ΜΑΥΡΑ ΙΧΝΗ ΣΕ ΛΕΥΚΟ ΧΙΟΝΙ...

Έξω έριχνε χιονάκι. Σαν αλλοπαρμένο πλάσμα που έχασε το δρόμο του μου φαινόταν. Το παρακολουθούσα ήδη απο το προηγούμενο βράδυ (προχθές για να είμαστε ακριβείς), όταν ξεπρόβαλλε απο το πουθενά, καθόταν πάνω μου όπου έβρισκε, όπου το πήγαινε ο αγέρας, μέχρι που μπήκα στο θέατρο και ένιωσα την θαλπωρή της ζέστης και τη γοητεία της εικόνας έξω απο το παράθυρο (άλλη ώρα θα σου πω για παραστάσεις...). Σήμερα (πλέον χθες για να είμαστε ακριβείς) συνεχίστηκε ο χορός του...Αλλοπαρμένο ακόμη, σαν να είχε μεθύσει όλο το βράδυ, αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν. Η ψυχή μου χόρευε μαζί του. Το αγαπώ πολύ, ακόμη και στην αραιά "παρουσία" του.

Μπήκα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο. Βρήκα όμως θέση. Πήγαινα σε ένα μαραθώνιο ανάγνωσης του "Οδυσσέα" του Τζαίημς Τζόις (ολοκληρώνεται στις 12 το μεσημέρι στο καφέ- μπαρ 'Μανιφέστο' πίσω απο τη Ροτόντα αν θες να περάσεις). Λευκό έξω, λευκό και μέσα μου το τοπίο...Γαλήνη...

Τότε μπήκε στο λεωφορείο. Τον έχω ξαναδεί τον τελευταίο καιρό. Ξέρω ότι κατεβαίνει σε περιοχή όπου ελπίζει να βρει τη δόση του. "Καμμένος" εδώ και χρόνια. Μορφή γνωστή έξω απο την εκκλησία της γειτονιάς. Είχα πιάσει κουβέντα μαζί του στο παρελθόν. Ένα παιδί στην ηλικία μου, μα... τι να λέμε τώρα? Ούτε ηλικία δεν διακρίνεις πάνω του. Το ένα μάτι κατεστραμμένο, πληγές στο σώμα του, βρωμιά, παραδομένος σε μια υπνηλία. Του έδωσα χαρτομάντηλο να σκουπιστεί. Τον σκούντησα ελαφρά να τον ξυπνήσω να μη πέσει και τρομάξει. Και μετά?...Μετά τίποτα...Η σακαταμένη ζωή του συνεχίστηκε . Και η δική μου λευκή μέρα γέμισε μαύρες πατημασιές...