ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ...

Φθινόπωρο. Μέρες με γλυκιά ψύχρα. Αποκοιμιέται για λίγο τα μεσημέρια πάνω σε φωτεινές δέσμες του ήλιου και τα βράδια επιστρέφει δυναμική. Οι δρόμοι έρημοι τις πρώτες μέρες της εβδομάδας, μα καθώς ζυγώνει Πέμπτη αρχίζει η περαντζάδα. 

Οι κουβέντες σχεδόν ίδιες σε όλες τις παρέες, με όλες τις παρέες. Μη φταίει το κεφάλι μας, ή το ριζικό μας? Τι σημαίνει "δικαιοσύνη", "εγκληματίας", "δημοκρατία", "φασισμός"? Επαναπροσδιορίζουμε λέξεις, αξίες και ουσίες, και πονάει να μην βρίσκεις κοινό δρόμο και ψυχή.Οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Μέσα μας, έξω μας, πλάι μας. Τα νεύρα όλων στα σύννεφα. Η ατμόσφαιρα καμουφλαρισμένη με χαλαρά ρούχα, μα δεν ξεγελά. Αμήχανη είναι. Αμήχανη ποιό δρόμο να διαλέξει. Η απόφαση ποιά είναι η σωστή?

Μια στοίβα βιβλία πλάι μου.  "Κινηματογραφικά φιλιά"  (Ερίκ Φοτορινό, εκδ. Πόλις), στροβιλίζονται σε έναν "Κλειστό κύκλο" (Τζόναθαν Κόου, εκδ. Πόλις), και "Του Θεού το μάτι" (Γιάννης Μακριδάκης, εκδ. Εστία) στέκει ακοίμητος φρουρός. Υπογραμμισμένες λέξεις, μια δίνη απο εικόνες και συναισθήματα, βουτάνε σε μια κούπα με ζεστό καφέ και εξατμίζονται στον καπνό του τσιγάρου. 

Φθινόπωρο. Έτσι περνούν οι μέρες. Φύλλα πράσινα που ξεθωριάζουν, αλλάζουν χρώμα και υφή, δέχονται ευεργετικά τη βροχή να διώξει τη σκόνη χρόνων απο πάνω τους και ετοιμάζονται να πέσουν απο τα κλαδιά για να δώσουν θέση σε φρέσκο βλαστό. 

Κάτι τελειώνει, κάτι αρχίζει, κάτι συνεχίζεται...Μα σαν να θεριεύει μια φωνή κλεισμένη σε πηγάδι. Και σαν βρει την έξοδο να δεις τι πανηγύρι θα γενεί...


υ,γ. Όποιος βρει διαφορές στο τότε που περιγράφει το τραγούδι με το σήμερα, ας μου το πει...Αφιερωμένο στο Μητσάρα που δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του και προσφάτως στην εκπομπή του πολύ Πρετεντέρη, πολύ σωστά απόρησε για την "αθωότητα που υπάρχει στις μέρες μας!!!"