Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΔΥΣΗ/ ΑΝΑΤΟΛΗ...

Δύο εικόνες: 
Πρωινό Σαββάτου. Στο Δεύτερο Πρόγραμμα ακούω μια εκπομπή (εξαιρετική) αφιερωμένη στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο παρουσιαστής (δυστυχώς δεν συγκράτησα όνομα), λέει για όσα έγιναν πριν 39 χρόνια, αναφέρει τη λίστα με νεκρούς και τραυματίες που η χουντική κυβέρνηση δημοσίευσε, μιλά για τα οράματα και τις διαψεύσεις απο το χθες στο σήμερα. Το σήμερα...Το μουδιασμένο σήμερα απο τον τρόμο που μας έχουν ποτίσει. Το θολό σήμερα όπου οι λέξεις 'φασίστας', 'δικτατορία', 'ιδεολογία' έχουν γίνει ένα μπερδεμένο μείγμα άγνωστων υλικών ακόμη και στους κατασκευαστές του.
Ανάμεσα σε λόγια και μουσικές, συνομιλεί και με ανθρώπους που δεν το έβαλαν κάτω. Απο αυτούς που ζούνε ανάμεσα μας, απο αυτούς που έχουν ίδια χρωμοσώματα ψυχής με πολλούς απο εμάς, απο αυτούς που μετέτρεψαν την απόγνωση σε δημιουργικότητα μπολιασμένη με πείσμα και πεποίθηση ότι το αύριο -όπως και το χθες- εμείς το πλάθουμε. Και ναι, μπορεί και οφείλει να είναι καλύτερο. Φωτεινότερο.

Παρασκευή βράδυ, συναυλία Βασίλη Παπακωνσταντίνου. "Το κάθε όνειρο σου δίνει φτερά για να ζεις, μα πρέπει να σηκώσεις τα πόδια απο τη γη. Δεν αρκεί η σκέψη. Θέλει και πράξη για να ολοκληρωθεί το όνειρο", λέει κάποια στιγμή με αφορμή ένα τραγούδι του. Ένα ολόκληρο μαγαζί πήρε φωτιά. Έμοιαζε σαν να άρπαζε λόγια και νότες για να αντέξει το αύριο. Σκεφτόμουν πόση οργή και θλίψη κουβαλάμε όλοι. Πόσο αποδυναμωμένοι νιώθουμε, ειδικά όταν διαπιστώνουμε πόσο αντι-συλλογικό ον είναι ο  νεοέλληνας. Όλοι λαχταράμε το καλύτερο, αλλά ελάχιστοι ξεκουνάνε απο τον μικρόκοσμο τους για να το κερδίσουν.

Εικόνες, λόγια, σκέψεις, συζητήσεις...ατελείωτα... 
Δεν έχει νόημα η οργή να μένει σαν κατακάθι μέσα μας. Θα μας πνίξει. Το νιώθεις έτσι δεν είναι? Με ή χωρίς συνοδοιπόρους, αξίζει ο καθένας μας να "πιστέψει σε ένα όνειρο κα ας είναι η φωτιά του να μας κάψει...". Εξάλλου και οι... εξαπατημένοι ήρωες του Πολυτεχνείου σε ένα όνειρο πίστεψαν, γι'αυτό μπήκαν μπροστάρηδες σε κάτι που για άλλους ήταν τρέλα. Και ας κάηκαν...Τουλάχιστον το πάλεψαν. Δεν κοιτούσαν με απάθεια τη ζωή να περνάει απο μπροστά τους...
Εκεί είναι το κουμπί. Ό,τι έγινε δεν αλλάζει. Θα ερχόταν, απλά δεν το βλέπαμε ή δε θέλαμε να το δούμε. Μα το Θεό κουράστηκα να είμαι οργισμένη απλά. Θέλω να γυρίσω το κουμπί απο τον πόνο στη δημιουργία. Τώρα είναι η ώρα να φτιάξουμε μια κοινωνία διαφορετική. Αλλά μην ξεχνάς...Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αλλιώς τον τρόμο. Να τον φιλέψουμε καφεδάκι με λουκούμι και να του τραγουδήσουμε δυνατά για να το καταλάβει καλά, αυτό που λέει και ο Ξυλούρης για το 'θύμα': "αν ξυπνήσει μονομιάς, θα'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς"...Η φύση- και η ανθρώπινη- γνωρίζει πολύ καλά ένα πράγμα: Μετά τη δύση ακολουθεί πάντα η ανατολή. Πάντα...



10 σχόλια:

  1. ειχα μια διαισθηση οτι φετος θα αποσιωπηθει το θεμα του πολυτεχνειου, ευτυχως θυμομαστε ακομη

    αναλογιζομουν το πρωι, κατι αναλογο μα μπορουσε να γινει σημερα
    με τι μετρα και σταθμα αληθεια;
    ξεκινωντας απο που που και πηγαινοντας που;

    φοβαμαι οτι δεν θα ηθελε απλα συλλογικη δουλεια, θα ηθελε να ειναι ετοιμος ο καθενας να χασει τα παντα του, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥ, διχως να ξερει αν θα τα ανακτησει και ποτε

    τι ωραια που θα ηταν ομως
    τι ωραια λεξη η επανασταση οταν την κανουν οι αλλοι ε; ε;

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να χάσει ο καθένας τα πάντα ε?...Σήμερα ειδικά και αφού έχουμε περάσει απο περιόδους ευμάρειας, πολύ δύσκολο αυτό. Εκεί κολλάει ο τροχός για να γυρίσει νομίζω. Αλλά ναι, θα ήταν υπέροχη στιγμή να χωθεί ο καθένας σε μια επανάσταση, συλλογική και ατομική. Και νομίζω σήμερα απο την ατομική πρέπει να ξεκινήσει κανείς για να φτάσει παραπέρα.

      Διαγραφή
  2. Η οργή δεν πρέπει να είναι στείρα, συμφωνούμε φίλη μου. Ούτε και να στρέφεται και να γυρίζει μέσα κι ανάμεσά μας. Πρέπει να γίνεται κινητήρια δύναμη της λογικής και της δημιουργικότητας κι έτσι με φόρα να βγάζει αλλού, σε μέρες καλύτερες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω μεγαλειοτάτη μου αν είναι γροθιά, πάντως σφαλιάρα αφύπνισης για μένα είναι. Έτσι, να δω αλλιώς τα πράγματα. Αν τα δούμε και περισσότεροι ίσως να βρούμε επιτέλους μια κάποια έξοδο απο το καζάνι που βράζει μέσα μας.

      Διαγραφή
  4. Τα καταφερα σαλονικια μου. Πηγα κι εγω το Σαββατο στον Βασιλη. Ειχαμε συναντηση παλιων συμμαθητων και στις 2:30 τα ξημερωματα τους επεισα και πηγαμε :) Βεβαια προλαβαμε λιγα δικα του τραγουδια αλλα αντεξε ως τις 4 και ηταν υπεροχα!!!!! Σε σκεφτηκα :)

    Εχεις δικιο σε ολα. Ανηκω κι εγω στους δειλους και δεν τολμαω ουτε τις πιο απλες αποφασεις. Απο φοβο μη πεθανουμε δε ζουμε, που εγραφε σε ενα βιβλιο και η Βαμβουνακη. Δεν ξερω που να βρω δυναμη. Φοβαμαι πολυ.

    Καλη εβδομαδα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη ζωή θα βρεις δύναμη μικρή μου. Και εσύ έχεις τη ΖΩΗ μπροστά σου, μέσα απο τα μάτια ενός μικρού πλάσματος, το οποίο σκέψου, δεν θες να φοβάται. Οπότε δεν πρέπει να του το μάθεις? Εκεί θα τη βρεις και θα ντύσεις το φόβο με ρούχα θάρρους. Εξάλλου το γνωρίζεις ότι όσο φοβόμαστε τόσο χάνουμε τις στιγμές σ'αυτό το σύμπαν ε? Δεν αξίζει για τίποτα όλο αυτό το μούδιασμα. Για τίποτα...
      *ο Μπίλλυ είναι καλή αφύπνιση πάντοτε. Ταρακουνάει το μυαλό μας...

      Διαγραφή
  5. Δεν είμαι καλή στα λόγια.. θα σου πω μόνο πως σ΄αγαπώ πολύ γι αυτό που είσαι. Δηλώνω συνοδοιπόρος..
    Να σαι πάντα καλά βολτίτσα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή