Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
Θα μείνουμε εδώ: "Θα μείνουμε εδώ / και δε θα πεθάνουμε, / στο αίμα, στις κραυγές /σε κατάρες, στα σφυριά στα κόκαλα, σε βρισιές /στα πιο μεγάλα ψέματα, /εδώ θα μείνουμε /για να τους κόβουμε τον ύπνο /να τους ραγίζουμε τη χαρά /να ρίχνουμε τον ίσκιο μας /στα χαμηλά τους πρόσωπα,/ η αγάπη μας /θ' ανθίζει πάνω στο γρανίτη, /μέχρι να έρθει η άνοιξη /έως να φτάσει ο κατακλυσμός". (ποίημα από τον τόμο “Εσχατη υπόσχεση - ποιήματα 1958-1992”, Εκδόσεις Νεφέλη, 1996).
Εδώ θα μείνουμε. Ατάραχοι, με χαμόγελο στα χείλη σαν ολάνθιστο λουλούδι στη βροχή...
*ακόμη και αν η τεχνολογία έφερε τα πάνω κάτω στην επικοινωνία μας θα βρούμε τρόπους. Δεν χανόμαστε ;)
Τα πάνω κάτω μας έφερε όντως, αλλα ευτυχώς μια μέρα ήταν και πέρασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα είναι τόσο εύστοχο για τόσες πολλές καταστάσεις... Εξαιρετική επιλογή!
@καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε καλό μου. Να είδες, ανταμώνουμε και στο μπλογκόκοσμο...
*η Έλσα είμαι ;))
Υπέροχος!
ΑπάντησηΔιαγραφήAπό τον Π. Μάρκογλου πάλι:
"Λίγο ακόμη και θα δεις τον έναστρο ουρανό,
στο απροσδόκητο μαύρο παράθυρο,
με τους γαλαξίες
των παιδικών σου ελπίδων"
Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
@Caesar
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δύναμη της ποίησης είναι να μας θυμίζει όσα ξεχνάμε. Σαν τους...γαλαξίες των παιδικών μας ελπίδων. Φχαριστώ ;)
Έλσα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο χαίρομαι!
Πρωτα πρωτα γιατί μου άρεσε το blog σου χωρίς να ξέρω ότι είναι δικό σου, κι αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Τωρα όμως που το έμαθα, με σιγουριά μπορώ να σου πω όπως σε γνώρισα και σε συμπαθησα αμεσως όταν πρωτοσυναντηθηκαμε -θυμασαι πριν πόσα χρόνια;- ετσι ένιωσα και στο blog σου. Στον διαδικτυακό κόσμο είσαι ακριβώς όπως σε ξέρω.
Τελικά, πώς γίνεται και δε χανόμαστε ακόμα και στο ιντερνετοχαος, μου λες;
(και η φραση "καλό μου", πολύ χαρακτηριστική σου!)
Πολλά πολλά φιλιά! :)
@καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι οι υπόγειες δυνάμεις του σύμπαντος που δουλεύουν για μας χωρίς να μας ρωτάνε...χαχα ;)
Καλώς ανταμώνουμε και εδώ λοιπόν Αναστασούλι μου!
Φιλάκια επίσης