Το Σάββατο το γεμάτο Άνοιξη διαδέχτηκε μια κρύα Κυριακή, μετά μια ακόμη πιο κρύα Δευτέρα και σήμερα βρισκόμαστε και πάλι στην καρδιά του χειμώνα. Το μόνο που μένει ζεστό στο νου και το σώμα είναι η παρέα που αντάμωσε. Τα γέλια, οι αγκαλιές, οι κουβέντες της σε ποτά και καπνούς μέχρι τα ξημερώματα. Τόση ευτυχία μαζεμένη σε μια παρέα που μπορούσε να διώξει μακριά όλα τα σκοτάδια. Ή περίπου όλα...
Σ'αυτή την παρέα βρέθηκαν και κάποια μέχρι χθες λατρεμένα πρόσωπα με τα οποία κάποτε- μοιάζει αιώνες μακριά- υπήρχε το απόλυτο μοίρασμα. Σήμερα δύο τυπικές κουβέντες μαγκωμένες. Μέσα απο αυτήν τη αμηχανία ξεπηδούσε και άλλη απορία: μπορείς να αγαπάς απο απόσταση? Δεν εννοώ τη χιλιομετρική. Την απόσταση αναπνοής εννοώ. Μπορείς να αγαπάς έτσι? Χωρίς καθάρια βλέμματα, αγγίγματα, λόγια?...
Ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν να μη μιλάνε μπροστά σε μια κατάσταση που έχει κενά. Νιώθουν ότι με τη σιωπή έχουν λύσει όλα τα προβλήματα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Μα σαν να βάζεις κάτω απο το χαλί τα σκουπίδια δε μοιάζει? Και κάποια στιγμή θα γίνει λοφάκι η περισυλλογή "σκουπιδιών" και θα σκοντάφτεις πάνω του...Αλλά τότε μπορεί να μην έχεις φαράσι να τα μαζέψεις...Τόσο πολύτιμη η επαφή των ανθρώπων και τόσο ξοδεμένη απο πολλούς...
τι ακριβως εννοεις ''δε μιλουν για μια κατασταση που εχει κενα'';
ΑπάντησηΔιαγραφήισως για αυτους δεν εχει κενα
ισως μ αυτο τον τροπο να προχωρουν ενα βημα μπροστα
ανασφαλεια / αμυνα
το θεμα παντα ηταν και ειναι να περναμε καλα, κι αυτο για τον καθενα σημαινει κατι διαφορετικο κι ισως τελικα το πιο σωστο ειναι να βλεπεις την επιφανεια, και να κρατας τις αποστασεις
Εβαλες δύο λέξεις που λένε πολλά: "ανασφάλεια/ άμυνα". Με βάση αυτές πολλοί άνθρωποι σκεπάζουν κενά και προβλήματα. Μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, σωστά? Όταν λοιπόν βάζεις κάδρα πάνω σε ρωγμές για να μη φαίνονται και δεν ξαναγεμίζεις με φροντίδα το υλικό τους, θα μεγαλώνουν έως ότου ο τοίχος γκρεμιστεί. Και επειδή δεν άνηκα ποτέ στην κατηγορία ανθρώπων που κοιτάνε την επιφάνεια, καλώς ή κακώς, όταν βιώνω αποστάσεις -αναπόφευκτα- αναρωτιέμαι πώς τις δημιουργούν και τις συντηρούν με τόση επιφανειακή άνεση οι απέναντι μου...Ατέρμονες απορίες...απλά...;)
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνω και νιώθω ΑΠΟΛΥΤΑ αυτά που λες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι μπορείς να αγαπάς από απόσταση!Και χιλιομετρική...και αναπνοής...
Απλά ορισμένοι είναι εξαιρετικά δειλοί,μπορεί και ανόητοι για να δοκιμάσουν!
Και μάλλον θα το καταλάβουν πολύ αργά!Δυστυχώς...
Ο καθείς και οι επιλογές του βεβαίως. Δυσκολεύει πολύ όμως τις ανθρώπινες σχέσεις ο ένας να είναι γενναίος- πέρα απο τα όρια- και ο άλλος δειλός- πέρα απο τα όρια και πάλι...
ΔιαγραφήΓια μένα έχει να κάνει με τα άτομα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικούς μπορείς να τους αγαπάς από μακριά και κάθε φορά που βρισκόσαστε να είναι σα να ήσασταν χθες μαζί....
Με άλλους δε γίνεται....
Αλλά εξαρτάται και από την αγάπη...
Ερωτική ή φιλική;
Ο λαός μας πάντως λέει 'μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται'.....
Παίζει ρόλο πολλές φορές για ποια αγάπη μιλάμε, δίκιο έχεις. Μα άλλες φορές πάλι, όπως αυτή που περιγράφω, όταν όλα έχουν μπολιαστεί σε ένα πρόσωπο και δεν διαχωρίζονται (ούτε ενοχλεί που δεν διαχωρίζονται), η αγάπη απο απόσταση μοιάζει με ξεφτισμένο ρούχο. Δεν είναι τα χιλιόμετρα που τη φθείρουν. Οι πράξεις όταν ανταμώνουν τα βλέμματα κάνουν τη διαφορά...
ΔιαγραφήΜπορείς και να αγαπάς κάποιον γνωρίζοντας τα κενά. Να τον αποδέχεσαι γι' αυτό που είναι, παρά τις όποιες αποστάσεις. Αρκεί τα κενά να μη μαζεύονται, να προσπερνιούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν συμβαίνει συχνά. Ίσως μόνο για μερικούς ανθρώπους, που έχουν να μας συμπληρώσουν κάτι άλλο.
Καλημέρα βολτίτσα!
Ναι, καταλήγεις εκεί τελικά ίσως για να βρεις μια άκρη μέσα σου. Παύεις να μαζεύεις τα κενά, τα προσπερνάς. Έχουν ήδη ομως δημιουργήσει τη φθορά που έλεγα και παραπάνω. Και αυτή δεν προσπερνιέται εύκολα. Κάπου οδηγεί, αργά ή γρήγορα, με ή χωρίς τη θέληση μας...
ΔιαγραφήΜε την παρεα που ενωνεται οταν μπορει ,προσπαθουμε για εβδομαδιαια, τα λοφακια των χαλιων αρχιζουμε και τα ισοπεδωνουμε αν και δεν ειναι η καταλληλη λεξη αυτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπιζω και ευχομαι πιο ανοιξιατικες μερες!
Μαρουλοφιλακια!
Ομολογώ ότι λίγο σουρεάλ μου τα έγραψες...χαχαχα
ΔιαγραφήΑν κατάλαβα καλά όμως εννοείς ότι με την παρέα που ενώνεται ξεπερνιούνται όλα, ε? Κατά μεγάλο βαθμό σίγουρα. Ευλογημένες οι παρέες οι αληθινές.
Εγώ κάνω το "Tεστ της αγκαλιάς". Αν αγκαλιάσεις κάποιον και νιώσεις ότι σε "σμπρώχνει" ή αν από το πρώτο δευτερόλεπτο νιώσεις ότι δεν θες άλλο· πάει η αγάπη... (η αμοιβαία τουλάχιστον). Τόσο απλά. Την άλλη αγάπη, τη μονόπλευρη δεν θα την έλεγα αγάπη. Δεν είναι τίποτα άλλο από μια παροδική (παρ)αίσθηση οικειότητας απέναντι σε ένα πρόσωπο που ήξερε κάτι παραπάνω από τον αριθμό του τηλεφώνου σου και κάτι λιγότερο από "εσένα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα να έχεις.
xxx
"...ένα πρόσωπο που ήξερε κάτι παραπάνω από τον αριθμό του τηλεφώνου σου και κάτι λιγότερο από "εσένα"..."
ΔιαγραφήΤα είπες όλα νομίζω...;)
*τεστ αγκαλιάς ε? Ως αίσθηση υπήρχε, αλλά δεν το είχα σχηματοποιήσει έτσι...Καλόο...
και εγώ δεν είμαι τύπος που βάζω τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι με τίποτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήειδικά στις σχέσεις
με πνιγει μιλάω , παλεύω να μη μαζεύονται αυτά τα σκουπιδάκια
καλησπέρα στον υπέροχο βορρά
Και αυτή η πάλη έχει και το τίμημα της, μα είναι πιο ειλικρινής απο το...σκουπιδομάζωμα...;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις καλησπέρες μου και στον Νότο...
μου αρεσε πολυ το σχολιο του ''πρασινα αλογα''
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αυτο το σχολιο / απαντηση μαζι πως το κανεις; )))))
Ναι, νομίζω λέει πολλά...
Διαγραφή*τεχνικά εννοείς, έτσι όπως φαίνεται? Το βγάζει το ίδιο το μπλογκ δεν ξέρω...;)
Πρέπει να μιλάς... διαφορετικά κάποια στιγμή θα σκάσεις... :) Φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σίγουρο είναι ότι αυτός που δε μιλάει και πολλά μπορεί να χάσει και να...σκάσει και τον άλλον! ;)
ΔιαγραφήΌπως και να'χει η επιλογή της σιωπής ή του μοιράσματος διαμορφώνει και την πορεία μιας σχέσης...
"Μπορείς να αγαπάς έτσι? Χωρίς καθάρια βλέμματα, αγγίγματα, λόγια?"
ΑπάντησηΔιαγραφή...Όχι Βολτίτσα μου, δεν αγαπάς με αυτόν τον τρόπο! Βολεύεσαι από ανασφάλεια μήπως μήπως μείνεις μονάχος, μήπως χάσεις την αγάπη του άλλου που πιθανόν θεωρείς δεδομένη.
Όσο για τα καθάρια βλέμματα, για τα άδολα χάδια και λόγια προϋποθέτουν ότι δυο άνθρωποι μοιράζονται... μόνο το μοίρασμα χαρίζει την άνεση της ειλικρινούς επαφής!
Για σένα το αγαπημένο αυτό κομμάτι
http://www.youtube.com/watch?v=3Ai1iXvFqig
Σε φιλώ γλυκά
*πρόσεχε τους μορφονιούς... (ξέρω χαμογελάς με τούτο!)
Μεγάλη αγκαλιά σε παίρνω!
χαχαχα...Να'σαι καλά Σειριάκι μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως...Απολύτως σου λέω...;)
Οι άνθρωποι διαφέρουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ο καθένας κι ένας διαφορετικός κόσμος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς δεν είναι τέλειος;)
κι "ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει"
Μια μοιρασιά μέσα στη διαφορετικότητα μας είναι το φάρμακο...Έτσι ακριβώς Καίσαρα μου...
ΔιαγραφήΣαν μικρό παιδί ποτέ δεν μπόρεσα να δεχθώ την ξαφνική απόσταση ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράστηκα κάποτε τα πάντα και τώρα σαν να μην υπήρξαμε ποτέ μαζί. Είναι που δεν μπορώ να ξεχάσω, να αγνοήσω, να μην νοιάζομαι γι αυτούς. Γιαγιά θα γίνω και θα τα γυροφέρνω στο μυαλό μου με πόνο ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγάπη θέλει επαφή βολτίτσα μου κι ας μην είναι άμεση θέλει νοιάξιμο..
Καλή Σαρακοστή να έχουμε!
Φιλάκια :-)
Νοιάξιμο...τόση τρυφεράδα σε μια λέξη, μια ολόκληρη αγκαλιά.
ΔιαγραφήΚαλημέρα σου νησιώτισα μου...
τα έχουμε πει..η απόσταση γεννά τέρατα.Στο "κοντά" και στο "μαζί" βρίσκεται η λύση.Να είσαι καλά εσύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν γεννά τέρατα jo μου. Σίγουρα όμως γεννά θλίψη. Και εσύ να μου είσαι καλά
ΔιαγραφήΞέρεις Βολτίτσα, μπορεί και να μπορείς ν'αγαπάς ακόμα κι έτσι ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καθαρότητα που πηγάζει από αυτόν που αγαπάει κάνει αυτόν που αγαπιέται ακόμα πιο .. καθαρό
φιλάκι
Μικρή μου...Το πιστεύω και εγώ αυτό, αλλά δεν το βλέπω, δεν το νιώθω πάντα ξέρεις. Το σίγουρο είναι ότι η καθαρότητα του ενός μπορεί να ξεγυμνώνει τον άλλο...Για καλό είναι και αυτό εντέλει...
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά...
Αχχχ, πόσο σε καταλαβαίνω... Γιατί τόσος φόβος να αφεθούν κάποιοι σ' αυτό που νοιώθουν και-πολύ περισσότερο-να το δείξουνε? Τόση απροθυμία για ξεκάθαρα λόγια και βλέμματα? Ναι, είναι δειλία και άμυνα που, όμως, οδηγούν σε μισές ζωές... Και, ναι, μπορούμε ν' αγαπάμε κι από μακριά, όσο κι αν αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος, ο δρόμος που πληγώνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες που γυρνάμε γύρω απο ένα σωρό ερωτηματικά?? Μα απάντηση δεν παίρνουν καθώς αυτοί που οφείλουν να τη δώσουν...αρνούνται. Έτσι λοιπόν, μάλλον και η αγάπη αλλάζει μορφή και γίνεται πιο άχρωμη. Υπάρχει μεν, αλλά δεν έχει κόκκινο μέσα...;)
ΔιαγραφήComing soon.... :-) (ξέρεις εσύ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε περιμένω...;))
ΔιαγραφήΛοιπόν βολτίτσα μου, κατανοώ την απογοήτευση, ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βούδας είπε κάτι που είναι έτσι για μένα...πια:
"Πάψε να προσδοκάς και θα έχεις τα πάντα"!
Η Ε Ζουγανέλη και Ν Μποφίλιου, (οι δυο αγαπημένες μου!) δίνουν ένα παράδειγμα αληθινής φιλίας και Αγάπης!
ΑΦιλάκια καρδιάς! :))
Έτσι λέει ο Βούδας λοιπόν...Δεν ξέρω καλή μου αν το ζητούμενο είναι να μη προσδοκάς πράγματα όπως η ειλικρίνεια και η αλήθεια. Βέβαια, ή τα διαθέτει αυτά κάποιος ή όχι. Αλλά ποιός δεν τα προσδοκά αλήθεια απο τους γύρω του? Ποιός δεν εύχεται να τα βιώσει?...Μια ευχή είναι αυτή και ας πέσει χάμω...
Διαγραφήπολύ σωστά...Πρέπει να μιλάμε,ιδιαίτερα αν κάτι αφορά τους άλλους,τον άλλον...Γιατί,τι σημασία έχει να τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα μου για...Αλλά να που δεν τη βρίσκεις αυτή την ανταπόκριση πάντοτε...
Διαγραφή