Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΑΠΟΚΟΣΜΟ ΘΑΡΡΟΣ...


Μέσα μου στριφογυρνάει ακόμη η παράσταση που είδα πριν λίγες μέρες. "Το όνομα μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι". Η πραγματική ιστορία μιας ακτιβίστριας που πήγε στη Γάζα. Αντίκρυσε έναν άλλο κόσμο, απόλυτα εξοικειωμένο με την έννοια του θανάτου ως καθημερινότητα του. Διαπίστωσε απο πρώτο χέρι τι σημαίνει να ζεις τη στιγμή, αφού η επόμενη κυριολεκτικά μπορεί να αλλάξει. Σκοτώθηκε σε καθιστική διαμαρτυρία. Μια μπουλντόζα πέρασε απο πάνω της και ας την είδε. Δεν σταμάτησε.
Τρελή ή ηρωίδα; Αυτό το ερώτημα που συνοδεύει το σημείωμα της παράστασης (εξαιρετική πραγματικά!), καρφώθηκε και στην κουβέντα μας μετά το τέλος αυτού του θεάτρου- ντοκουμέντο. Θαραλλέα θα την έλεγα εγώ. Με ένα θάρρος απόκοσμο, που σε κάνει να σκεφτείς πόσο δειλός, μικρός και αγωνιστής εκ του ασφαλούς είναι όποιος δεν το διαθέτει. Οι περισσότεροι μας δηλαδή...
Πολλές τέτοιες συζητήσεις και στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. "Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας" που έλεγε και ο ποιητής, έχει μπει σε μια δίνη που σου κόβει την ανάσα. Το ανέφεραν πολλοί ομιλητές, συγγραφείς απο αραβικά έθνη. Πολλά θολώνουν το μυαλό και το παρασέρνουν ανάμεσα στο τι είναι δίκαιο πλέον και τι άδικο. Ποιά δικαιοσύνη όταν σφάζεται άμαχος πληθυσμός ανα πάσα στιγμή? Ποιά δικαιοσύνη όταν μέσα σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα έχουν έρθει όλα τούμπα και κάθε μέρα ξεπροβάλλουν ψέμματα που μας λένε με απόλυτη άνεση και ευκολία αυτοί που ΕΜΕΙΣ εκλέξαμε να μας διοικούν? Ποιά δικαιοσύνη όταν ακόμη και στους μικρόκοσμους μας, μέσα στις δουλειές μας έχεις πάνω απο το κεφάλι σου ως πέλεκυ το ψευτοδίλλημα "δουλεύεις με ελάχιστα και ελάχιστα ή αλλιώς...λυπούμεθα. Ψάξε αλλού" και την ίδια ώρα ξέρεις και ξέρουν ότι το "αλλού" σήμερα είναι δυσεύρετο σχεδόν? Ποιά δικαιοσύνη στις ίδιες τις σχέσεις μας, όταν ο άλλος σου λέει "δεν μπορώ να κάνω τίποτα" και η συλλογική δύναμη- το μόνο όπλο, θα συνεχίσω να πιστεύω- πάει περίπατο??
Ναι, μάλλον επηρρεάστηκα πολύ. Ένιωσα πολύ μικρή με όλα αυτά. Πολύ ανίσχυρη απέναντι στους γύρω μου, σε μένα, στο σύμπαν...Θέλω πάντα μισογεμάτο να'ναι το ποτήρι. Μα να, υπάρχουν και στιγμές σαν αυτές που κάποιος μου το αδειάζει εντελώς...Και ας ξέρω ότι το καλό και το κακό παλεύουν θα συνεχίσουν να παλεύουν ανα τους αιώνες...Θα τη ξαναβρώ τη δύναμη. Όλοι μας θα τη βρούμε. Δεν πίστεψα ποτέ ότι στερεύει τόσο εύκολα. Τέτοιες σκέψεις απλά της δίνουν άλλη ώθηση...
*στη φωτό, το έργο του Γιώργου Γυπαράκη "Γιν-γιαν" που θα παρουσιαστεί στην AΡΤ ΑΘΗΝΑ στις 12-15 Μαίου. Όσοι τυχεροί, μπορείτε να δείτε ένας μέρος απο τον εικαστικό πλούτο της χώρας και όχι μόνο...

13 σχόλια:

  1. Εξαιρετική παράσταση!! Η "στρατευμένη τέχνη" είναι νομίζω ότι έχουμε περισσότερο ανάγκη στις μέρες μας.. Μπορεί μια παράσταση να αλλάξει το τρόπο σκέψης σου; Νομίζω πως μπορεί αν έχεις τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής και της αντίληψης σου ανοιγμένα! Καλησπέρα :)

    ΥΓ μόλις μπήκα σπίτι από το παζάρι του θεάτρου του σπύρου ευαγγελάτου.... τα λόγια πολύ φτωχά να περιγράψουν συναισθήματα.. 18 προγράμματα αγόρασα.. :) (και 2 αφίσες που θα μπουν στους τοίχους του δωματίου μου..άμεσα!) φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι θέλει τρομερό θάρρος για να αφήσεις το μικρόκοσμό σου και να παλέψεις για τα "μεγάλα". Μήπως όμως και το θάρρος το ίδιο δε θέλει μια γερή δόση αμυαλιάς και τρέλας;
    " Το μόνο που έχουμε να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε με το χρόνο που μας δόθηκε";)
    Φιλάκια και καλημέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όντως καταπληκτική παράσταση. Καλό σου απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Roadartist
    Και να στον αλλάξει και να στον ενισχύσει, όπως συνέβει στην παρούσα στιγμή. Η Τέχνη έχει τη δύναμη να σε πηγαίνει απο τον παράδεισο στην άβυσσο και τούμπαλιν..
    *μεγάλη πίκρα μικρή μου. Μπράβο. Σε χαίρομαι που είσαι ανήσυχος άνθρωπος! Αν ήμουν Αθήνα θα αλωνίζαμε πολλά μαζί ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Marsy
    Τρέλα ναι. Απαραίτητη για να κάνεις τέτοια βήματα. Έλα μου όμως που θεωρούμε το χρόνο δεδομένο, όταν η πραγματικότητα είναι ότι...δεν υπάρχει. Ουτοπία είναι. Ψευδαίσθηση. Και την σπαταλάμε πολλές φορές σε μικρά...
    Καλώς πέρασες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @mahler76
    Και εσύ Μαλεράκο μου την είδες? Συγκλονιστικό κείμενο, πράγματι.
    *και πρόσεχε βρε αγόρι μου με τα ψώνια που κάνεις! Τι γέλιο μου'δωσες να'ξερες...;)
    Φχαριστώ σε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. χμ, η δικαιοσύνη μάλλον είναι πάντα με το μέρος του ισχυρού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η παράσταση όντως πολύ καλή. Είναι πιο όμορφα τα πραγματικά μέσα στην ψευτιά που ζούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εδώ δεν έχουμε το θάρρος να δούμε κατάματα τον εαυτό μας, και βολευόμαστε όπου να'ναι ξεχνώντας την ποιότητα και κάνοντας πολύ μεγάλες εκπτώσεις στα θέλω μας..... θα μπούμε και στη διαδικασία να ξεβολευτούμε για να αλλάξουμε τον κόσμο???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συνεπης πάντα αφου λυθηκε το θεμα με το ιστολογιο μου περασα να αφησω ευχες για το ξεκινημα μιας νεας και καλης εβδομάδας.Να εισαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Caesar
    Ναι. Έτσι είθισται. Αλλά ξέρουμε καλά ότι αυτό δεν είναι δικαιοσύνη...

    @Αμέλια η τέλεια
    Και χρειάζεται ψυχή και βλέμμα να τα εντοπίσεις και να τα γευτείς ε? ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Tommy
    Αυτό το βόλεμα είναι απο τις μεγαλύτερες πληγές αυτού του λαού. Και πονάει πολύ να το βλέπεις σε τέτοια διάσταση την ίδια ώρα που παραδίπλα μας, υπάρχει πραγματικός αγώνας για επιβίωση.

    @JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
    Καλώς τον. Να'σαι καλά Σκρουτζάκο μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ακριβώς. Και ευτυχώς χρειάζονται μόνο αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή