"Σκέψου την κλεψύδρα ανάποδα ξανά και ξανά και ξανά στην αιωνιότητα. Σκέψου να ξαναζούσες τη ζωή που ζεις ξανά και ξανά ολόιδια. Με τους ίδιους πόνους, τις ίδιες χαρές, τις ίδιες πράξεις. Θα το ήθελες??"....Ο Φρίντριχ Νίτσε (Νίκος Χατζόπουλος) πιέζει τον γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ (Ακύλας Καραζήσης) να απαντήσει. Τον πιέζει να ξεπεράσει τους φόβους του, τις εμμονές του, τα καταπιεσμένα του πάθη κοιτώντας κατάματα τη ζωή του. "Τη σιχαίνομαι!!", ουρλιάζει εκείνος. Και ο Νίτσε του απαντά με κραυγή: "Αυτήν έχεις όμως και μάθε να την ζεις απολαμβάνοντας την!!".
Η παράσταση που είδα στο 'Αυλαία', βασισμένη στο πολυδιαβασμένο βιβλίο "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Ίρβιν Γιάλομ (εγώ δεν το έχω διαβάσει), είναι εξαιρετική σε όλα της. Οι δύο άντρες που υποδύονται δύο σπουδαίες φυσιογνωμίες- πλάι τους και ο Χάρης Φραγκούλης ως νεαρός Ζίγκμουντ Φρόιντ- σκηνοθετούν και ερμηνεύουν ένα δύσκολο κείμενο, διόλου κατάλληλο για θεατρική μεταφορά. Ωστόσο το έχουν συμπυκνώσει τόσο κατανοητά και ουσιαστικά, ώστε μέσα σε τρεις ώρες (με διάλειμμα) να διασχίζεις μαζί τους την άβυσσο, αλλά και την λύτρωση που μπορεί να κουβαλά η ανθρώπινη ψυχή.
Όλα έχουν δύο όψεις, επιμένει ο Νίτσε και αξίζει να ρουφάς ακόμη και απο τον πόνο το βάλσαμο που κρύβει. Η απομόνωση όταν μοιράζεται...εξατμίζεται, λέει ο Μπρόιερ. Και έτσι ο ένας κλαίει απο λύτρωση και ο άλλος νιώθει ελεύθερος για να ζήσει με βάση όσα θέλει και όχι όσα πρέπει.
Τελικά το ερώτημα "αν ξαναζούσες ξανά και ξανά την ίδια ζωή θα το ήθελες?" το συνοδεύει ένα ναι ή ένα όχι...? Μη βιαστείς να απαντήσεις, γιατί θαρρώ και οι περισσότεροι μας εκεί στην αίθουσα άμεσα απαντήσαμε στον εαυτό μας. Και ίσως οι περισσότεροι σκεφτήκαμε το 'όχι' ,αναλογιζόμενοι πόνους, βάσανα και ταλαιπώριες. Μα για σκέψου. Είναι 'όχι' εντέλει η απάντηση?
Η παράσταση που είδα στο 'Αυλαία', βασισμένη στο πολυδιαβασμένο βιβλίο "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Ίρβιν Γιάλομ (εγώ δεν το έχω διαβάσει), είναι εξαιρετική σε όλα της. Οι δύο άντρες που υποδύονται δύο σπουδαίες φυσιογνωμίες- πλάι τους και ο Χάρης Φραγκούλης ως νεαρός Ζίγκμουντ Φρόιντ- σκηνοθετούν και ερμηνεύουν ένα δύσκολο κείμενο, διόλου κατάλληλο για θεατρική μεταφορά. Ωστόσο το έχουν συμπυκνώσει τόσο κατανοητά και ουσιαστικά, ώστε μέσα σε τρεις ώρες (με διάλειμμα) να διασχίζεις μαζί τους την άβυσσο, αλλά και την λύτρωση που μπορεί να κουβαλά η ανθρώπινη ψυχή.
Όλα έχουν δύο όψεις, επιμένει ο Νίτσε και αξίζει να ρουφάς ακόμη και απο τον πόνο το βάλσαμο που κρύβει. Η απομόνωση όταν μοιράζεται...εξατμίζεται, λέει ο Μπρόιερ. Και έτσι ο ένας κλαίει απο λύτρωση και ο άλλος νιώθει ελεύθερος για να ζήσει με βάση όσα θέλει και όχι όσα πρέπει.
Τελικά το ερώτημα "αν ξαναζούσες ξανά και ξανά την ίδια ζωή θα το ήθελες?" το συνοδεύει ένα ναι ή ένα όχι...? Μη βιαστείς να απαντήσεις, γιατί θαρρώ και οι περισσότεροι μας εκεί στην αίθουσα άμεσα απαντήσαμε στον εαυτό μας. Και ίσως οι περισσότεροι σκεφτήκαμε το 'όχι' ,αναλογιζόμενοι πόνους, βάσανα και ταλαιπώριες. Μα για σκέψου. Είναι 'όχι' εντέλει η απάντηση?
όχι δε θα το θελα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι σίγουρος? Αν εξαιρέσεις το γολγοθά που ξέρεις ότι θα περάσεις- μα πιθανότατα δεν θα θυμάσαι στην επανάληψη- όλα όσα σου έδωσε για να σε κάνει ιδιαίτερο πλάσμα δεν μετράνε? Μη νομίζεις...ρωτάω για να καταλήξω και εγώ...;)
ΔιαγραφήΕίχα δει την παράσταση το περσινό χειμώνα, ήταν πραγματικά εξαιρετική, μόνο λίγο κούραζε η διάρκεια της, αλλά γενικώς από τις καλύτερες περσινές. Θα συνεχιστεί κ φέτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα διαβάσει το βιβλίο όταν πρωτοεκδόθηκε, μου άρεσε...
Καλές θεατρικές "απολαύσεις" :)
Είναι μεγαλούτσικη είναι η αλήθεια, αλλά αξίζει όντως. Συμπυκνώνει μπόλικη ύλη απο την ανθρώπινη ψυχή μέσα της.
ΔιαγραφήΚαι εσύ να απολαύσεις πολλά και να μας τα λες φωτογραφάκι μου. ;)
ενδιαφέρουσα παράσταση... το βιβλίο είχε μια πλάκα πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήόσον αφορά στην ερώτηση, εννοείται πως ναι!
άσε που έτσι κι άρχιζαν όλα από την αρχή, νομίζω οτι θα έκανα τις ίδιες επιλογές, τα ίδια λάθη, θα βίωνα τα ίδια συναισθήματα...
χαχαχα...Ίσως είσαι απο τους λίγους που λένε "ναι" έτσι μεγαλόφωνα. Και όντως Νέστορα μου, ακριβώς τα ίδια θα κάναμε και θα νιώθαμε. Οπότε αν είναι να το ξαναζήσουμε αυτό το πέρασμα, σημασία έχει να το απολαύσουμε στο τώρα του και να γευτούμε τους καρπούς του...;)
ΔιαγραφήΣτο βιβλίο "Στον κήπο του Επίκουρου " του Ίρβιν Γιάλομ δίνεται η απάντηση:) Το θέμα είναι καθαρά προσωπικό και εξαρτάται απο το πόσο καλά η οχι ζεί ο κάθε ένας μας την καθημερινότητα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε όσες ζωές και να ζήσεις πάντα θα κρύβεται ενας γολγοθάς μέσα σε αυτές, τίποτα δε χαρίζεται απλόχερα.
Οι επιλογές είναι πάντα δικές μας:):)
Υπέροχη ανάρτηση!!! - φιλί
Φυσικά και είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Έχω την αίσθηση όμως, ότι αυτή η ερώτηση έχει μια κοινή βάση για όλους μας και εντοπίζεται και σ'αυτό που λες, ότι τίποτα δε μας χαρίζεται απλόχερα.
ΔιαγραφήΚαλημέρα σου.
Ενστικτωδως απαντησα οχι, αλλα μετα σκεφτηκα 2-3 πολυ δυνατες στιγμες που θα ηθελα τοσο πολυ να ξαναζησω. Χωρις να αλλαξω το παραμικρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω ομως τι θα απαντουσα, αν ειχα την πιθανοτητα να εισακουστω :):):)
Θα ήταν πραγματικό δίλημμα, πράγματι. Απο την άλλη, ποιός μας λέει ότι δεν συμβαίνει ήδη εν αγνοία μας? Οπότε...Είτε έτσι είτε αλλιώς, ας μάθουμε τη ζωή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
ΔιαγραφήΦιλιά
ΠΑΜΕ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ?ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ?
ΔιαγραφήΜέσα...;)
Διαγραφή