ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ "Η ΑΓΑΠΗ"

...ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά, πάντα με πάει σ'ενός σταυρού τα καρφιά και πότε πότε τα καρφώνω και εγώ σ'άλλον αμνό...

Πράξεις που ξεκινάνε απο εμάς και καταλήγουν σε εμάς. Πράξεις άλλων πάνω μας, μα με την ανοχή μας (?) αποδεκτές. Είναι φορές που απο τέτοιες πράξεις, λόγια, βλέμματα, μια πίκρα ολάκερη κατακλύζει το μέσα. Σαν καρφιά που σου τρυπάνε το είναι μοιάζουν και τα "γιατί" στήνουν τρελό χορό στα σωθικά...

Και όμως, κάπου εκεί, στα βάθη μέσα σου, υπάρχει ένα πανδοχείο ζεστό. Κρυμμένο, με φωτάκια αχνά, ζέστη, χαμόγελα απο τους οικοδεσπότες που δεν ζητάνε κανένα αντίτιμο για τη φιλοξενία...Είσαι εσύ ο ίδιος μη νομίζεις. Είναι η άλλη σου πλευρά. Αυτή που σου ψιθυρίζει συνεχώς "Ό,τι κάνεις, να γίνεται επειδή ΘΕΣ και όχι επειδή ΠΡΕΠΕΙ. Να γίνεται χωρίς καμία απολύτως προσδοκία για ανταπόδοση. Και εάν εσύ αγαπήσεις όλα αυτά που με την αλήθεια σου προσφέρεις, τα γιατί θα πάρουν δρόμο...".

Τέτοιες σκέψεις μπολιάζαμε με ένα φίλο, ο ένας στον άλλο, μέχρι πρωίας σε ένα μπαρ με ημίφως και εξαίσιες νότες να συμπληρώνουν τις ιστορίες. Ο ίδιος μου μίλησε για το σπουδαίο συναίσθημα της ανιδιοτελούς αγάπης. Αυτής που ακόμη και όταν πληγώνεσαι απο έναν άνθρωπο να μπορείς να του πεις "μα αφού εσύ είσαι καλά πώς να σου θυμώσω και να πονέσω? Σ'αγαπάω...".

Είναι τόσο γοητευτικές οι βιωματικές ιστορίες των ανθρώπων. Μπορούν να σου ανοίξουν δρόμους ολόκληρους. Να σε κάνουν ακόμη ακόμη, να αγαπήσεις και τα Χριστούγεννα. Και ας συνεχίζει το τοπίο γύρω να συντηρεί τα συντρίμια του...

*το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά στο έχω ξαναφιερώσει πέρισυ. Μα το αγαπάω πολύ. Και είναι οι μέρες του ;)