Ξεφούσκωσαν τα λάστιχα, χάλασαν τα φρένα και η πτώση στο γκρεμό είναι αναπόφευκτη. Ή συμβαίνει ήδη σε τόσο αργή κίνηση που μοιάζει με αιώνα?
Βέβαια, εδώ και καιρό, ένα τσεκάρισμα στο όχημα δεν κάναμε. Δε πα να διαμαρτύρονταν και να έσκουζε σε κάθε βήμα? Τίποτα. Αδιαφορία. Λέγαμε, 'δε βαριέσαι, δεν είναι τίποτα'. Σ'αυτή τη χώρα εξάλλου έχουμε μια μαεστρία στο στρουθοκαμηλισμό...
Να όμως που υπάρχουν και ορισμένοι άνθρωποι που νοιάζονται (δεν είναι διόλου λίγοι, να το ξέρεις). Προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη μηχανή, υγιή, με όποιο κόστος...Γιατί ναι, το ξέρουν καλά, ότι η αξιοπρέπεια τους ισοδυναμεί με κόκκινο πανί για τους ταύρους του συστήματος. Και ορίστε. Φτάσαμε στο "πετσόκομα" σε όσους τολμήσουν να εκφράσουν μια φράση παραπάνω απο όσα 'βολεύουν' τους ταύρους (μη ξεχνάμε ότι πάντα συνέβαιναν αυτά, αλλά τόσο απροκάλυπτα!), στις απολύσεις σε όσους τολμήσουν να περιγράψουν δημοσίως αυτό ακριβώς που βλέπουν (απόλυση δημοσιογράφου στην ΕΤ3 γιατί μίλησε για μια παρέλαση υπο απόλυτη περιφρούρηση αστυνομικών...Ήταν αλλιώς και δεν το πήραμε χαμπάρι?) και δώστου και οι συλλήψεις ανθρώπων που βγάλανε στη φόρα όσα ήταν κάτω απο το χαλί.
Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι οι 'τιμωρημένοι' των τελευταίων ημερών φέρθηκαν διακριτικότατα. Άραγε αν ήταν χυδαίοι, θα ήταν καλύτερα? Ίσως να έδινε απλά ένα πρόστιμο το ΕΣΡ και θα τελείωνε η υπόθεση...
Μπερδεύομαι σου λέω. Άσχημα. Εκεί που νιώθω ότι είναι στα χέρια μας η ελευθερία μας, ξαφνικά ένα, δύο, τρία περιστατικά μαζεμένα, με αποσυντονίζουν. Σε ποιά χώρα είπαμε ότι ζούμε? Ποιά χρονιά? 2012 ή...1960??
Ώρες ώρες νιώθω ξέπνοη. Να, σαν αυτό το ποδηλατάκι στη φωτό. Τόσα χρώματα που διψάνε για ζωή, αλλά τα λάστιχα σκασμένα.
Και είδα προχθές στη μέση κεντρικού δρόμου έναν άντρα να χτυπάει ξανά και ξανά και ξανά το κεφάλι του σε ένα τοίχο. Να το σπάσει προσπαθούσε. Με οργή. Σκέψου... Δεν θέλει πολύ να πάθουμε ομαδική παράκρουση. Εκτός και εάν αυτή η απελπισία, αντί να 'σκάει' σε τοίχους, μεταλλαχθεί σε ένα βροντόφωνο "φτάνει!!"...Δεν νομίζω ότι έχουμε πολύ περιθώριο ακόμη...Στενεύει ο κλοιός...
Βέβαια, εδώ και καιρό, ένα τσεκάρισμα στο όχημα δεν κάναμε. Δε πα να διαμαρτύρονταν και να έσκουζε σε κάθε βήμα? Τίποτα. Αδιαφορία. Λέγαμε, 'δε βαριέσαι, δεν είναι τίποτα'. Σ'αυτή τη χώρα εξάλλου έχουμε μια μαεστρία στο στρουθοκαμηλισμό...
Να όμως που υπάρχουν και ορισμένοι άνθρωποι που νοιάζονται (δεν είναι διόλου λίγοι, να το ξέρεις). Προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη μηχανή, υγιή, με όποιο κόστος...Γιατί ναι, το ξέρουν καλά, ότι η αξιοπρέπεια τους ισοδυναμεί με κόκκινο πανί για τους ταύρους του συστήματος. Και ορίστε. Φτάσαμε στο "πετσόκομα" σε όσους τολμήσουν να εκφράσουν μια φράση παραπάνω απο όσα 'βολεύουν' τους ταύρους (μη ξεχνάμε ότι πάντα συνέβαιναν αυτά, αλλά τόσο απροκάλυπτα!), στις απολύσεις σε όσους τολμήσουν να περιγράψουν δημοσίως αυτό ακριβώς που βλέπουν (απόλυση δημοσιογράφου στην ΕΤ3 γιατί μίλησε για μια παρέλαση υπο απόλυτη περιφρούρηση αστυνομικών...Ήταν αλλιώς και δεν το πήραμε χαμπάρι?) και δώστου και οι συλλήψεις ανθρώπων που βγάλανε στη φόρα όσα ήταν κάτω απο το χαλί.
Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι οι 'τιμωρημένοι' των τελευταίων ημερών φέρθηκαν διακριτικότατα. Άραγε αν ήταν χυδαίοι, θα ήταν καλύτερα? Ίσως να έδινε απλά ένα πρόστιμο το ΕΣΡ και θα τελείωνε η υπόθεση...
Μπερδεύομαι σου λέω. Άσχημα. Εκεί που νιώθω ότι είναι στα χέρια μας η ελευθερία μας, ξαφνικά ένα, δύο, τρία περιστατικά μαζεμένα, με αποσυντονίζουν. Σε ποιά χώρα είπαμε ότι ζούμε? Ποιά χρονιά? 2012 ή...1960??
Ώρες ώρες νιώθω ξέπνοη. Να, σαν αυτό το ποδηλατάκι στη φωτό. Τόσα χρώματα που διψάνε για ζωή, αλλά τα λάστιχα σκασμένα.
Και είδα προχθές στη μέση κεντρικού δρόμου έναν άντρα να χτυπάει ξανά και ξανά και ξανά το κεφάλι του σε ένα τοίχο. Να το σπάσει προσπαθούσε. Με οργή. Σκέψου... Δεν θέλει πολύ να πάθουμε ομαδική παράκρουση. Εκτός και εάν αυτή η απελπισία, αντί να 'σκάει' σε τοίχους, μεταλλαχθεί σε ένα βροντόφωνο "φτάνει!!"...Δεν νομίζω ότι έχουμε πολύ περιθώριο ακόμη...Στενεύει ο κλοιός...
Το ακουσα κι απο αλλους χθες...."δεν παει αλλο, θα αντιδρασει ο κοσμος"....κι ευχομαι τοσο πολυ να ειναι αληθεια. Μα αυτο που με φοβιζει περισσοτερο ειναι οτι χανω τον στοχο μου. Δεν ξερω που να ελπιζω. Δεν βρισκω ανθρωπους εκει ψηλα να στηριχτω, να πιστεψω σε κατι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακαρι να φουσκωσουμε τα λαστιχα σαλονικια μου. Ενα απλο φουιτ μαθαμε, ας το δουμε ετσι :)
καλο μεσημερακι!
Ανθρώπους εδώ κοντά, σε σένα να ψάχνεις μάτια μου για να στηριχτείς. Γιατί εκεί ψηλά, άστο...Τελειωμένο παιχνίδι...
ΔιαγραφήΜ'αρέσει αυτή η σκέψη. Ένα απλό φούιτ πάθαμε...;)
Αναζητείται...τρόμπα λοιπόν, χαχαχα
δε ξερω αν θα αντιδρασει ο κοσμος, ετσι οπως μας βλεπω ολους σε υπνωση δε το πιστευω, σιγουρα ομως ζουμε στιγμες απειρου καλους.. θυμιζουν αλλες εποχες σε μεταλλαξη
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλι
:)
Μεγαλειώδεις στιγμές δε το συζητώ. Και ίσως εντέλει αύριο όλες αυτές οι μαυρίλες να μεταλλαχθούν σε πολύχρωμες κορδέλες, μα ως τότε, βαρύς ο καιρός που περνάει...
Διαγραφή"Never lose hope" διάβασα σ'λενα φιλικό blog πριν λίγο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε γίνεται αλλιώς...
Καλό μεσημέρι, kovo voltes :)
Αυτό παλεύουμε νομίζω. Να μην πεθάνει πριν απο εμάς...
ΔιαγραφήΚαλημέρα σου...
Αρχίζει και γίνεται δυσβάσταχτη τόση παρακμή μαζεμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι μεν, αλλά με εξοργίζει και η απάθεια μας απέναντι στην παρακμή μεγαλειοτάτη μου. Πολύ σιωπή τριγύρω...
Διαγραφήπαρακμη αυτο που εγραψε η κουην με καλυπτει
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιρός να την μετατρέψουμε σε δημιουργία. Αλλά όπως έλεγα και στην Koueen με ανησυχεί η παθητικότητα.
Διαγραφήκαι μένα επίσης.Όλη αυτή η κατάσταση που ζούμε αυτά τα χρόνια έχει οδηγήσει στο να μάθουμε τι ανθρώπους έχουμε γύρω μας,απο πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι παπάδες μέχρι τους ανθρώπους που βλέπουμε στα λεωφορεία,στο δρόμο,στην γειτονιά μας.Και έτσι επιδεινώνεται συνεχώς η αίσθηση παρακμής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω δεν έχει σύντομα τέλος αυτό το ξεκαθάρισμα. Κάθε μέρα που περνάει βλέπεις κυρίως γύρω σου, στο κοντινό σου περιβάλλον, ποιός είναι τι απο την εκάστοτε συμπεριφορά. Αυτό ίσως να αποτελέσει και ένα κέρδος εντέλει...
ΔιαγραφήΑσχημα τα πράγματα βολτούλα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ άσχημα.
Σα να ζούμε εφιάλτη είναι.
Ερχεται και χειμώνας....
Εμ δεν έχεις άδικο μικρή μου. Το καλοκαιράκι καλά μας βοήθησε η λιακάδα να έχουμε αντοχές ψυχικές. Ο χειμώνας με τα κρύα και τις μουντές μέρες του, φοβάμαι ότι δεν θα κυλήσει εύκολα φέτος.
ΔιαγραφήΌλοι λέμε "δεν πάει άλλο" κι όλοι αντέχουμε. Εκεί είναι το σημείο που μπερδεύομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα άλλα τα έχω ξεκαθαρίσει. Έχουμε χούντα και μας το λένε σε δόσεις. Εμείς ζητήσαμε τις δόσεις, μια κι έξω μας ήταν άβολο.
Μας φτάσανε -λέμε- στον πάτο, αλλά πάτος πουθενά. Αφού αντέχουμε... αφού είμαστε άπατοι... αφού επιλέγουμε να δούμε και τη συνέχεια...
Υπάρχει η φράση "όπως στρώσεις θα κοιμηθείς". Έτσι δεν αποφάσισε και η πλειοψηφία στις εκλογές? Να, αυτά λέω συνέχεια και γίνομαι...γκρινιάρα κατάλαβες? Μα απο την άλλη σκέφτομαι, ότι ακόμη και αν κάποιοι...πλανήθηκαν, δεν έχουν πλέον στάλα αξιοπρέπεια να σώσουν? Καμία αντίδραση σε όσα πάνε απο το κακό στο χειρότερο? Η συνέχεια...επι της οθόνης μας λοιπόν. Και ας ελπίσουμε ο β' εξώστης να γιουχάρει αλύπητα το κακοφτιαγμένο φιλμ που παρακολουθούμε (έρχεται Φεστιβάλ Κινηματογράφου και επηρρεάζομαι, καταλαβαινεις...χαχαχα)
Διαγραφήεφιάλτης χωρίς τέλος......
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας τρόπος υπάρχει για να απαλλαγούμε απο τον εφιάλτη. Να ξυπνήσουμε...Πού θα πάει...Τόσος ύπνος πια, μόνο με θάνατο μοιάζει. Ε, κάποια στιγμή θα "αναστηθούμε"....Ελπίζω. Ακόμη...
ΔιαγραφήΚαλώς πέρασες...