλεγα και στη serenata, άνοστη πορεία μόνο με το ένα, αναμφίβολα...

      Διαγραφή