Κυριακή 7 Απριλίου 2013

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ...

Πάντα είχα μια αδυναμία στις φωτεινές επιγραφές. Στα μεγάλα αυτά ταμπλό με τα τεράστια γράμματα που άλλοτε αναβοσβήνουν και άλλοτε μένουν σταθερά λαμπερά όλο το βράδυ. Μου δίνουν μια αίσθηση ζωής αυτές οι επιγραφές. Μια κάποια υποψία παρέας μέσα στο σκοτάδι της νύχτας... 

Ίσως γι'αυτό και όποτε βρεθώ σε ξενοδοχείο, θέλω να είμαι πλάι σ'αυτό το φως. Να το νιώθω εκεί, παρόν όλο το βράδυ, να αναβοσβύνει σαν να στέλνει σήματα μορς στο υπερπέραν...

Και φαντάσου ότι απο το μπαλκόνι του δωματίου αντικρύζεις μια κεντρική πλατεία γεμάτη καφέ-μπαρ. Η δυνατή μουσική χώνεται στα πατώματα, φτάνει στο ταβάνι και αγκαλιάζει τους τοίχους. Τα γέλια απο τους θαμώνες είναι δυνατά, ορισμένα σχεδόν ξεδιάντροπα και ανυπόφορα. Αυτή  η επιγραφή όμως αναβοσβύνει σταθερά, με υπομονή, όλο το βράδυ. Σαν φάρος που δείχνει το δρόμο της επιστροφής μέχρι να χαράξει...

16 σχόλια:

  1. Αρκετες κιν/κες ταινιες εχουν καποιες σκηνες οπως αυτες που περιγραφεις και ιδιαιτερα το2046.του wong kar-wai που αφησε εποχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε λένε ότι η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή? Ή την ακολουθεί αν θες...;)

      Διαγραφή
  2. πολύ καλό το νόημα της ανάρτησης σου συμφωνώ...να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τωρα αν σου πωο οτι ολο αυτο το εχω ζησει , οταν ημουν φανταρος στην αλεξανδρουπολη σε ενα παρακμιακο ξενοδοχειο...
    ισως καποια στιγμη πρεπει να γραψω για αυτην την εποχη
    φτηνα τσιγαρα, αγκομαχητα παρανομων ζευγαριων την νυχτα
    και μια πινακιδα σε νεον να αναβοσβηνει
    χοτελ ανεσις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να γράψεις ναι. Το περιμένω...;)
      *άνεσις με τα όλα του το ξενοδοχείο, χαχα

      Διαγραφή
  4. Αυτό που λες, ότι σου δίνουν μια αίσθηση ζωής, το νιώθω κι εγώ!... Γι' αυτό την Αθήνα την υποφέρω μόνο τη νύχτα... Την ημέρα μου φαίνεται νεκρή... Καλό απόγευμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στις μεγαλουπόλεις μάλλον είναι πιο έντονη αυτή η ανάγκη των φώτων. Να μη νιώθουμε μόνοι...Καλημέρα σου

      Διαγραφή
  5. καταλαβαινω το συναισθημα που σου δημιουργει αυτη η φωτεινη ταμπελα, συμβαινει το ιδιο και σε μενα..

    απροσδιοριστο ομως
    κατι απο πινακα του Hopper..

    φιλια μικρη μου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όλα μεταμορφώνονται τα βράδια, όλα είναι εντελώς διαφορετικά.
    Για να κοιμηθώ όμως δε θέλω καθόλου φως. Αν γίνεται και καθόλου θόρυβο. :) Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα, οι φυσιολογικοί άνθρωποι λειτουργούν όπως εσύ. Εγώ αντίθετο λίγο φως και λίγο θόρυβο τα χρειάζομαι. Μια αχνή παρουσία ζωής.

      Διαγραφή
  7. Εγω τώρα που θέλω να πάω βόλτα μέσα στις παπαρούνες σου και να κάτσω εκεί με ένα καφεδάκι πάνω σε μια κουβερτούλα και να στα πω όλα, τι θα γίνει;

    Τα ξενοδοχεία έχουν κάτι το αφιλόξενο και ψυχρό γι' αυτό πάντα επιλέγω τη σκηνή μου σε μια παραλία με θέα το γαλάζιο ή κάτι ξενώνες με λουλούδια στην αυλή. Επίσης αυτή η επιγραφή μου θυμίζει Mulholland drive!

    Παρόλα αυτά δεν σου κρύβω ότι 20 μέρες άρχισα να τα συνηθίζω και τώρα μου λείπει λίγο αυτό το συνεχόμενο ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Θέλω να'ρθεις και να με βρεις, να κάτσεις να τα πούμε" που τραγουδά και ο Σώκρατες. Έλα, είμαι όλη...λουλούδια ;)
      Όσο για τα ξενοδοχεία...Εξαρτάται. Για μένα κουβαλάνε κάτι το μυστηριώδες, μόνο και μόνο με τη σκέψη πόσες μορφές περνάνε απο τα δωμάτια τους...Σαν τη σκηνή βέβαια με θέα το γαλάζιο, ε, δε συγκρίνεται...
      *άντε, έλα βόλτα πάλι...

      Διαγραφή
  8. ..κι αυτό το "γκζζ γκζζζ" που ακούγεται όταν η λάμπα δίνει το τελευταίο φως της..

    Καλημέρα, κοριτσάκι! Όμορφη Κυριακή να 'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι...Αυτό που σε ενημερώνει ότι έφτασε η μέρα ή απλά...κάηκε η λάμπα...χαχα
      Καλημέρες

      Διαγραφή