Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ...

«Είμαστε οι μέλισσες του αόρατου…»... Για σκέψου το... Δουλεύουμε μέσα σε έναν κόσμο, που πολλές φορές ούτε καν υποψιαζόμαστε πώς μοιάζει. Βάζουμε το κεφάλι κάτω και δουλεύουμε. Χωρίς να νιώθουμε το γιατί, το πως, το ως πού... Μαζεύουμε νέκταρ που πολλές φορές ούτε καν το γευόμαστε, γιατί δεν πιστεύουμε ότι είναι εύγευστο... «Στήσε το αυτί να ακούσεις…», όμως, πέρα από αυτά που ακούς...
Στο βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού "Ανεμώλια" (εκδ. Πατάκη) σταματάς σε τέτοιες φράσεις. Σκαλώνεις...
Λόγια του ανέμου σημαίνει αυτή η υπέροχη λέξη. Ομηρική. Λόγια που σκορπίζουν στον άνεμο. Σαν τις επιθυμίες ενός ανθρώπου, τα όνειρα του, τον χρόνο τον ίδιο που αποκτά άλλο μέγεθος και βαρύτητα όσο μεγαλώνεις.
Σημασία όμως ίσως έχει "να καταλαβαίνεις πότε ένα όνειρο παλιώνει και ύστερα να βγάζεις ένα νέο από το κουτί, να βάζεις το παλιό στην αποθήκη και να χαίρεσαι με το καινούριο». Ίσως εκεί να βρίσκεται ένα σημαντικό κλειδί της ευτυχίας μας...Έτσι και ο πρωταγωνιστής-συγγραφέας του Ζουργού, μολονότι δεν θελει να εγκαταλείψει το ταξίδι που ξεκίνησε με παιδικούς φίλους μακριά απο τις ζωές τους που τους έπνιγαν, αναγκάζεται κάποια στιγμή να επιστρέψει πίσω, να κοιτάξει τη ζωή κατάματα και να την αντιμετωπίσει. Να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με όσα έχτισε, όσα επιθυμεί ακόμη και όσα θέλει να πετάξει. Εξάλλου, αλλιώς οραματίζεσαι ορισμένα πράγματα και αλλιώς εξελίσσονται. Οπότε...προχωράς και αλλάζεις ματιά, όνειρο, τρόπο, ή μαραζώνεις μέσα στο αδιέξοδο πίνοντας τα δάκρυα σου? Ως και αυτά θα στερέψουν κάποτε και τότε θα πεθάνεις απο δίψα...σωστά?
Είναι καιρός να ακούσουμε πραγματικά τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Να ακούσουμε...Ανάμεσα σε θεόρατους λόφους απο σκουπίδια, σε πορείες και δακρυγόνα, σε σπασμένες βιτρίνες, σε "ενοικιάζεται" και "πωλείται", σε ερημωμένους πρώην ανθισμένους χώρους της πόλης, διανύοντας πολλά μέτρα με τα πόδια λόγω της απεργίας και με δώρο του χειμώνα μια ίωση...θέλω να ακούσω μαζί σου...
Ανθίζουν οι ροδιές. Σίγουρα θα μιλάνε μεταξύ τους, για όσα ο καιρός φέρνει...
*η φωτό με τα ρόδια του Seirioυ
η κεντρική του Νίκου...

8 σχόλια:

  1. Μου κέντρισες το ενδιαφέρον. Θα το ψάξω το βιβλίο.

    Οι φωτογραφίες σου πολύ όμορφες. Η μεγάλη επάνω φανταστική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχει και η μαμα μου μια ροδια και εχουν μεγαλωσει πολυ τα ροδια. Αρχισαν και κοκκινιζουν για τα καλα τωρα :)
    Η κεντρικη φωτο ποτε ειναι βγαλμενη;;;; Εχει τοσα χιονια τωρα;;

    Εχω την εντυπωση οτι γνωριζουμε καλα τι θελουμε. Εχουμε μεγαλωσει τοσο δειλοι ομως για να κυνηγησουμε τα ονειρα μας.
    Ζουμε τη ζωη μας σαν δεδομενη και γκρινιαζουμε για χαζομαρες! (τον εαυτο μου περιγραφω, κανεναν αλλο)

    Καλημεραααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Το Φαουδι
    Αξίζει νομίζω να το διαβάσεις. Είναι απο τα λίγα best seller για να το πω ελληνικά (χαχαχα), που έχω την αίσθηση ότι αξίζει να βρίσκεται εκεί.
    Καλημερούδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Dee Dee
    Δεν νομίζω μικρή μου ότι μεγαλώσαμε δειλοί. Μεγαλώσαμε ωστόσο σε μια κοινωνία που άλλαζε συνεχώς. Αποκτήσαμε και τις συνήθειες μας μέσα σ'αυτήν και τις γκρίνιες της καθημερινότητας. Αυτό όμως δεν μας στερεί απο όνειρα και μεράκι. Να τα βάλουμε μπρος να λειτουργήσουν στο φουλ χρειάζεται...ξανά...
    *η φωτό είναι παλιότερη, αλλά οι κορφές του Ολύμπου έχουν ήδη χιόνι. Τις έβλεπα προχθές και άνοιγε η ψυχή μου..;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχω την αίσθηση ότι μεγαλώσαμε σε μιαν εποχή που η "κοινωνία" μας έτρεχε να φτάσει εκείνο που "ζήλευε", εκείνο που πίστευε ότι ήταν το ιδεατό! Κάπου εκεί χάσαμε όλα εκείνα που ήταν κύρια χαρακτηριστικά μας, αλλοτριωθήκαμε.

    Δε σου κρύβω ότι τούτη η βαθιά κρίση με γεμίζει ελπίδες, πως θα βρούμε πάλι τα στοιχεία του χαρακτήρα μας, θα μας κάνει σίγουρα καλύτερους σε πολλά. Απλά θα προλάβουν να τα δουν όσοι αντέξουν σε αυτή την ακροβασία στο κενό.

    Μου άρεσε τόσο αυτή η ανάρτησή σου...
    http://youtu.be/7mSObSij1yg

    Θα κοιτάξω να βρω το βιβλίο.

    *Περαστικά και ταχεία ανάρρωση
    Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάμνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπέροχη ανάρτηση, έχεις δίκιο σε όλα αυτά καθώς κοιτάζουμε όσα συμβαίνουν χωρίς να βλέπουμε μέσα από αυτά,είμαστε πίσω από το πέπλο των αντιλήψεών μας και μένουμε προσκολλημένοι εκεί..=/
    Υπέροχη φωτογραφία όπως κι η από πάνω...Από ποια πόλη είναι το τοπίο που εικονίζεται, λοιπόν?=$
    Καλό μεσημέρι=)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Seirios
    Κάθετι έχει δύο όψεις, αναμφίβολα. Σημασία έχει ποιά διαλέγεις και πώς τη διαχειρίζεσαι και πόσο αντέχεις και τι αναζητάς και, και, και...Καθαρή καρδιά και μυαλό χρειάζεται πάνω απ'ολα ;)
    *φχαριστώ σε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @rainmaker's phantom
    Βροχοποιάκι μου, αυτό είναι το στοίχημα των ημερών. Να ξεκολλήσουμε απο όσα βλέπαμε, βλέπουμε ή θέλουμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε επιφανειακά. Να ξαναβουτήξουμε στις ουσίες των πραγμάτων..;)
    *μικρή μου, το νησί μου είναι...Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης απο τα τείχη της και πέρα ο Θερμαίκός να αγκαλιάζεται απο τον θεϊκό Όλυμπο...Να τι κοιτάω τα πρωινά και τα δείλια όταν έχει καθαρό ουρανό...;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή