Κάθε φορά τα ίδια...Βουτάει στο βυθό και εγώ μαζί του. Προσπαθώ να προλάβω τις ανάσες του, το ρυθμό του...Προσπαθώ να με προλάβω...Κάπου εκεί μέσα στο κεχριμπαρένιο κεφάλι διακρίνω μια μορφή σαγηνευτική, πλανεύτρα. Γελά, έχει θλίψη ή απλά παρατηρεί, γνωρίζοντας το μετά?
Πώς είναι άραγε αυτό το μετά που κοιτάζει αφ'υψηλού? Τι θα γίνει μετά την απογοήτευση, μετά τον πόνο, μετά τη θλίψη, μετά την οργή, μετά το γέλιο, μετά το δάκρυ? Δεν λέει τίποτα...Σφίγγα...
Ίσως πάλι δεν χρειάζεται να πει. Αν ομολογήσει όσα βλέπει το ξέρεις καλά πως θα χαθεί η μαγεία και οι παραισθήσεις που προκαλεί το φως του.
Και αυτό το φως... Ναι, όλα έτσι γίνονται μοναδικά. Χάρη σε ένα φως που σε τυφλώνει είτε για να σου δείξει την απόλυτη ομορφιά της ζωής, είτε για να σε πλανέψει και να μην νιώθεις τίποτα απο τα γήινα...Για πες μου. Πόσες δυνάμεις έχεις για να καταλάβεις τι γίνεται? Να φιλτράρεις τα σημάδια σωστά? Να μην αμφιβάλεις για την αμφιβολία? Να αφεθείς χωρίς να σκέφτεσαι το μετά?
Αυτό το φως... Πηγή διονυσιακής μέθης και είσοδος αβύσσου...Διαλέγεις και παίρνεις...
"...να αφεθείς χωρίς να σκέφτεσαι το μετά..." πες οτι το κάνεις (που το έχεις κάνει δηλαδή πολλές φορές).... και μετά τι???
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον λες οτι έζησες, και όχι απλά ενέπνεες σε μια αποστειρωμένη γυάλα!!!
@Tommy
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μερικές ερωτήσεις Tommy μου δεν υπάρχουν απαντήσεις. Ψάχνω και εγώ πολύ να τις βρω, αλλά πολλές κρύβονται...Συμφωνώ μαζί σου. Μακριά απο μας η αποστειρωμένη ανάσα!
Δε χρειάζεται να πει, χάνεται η μαγεία, το μοναδικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ωραιότερες φεγγαρόστρατες, αυτές του Αυγούστου.
Ωραίες θύμισες :-)
Καλησπέρα
@Λένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν του Αυγούστου πράγματι, δεν βρίσκεις άλλες. Σαγηνευτικές και...καταστροφικές συνάμα.Καλησπέρα Λενάκι.
Να αφεθείς χωρίς να σκέφτεσαι το μετά?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια αυτό αξίζει στη ζωή.
@συνvεφάκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς...Και άμα έχει φεγγάρι το κάνεις πιο εύκολα... :)