Μόσχα 1996. Φτώχεια ανελέητη, πείνα, κατεστραμμένοι άνθρωποι, κατεστραμμένες σχέσεις, παιδιά σε εγκατάλειψη. Ο τετράχρονος Ιβάν (Άρης Σερβετάλης) βιώνει την ανέχεια και τη δυστυχία. Ο πατριός του άνεργος, βίαιος, με καμμένα τα σωθικά απο τη βότκα, χτυπάει συνεχώς τη μητέρα του. Την πιέζει να διώξουν απο το σπίτι το αγόρι γιατί το μόνο που κάνει "είναι να τρώει και να πίνει"...Φεύγει ο μικρός μόνος του ένα βράδυ, με προμήθειες του κάτι σακουλάκια πατατάκια και καραμέλες. Βρίσκεται στο δρόμο. Πέφτει πάνω σε συμμορίες αγοριών και μέθυσους άστεγους. Και ξάφνου, ένα άσπρο θηλυκό σκυλί, μοιάζει να τον ακολουθεί, να τον υπερασπίζεται. Γίνονται φίλοι. Μοιράζονται το φαγητό τους, παίζουν, φροντίζουν ο ένας τον άλλο. Αυτό το πλάσμα εμπιστεύεται μετά απο κόπο τον Ιβάν, τον οδηγεί στην αγέλη του, τον κρύβει στη φωλιά τους όταν χιονίζει για να μην πεθάνει απο το κρύο. Η αγέλη γίνεται η οικογένεια του αγοριού, ο κόσμος του όλος. 'Μιλάει' μαζί τους, αντιλαμβάνεται ο ένας τον άλλο. Μέχρι που η αγέλη εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο Ιβάν καταλήγει στο ορφανοτροφείο να παραπαίει ανάμεσα οργής και απελπισίας. "Θέλω πίσω τα σκυλιά μου!!!! Εσείς οι άνθρωποι λέτε πάντα ψέμματα, ενώ οι σκύλοι δε λένε...!", ουρλιάζει...γαυγίζοντας. Ευτυχώς η ζωή τον ακούει...Και σκέφτεσαι: τελικά ποιά πραγματικά ορίζεται ως οικογένεια ενός ανθρώπου? Αυτή που βιολογικά συνδέεσαι μαζί της ή αυτή που σε αγκαλιάζει με στοργή και φροντίδα ακόμη και αν ανήκει σε άλλο είδος της φύσης? Πόση ανιδιοτέλεια όπως αυτή που κουβαλά η φύση και τα πλάσματα της, μπορεί να προσδοκά κανείς ότι θα βρει και σε ανθρώπους?
"Ο Ιβάν και τα σκυλιά" της Hattie Naylor βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Για λίγες παραστάσεις φιλοξενείται στο θέατρο Αυλαία, στη ΧΑΝΘ, το οποίο μετά την πυρκαγιά που το λάβωσε προ 5ετίας τουλάχιστον, βρέθηκε στα χέρια φίλων απο τη θεατρική ζωή της πόλης και ξαναναπνέει. Όσο για τον Σερβετάλη, ε τι να σου πω παραπάνω απο το ότι σε καθηλώνει...Κίνηση, ύφος, συναίσθημα? Ένας σκύλος είναι και αυτός επι σκηνής, ολοζώντανος μπροστά σου που χαίρεται, γρυλίζει, πονάει, οργίζεται, ΖΕΙ...
*ιδιαίτερα έξυπνο το σκηνικό που δεν έχει παρά μόνο ένα κρεβάτι που όμως λειτουργεί πολύ...κινηματογραφικά...
**επόμενος θεατρικός σταθμός ευελπιστώ να είναι το "Τρίτο στεφάνι" του Ταχτσή με τη σκηνοθετική ματιά του Σταμάτη Φασουλή, στο Μέγαρο Μουσικής. Άκουσα τα καλύτερα...Και ας διαρκεί τετράωρο!!
το τρίτο στεφανι διαρκεί 4 ώρες αλλα είναι υπέροχο ! να πας να το δεις, η μεντη δίνει ρέστα! όλες δίνουν δηλαδή. ο μονος αδιάφορος δεν ξέρω αν υπάρχει στη διανομή τη δικη σας είναι ο τύπος που τον πήγαινε από δω κι από κει ο ψινακης με τους κοιλιακούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ομορφο.. πολυ θα ηθελα να το δω..
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικα δε ξερω αν αυτο που φταιει ειναι πως τα ζωα αποδεικνυονται τοσο πιστα και αληθινα ή το οτι οι ανθρωποι ειναι ''καπως''
μαλλον το δευτερο ερχεται και εξυψωνει το πρωτο :)
τι ωραια παρουσιαση !
καλημερα κοβω βολτες μου
Είχα δει το "Τρίτο στεφάνι" και μου άρεσε πάρα πολύ! Άξιζαν και οι ηθοποιοί... δεν με είχε κουράσει καθόλου η μεγάλη διάρκεια της παράστασης. Ο Σερβετάλης είναι πολύ καλός... και το σενάριο πάρα πολύ ενδιαφέρον! Κρίμα έχασα τη συγκεκριμένη παράσταση!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ασωτος γιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, άκουσα τα καλύτερα απο όσους πήγαν να το δούνε. Για τις ερμηνείες Μεντή- Κομνηνού ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι θα ενθουσίαζαν. Θα πάω ασωτούλι...;)
@❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα το ήξερα, θα σε έπαιρνα μαζί ;)
Ναι, έτσι κάπως είναι. Το ένα συμπληρώνει το άλλο καθώς φαίνεται...
Φιλιά...;)
*ει, επιτέλους καφε-τσίπουρο αυτή την εβδομάδα, ναι??
@Roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν επιστρέψουν τα "Σκυλιά" στην Αθήνα να το δεις φωτογραφάκι μου. Σίγουρα θα σου αρέσει. 'Αφηγείται" πολλά μέσα μας.
πολύ καλη και ενημερωτική ανάρτηση .....να σαι καλά μου άρεσε πάρα πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφή@homemade
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι όταν το μοίρασμα πετυχαίνει να μεταφέρει όσα κουβαλά...;)