ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ ΔΥΝΑΜΗ

"...μου πέρασε από το μυαλό η απολαυστική σκέψη, πως η ζωή δεν είναι κάτι που περνάει σαν το ορμητικό ποτάμι του Ηράκλειτου, αλλά μια μοναδική ευκαιρία να γυρίσουμε πάνω στη σχάρα και να συνεχίσουμε να ψηνόμαστε από την άλλη πλευρά για άλλα 90 χρόνια... 
Ανακάλυψα ότι δεν είμαι πειθαρχημένος εκ πεποιθήσεως, αλλά απο αντίδραση στην αμεριμνησία μου. Ότι δείχνω γενναιόδωρος για να κρύψω την τσιγκουνιά μου, ότι περνάω για σώφρων γιατί κάνω κακές σκέψεις, ότι είμαι διαλλακτικός για να μην υποκύψω στους καταπιεστικούς θυμούς μου, ότι είμαι ακριβής, απλώς και μόνο για να μη καταλάβουν πόσο λίγο ενδιαφέρομαι για το χρόνο των άλλων. Ανακάλυψα τελικά, πως ο έρωτας δεν είναι μια ψυχική κατάσταση, αλλά ένα ζώδιο στο ζωδιακό κύκλο... Συνειδητοποίησα πως η ακατανίκητη δύναμη που κάνει τη Γη να γυρίζει δεν είναι οι ευτυχισμένοι έρωτες, αλλά όσοι συναντούν εμπόδια...".

Ο Μάρκες έφυγε πριν λίγες μέρες απο τη ζωή και εγώ επέστρεψα για λίγο στα βιβλία του. 'Έρωτας στα χρόνια της χολέρας', "Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων" και αυτό "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου", το τελευταίο του, που το αγάπησα επίσης πολύ. Εδώ επιστρέφει σε ορισμένες εικόνες και φράσεις που έχει πρωτογράψει στον 'Έρωτα στα χρόνια της χολέρας'. Σαν να έχει κατακάτσει το απόσταγμα της ζωής μέσα του. Σαν να κάνει έναν απολογισμό αλλά με το βλέμμα στραμμένο μπροστά. Σαν να  γράφει 'με τη φωνή ενός 90χρονου που δεν είχε μάθει να σκέφτεται σαν γέρος'...