Πολλές φορές βγαίνω έξω απο μένα...Στέκομαι απέναντι και με κοιτάζω. Είναι απίστευτο το πώς διακρίνεις έτσι τις αλήθειες σου. Ολοκάθαρα διαγράφονται στον αέρα τα λάθη, τα σωστά, τα μονοπάτια των σκέψεων που πάνω τους σαν αυτοκίνητα κινούνται τα συναισθήματα. Μπορώ έτσι να με κατσαδιάζω και ευκολότερα. Να με κατσαδιάζω για όσα έχω πει ότι δεν θα ξανακάνω, για όσα με βαρέθηκα. Πονάει όλο αυτό ξέρεις. Μα ποιός άλλος θα το κάνει καλύτερα? Ποιός γνωρίζει εσένα καλύτερα απο εσένα? Μόνο εσύ ξέρεις για σένα το πότε κρύβεσαι, πότε φανερώνεσαι, πότε δείχνεις άλλο αντί για άλλο, πότε πονάς και πότε χαίρεσαι ολόκληρος...Μόνο εσύ ξέρεις και πώς να σε γιατρέψεις ή να σε καταδικάσεις σε μη-ζωή. Το φεγγάρι που πέρασε, μέσα σε τόσα και τόσα που συμβαίνουν, εκεί με πήγε. Απέναντι μου. Εγώ πλάι σε αγαπημένα πρόσωπα να ψάχνω απεγνωσμένα να δω, να βρω, τι λείπει απο μένα για μένα, απο μένα για αυτούς...Κοίτα να δεις όμως που μια στιγμή, μια τόσο δα στιγμούλα, ένας άγνωστος άνθρωπος μπορεί να σου δώσει απάντηση και ας μη το ξέρει. Ένα παιδί, πρώην τοξικομανής, με ζωή μισή, μα τόσο ολόκληρος μπροστά μου, πουλούσε αρωματικά. Έτυχε να του δώσω περισσότερα χρήματα απο όσα ζητούσε και αυτό το βλέμμα του με το τόσο ξάφνιασμα ευγνωμοσύνης με λύγισε...Μου θύμισε τι σημαίνει να αναπνέεις ολόκληρος. Είναι απίστευτη η ομορφιά της υπενθύμισης της αναπνοής σου. Σου θυμίζει πόσα έχεις. Σου θυμίζει το δρόμο για εκεί: ΑΓΑΠΗ τον λένε. Αγάπη χωρίς καμία μα καμία δεύτερη σκέψη. Δεν χωράνε οι δεύτερες σκέψεις εκεί. Και αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να κρατήσεις τη λάμψη στα μάτια και την καρδιά κόκκινη. Για να μη βαριέσαι εσένα και τους άλλους...
*επηρρεασμένη και απο το "Νυχτερινό τρένο για τη Λισσαβώνα" του Πασκάλ Μερσιέ (εκδ. Ψυχογιός). Παλιά έκδοση, αλλά ανεξάντλητη στο χρόνο η ομορφιά της. Απλά το λάτρεψα...Νομίζω με σημάδεψε.
Πολύ όμορφο κείμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα μου θύμισες στον τρόπο τακτοποίησης της σκέψης σου τον Λέο Μπουσκάλια και τη Μάρω Βαμβουνάκη τους οποίους διαβάζω αυτό τον καιρό...
Μάλιστα ο Μπουσκάλια λέει πως κανείς άλλος δε σε γνωρίζει καλύτερα εκτός από σένα. Όποιος άνθρωπος σου πει ότι έχει έτοιμη τη λύση για σένα, αυτόν πρέπει να τον αποφύγεις". (κάπως έτσι...)
υγ: Το "Νυχτερινό τρένο για τη Λισσαβώνα" αξίζει;
Μου το έχεις ξαναπεί αυτό για τη Βαμβουνάκη...Θα αρχίσω να ανησυχώ...χιχιχι
ΔιαγραφήΚαι ο Μπουσκάλια τα δίκια του έχει θα έλεγα με όσα λέει.
Όσο για το βιβλίο, εγώ το αγάπησα πολύ. Αλλά οι επιθυμίες του καθενός απο ένα βιβλίο είναι διαφορετικές. Αξίζει ωστόσο να το διαβάσεις.
Περίεργη είσαι σήμερα βολτούλα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒγαίνεις κι απ' το σώμα σου;...χοχοχο
Η Λισαβόνα είναι η πιο ανορθόγραφη πόλη, το ξέρεις;
Ολοι οι τρόποι να τη γράψεις είναι σωστοί.
Επίσης μια φορά την επισκεύτηκα και έχω αφήσει κομμάτι μου εκεί.
Ευχαριστώ για την πρόταση βιβλίου...με τέτοι τίτλο...
Σε φιλώ:)
Απο την ψυχή μικρή μου βγαίνω και στέκομαι απέναντι στην ψυχή μου. Δοκίμασε το και θα δεις. Δες εσένα απέναντι απο εκεί που είσαι...;)
ΔιαγραφήΗ Λισαβόνα ή Λισσαβώνα όπως προτιμά κανείς είναι απο τους προορισμούς που κάποτε θα ήθελα να πάω. Είμαι σίγουρη ότι σε μαγεύει.
ειναι ευκολο να αναγνωρισουμε τον εαυτο μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ανιχνευσουμε τα λαθη μας;
και τελικα να μην κανουμε τα ιδια;
:)
φιλια!
χμμμ...αν δεν τον αναγνωρίσουμε, τι σόι πέρασμα απο τη ζωή είναι? Και τα λάθη νομίζω τα γνωρίζουμε πολλές πολλές φορές ακριβώς τη στιγμή που τα κάνουμε. Αλλά υπάρχει και μια εθελούσια τυφλότητα ορισμένες στιγμές. Οπότε έτσι...επαναλαμβάνονται. Η γοητεία του πάθους/ λάθους...;)
Διαγραφήαχ να αυτα ειναι μπλογκ οχι σα ΤΟ δικο μου που ξεπεσα να κανω αναλυσεις χαχα και εχασα ολους φιλους μου , που ψηφισαν και συριζα
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ωραιο τραγουδι\
μαυτο που εγραψες για το βιβλιο αυτο, νιωθω οτι ειμαστε ακομη πιο "συγγενεις"
χαχαχα...διαλλειματάκι απο τα γύρω μου είναι άσωτε μου. Με χτύπησε το φεγγάρι κατάλαβες?
Διαγραφή*είμαστε "συγγενείς" σε πολλά, το ξέρεις ;))
Να κοιτάς έχει σημασία. Άμα κοιτάς θα δεις.. Και άμα αντέχεις, θα κοιτάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο κείμενο βολτίτσα!
Αντοχή και βλέμμα που αντέχει...σωστή...;))
ΔιαγραφήΣίγουρα είναι καλό να παρατηρούμε τους εαυτούς μας, σαν να βλέπουμε μια ταινία, ουδέτερα (!) και δεν νομίζω πως χρειαζόμαστε την επί-κριση, αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, θα είμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε και τον άλλο...στο κάτω κάτω αν κάτι στον εαυτό μας δεν μας αρέσει, τι μας εμποδίζει να το αλλάξουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς πέρασε η κακιά πανσέληνος και ήρθαμε στα ίσια μας...χαχα! λέω τώρα! :)))
Ήρθαμε? χαχαχα...τραβάει αρκετά θα έλεγα...
ΔιαγραφήΚαι ναι, όλα ξεκινάνε απο εμάς και καταλήγουν σε εμάς...;)
Αγάπη μόνο (ως σωτηρία και ως πηγή δύναμης...σταθερά και διαχρονικά)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, κοριτσάκι, μου άρεσε πολύ η ανάρτησή σου αυτή!
:)
Πηγή δύναμης για όλα...Καλημέρα σου
ΔιαγραφήΘα αναζητήσω το βιβλίο. Θέλω πολύ να μαγευτώ κ εγώ όπως εσύ. Πιστεύω πως μόνο η αγάπη σώζει. Ειδικά σήμερα που ζούμε το απόλυτο θίασο του παραλόγου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο αυτή...Πραγματικά μόνο αυτή...
ΔιαγραφήΠήρα κι εγώ μια βαθιά ανάσα με αυτή σου την ανάρτηση βολτίτσα! Ναι, πονάει να στεκόμαστε απέναντι από τον εαυτό μας, αλλά αυτά που κερδίζουμε τελικά αξίζουν τον όποιο κόπο. :)Όσο για την αγάπη... κι αυτή δύναμη θέλει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βραδάκι σου εύχομαι!
Μπρος σε όσα κερδίζουμε όπως λες και εσύ, τι είναι ο κόπος? Λεπτομέρειες...;)
ΔιαγραφήΕΙΧΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΝΟΡΘΩΝΩ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!ΘΑ ΨΑΞΩ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περνάς όμορφα Σκρουτζάκο. Ελπίζω αν το βρεις και το διαβάσεις να σου αρέσει...
Διαγραφή