ΜΥΡΩΔΙΑ ΑΠΟ ΣΕΛΙΛΟΙΝΤ....

Δεν θέλω να πω πολλά λόγια αυτές τις μέρες...

Σου δίνω ραντεβού στις σκοτεινές αίθουσες στο Λιμάνι και στο Ολύμπιον.

Εκεί να χαθούμε για λίγο σιωπηλοί, να περιπλανηθούμε στα πέρατα της γης μέσα απο την μεγάλη οθόνη. Μετά πάμε να ανταμώσουμε με όλη την...κουλτούρα της πόλης (όπως τότε που κάναμε την κριτική επιτροπή σε όποιον περνούσε με την Άρτα και τα Γιάννενα επάνω του και αναρωτιόμασταν που κρύβονται όλο το χρόνο??), να ακούσουμε μουσική και να πιούμε στα πάρτυ στην Αποθήκη και το Μύλο, να πάρουμε μυρωδιά απο την 7η Τέχνη...Τόσο ιδιαίτερη μυρωδιά...

Φέτος το Φεστιβάλ και μετακόμισε (χρονικά) και λεφτά δεν εχει και δεν θα φέρει πασίγνωστα ονόματα ως καλεσμένους. Η ουσία εξάλλου και το ζητούμενο ένα είναι πάντα είτε έτσι, είτε αλλιώς: Οι καλές ταινίες- ασχέτου καταγωγής- που προσγειώνονται για λίγο στο μεθυσμένο νησί μου...

Μην αργήσεις...Παρασκευή η έναρξη, το επόμενο Σάββατο η λήξη. Εβδομάδα Κινηματογραφικού ταξιδιού....
*αλήθεια τι νότες θα έβαζες σ'αυτή την κινηματογραφικά φωτισμένη θάλασσα?....

ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ...

Τον είχα δει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (στην ΕΜΣ ακόμη τότε) τη χρονιά που πέθανε η Μελίνα. Είχαν ένα αφιέρωμα με αφίσες της. Στάθηκε μπροστά στην κάθε μια φωτό επι ώρα. Γύρισε και αντίκρυσα τα βουρκωμένα μάτια του...
Ερχόταν ανελλιπώς στο Φεστιβάλ, κάθε χρόνο.
Την τελευταία φορά που τον είδα όμως ήταν στο πρόγραμμα που παρουσίαζαν (μια δεκαετία περίπου πριν) Τερζής- Μητροπάνος. Τραγούδησε ο Τερζής το "Άγαπη που'γινες δίκοπο μαχαίρι". Ο Φούντας, κουρασμένος και ήδη στα πρώτα βήματα του Αλτσχάιμερ, δεν το σκέφτηκε πολύ. Σηκώθηκε στη σκηνή και έριξε μια γυροβολιά. Ελάχιστη, αλλά εκρηκτική!
Ήταν απο τις μορφές που λάτρεψα. Με συνόδεψε καθώς μεγάλωνα ως μια λεβέντικη μορφή, απο μια γενιά ανδρών που δεν ξαναβγαίνει.... Ηθοποιός μοναδικός. Φιγούρα μυθική πλάι σε άλλες μυθικές (Μελίνα, Τζένη, Λαμπέτη, Δέσπω, Βανδής, Χορν...)....
Με πείραξε αυτή η είδηση....Συμβαίνει βλέπεις για ορισμένους γνωστούς- αγνώστους αγαπημένους (όπως και για δικούς μας ανθρώπους) να μην μπορείς να σκεφτείς ορισμένες γήινες συνθήκες, όπως το φευγιό...
Ωραία παρέα εκεί στα σύννεφα....

ΒΙΒΛΙΟ-ΒΟΛΤΕΣ...

*(στη φωτό, έργο του Ανδρέα Νικολάου).
Λοιπόν...Το είχα υποσχεθεί εδώ και καιρό στο feggari και τώρα ήρθε η ώρα για μια βόλτα στο βιβλιόκοσμο μου...Διάλεξε και πάρε...
*Ένας Οδυσσέας, συνειδητά αυτοεξόριστος σε ένα Κόκκινο Σπίτι επιτρέπει να εισβάλλει στη ζωή του η μελωδία. Μπλουζ το όνομα της, κουβαλά τις δικές της "εξορίες" και του υπενθυμίζει τι σημαίνει ζωή. Διαφορετικοί και οι δύο απο τους υπόλοιπους του χωριού, εκπροσωπούν στα μάτια των κατοίκων του άγνωστου τόπου, το Κακό. Τους διώχνουν με φωτιά. Δεν γνωρίζουν όμως ότι έτσι τους απελευθερώνουν απο τα βαρίδια του παρελθόντος τους. Αν σ'αρέσει η Φακίνου και οι ψυχαναλυτικές ιστορίες, θα βρεις ωραίες εικόνες εδώ.
("Οδυσσέας και Μπλουζ", Ευγενία Φακίνου, εκδ. Καστανιώτη)
*Η Βασιλική σε ένα μονόλογο παραληρηματικό, σε οδηγεί σε περίεργα μονοπάτια μέχρι να αποκαλυφθεί τι συμβαίνει. Ένοχη ή εγκατελλειμένη; Με λόγο που "απογυμνώνει" φοβίες και ανείπωτα, πιστεύει πώς όταν ραγίσει κάτι κολλάει. "Γιατί παρακαλώ να μη κολλάει; Όταν είναι για σένα πολύτιμο το ραγισμένο, κάνεις ό,τι μπορείς για να κολλήσει ξανά. Μένει το σημάδι βέβαια, αλλά και αυτό δεν βλάπτει. Ίσα ίσα τα σημάδια είναι για να μην ξεχνάμε, να προσέχουμε...". Και έτσι πορεύεται...Θα σε ξαφνιάσει το τέλος...
("Βασιλική", Βάσω Νικολοπούλου, εκδ. Πόλις)
*Η πραγματικότητα είναι τόσο μα τόσο διαφορετική για τον καθένα...Άλλη για τον ναυτικό, άλλη για τον στεριανό, άλλη για τον ηλικιωμένο, τον απόκληρο, το μετανάστη, τον τρελό, τον πολιτικό...Ωστόσο ένα είναι κοινό για όλους: "Η καταλυτική δύναμη εκείνου που τα χωνεύει όλα, που κάνει την εμπειρία παρελθόν και την εικόνα ανάμνηση. Του χρόνου".
("Τα φαινόμενα απατούν", Στέλιος Μάινας, εκδ. Καστανιώτη. Το πρώτο βιβλίο του γνωστού ηθοποιού με διηγήματα).
*Και να που η κρίση δεν αφήνει απ'εξω ούτε τον αστυνόμο Χαρίτο. Και δεν του φτάνει που ζει όπως όλοι μας τις περικοπές μισθών, συντάξεων, το ΔΝΤ και το κακό συναπάντημα, μέσα σε μια Αθήνα που δεν έχει δρόμο να διαβείς απο τις πορείες, τους μετανάστες κτλ, έχει να εξιχνιάσει και τις δολοφονίες απο έναν τύπο που αποκεφαλίζει τα θύματα του...Πολύ καλά δομημένη ιστορία στην κάθε λεπτομέρεια της. Έχει μάθει πια ο Μάρκαρης...
("Ληξιπρόθεσμα δάνεια", Πέτρος Μάρκαρης, εκδ. Γαβριηλίδης. Το πρώτο μιας "τριλογίας της κρίσεως" όπως τη χαρακτηρίζει ο συγγραφέας).
*Η νυχτερινή διασκέδαση τη δεκαετία του εξήντα και του σήμερα... Τότε ήταν τζόγος, γυναίκες, ποτό και χασίς. Τότε όμως υπήρχε ΜΟΥΣΙΚΗ, καθαρή και γεμάτη. Σήμερα μοιάζει να'ναι θολή, περίεργη...Ο Γιαννίκος που έζησε όσο κανείς τη νύχτα της Θεσσαλονίκης μέσα απο τα νυχτερινά κέντρα που δημιούργησε κάνει ένα εξαιρετικό ταξίδι στο τότε, μιλώντας για πρόσωπα και πράγματα έξω απο τα δόντια. Πολύ καλό το φωτογραφικό υλικό.
("Ένας βούρκος με γαρδένιες", Γιαννίκος, εκδ. Ιανός. Βιογραφία)
*Ένα είναι το σίγουρο... "Η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυννενοησίας με το Θεό. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε εκείνον και εκείνος εμάς...". Ο Σαραμάγκου φέρνει τα πάνω κάτω στη Βίβλο. Καταλύτης το χιούμορ του, η ειρωνεία και ο σαρκασμός για ό,τι μπορεί να είναι αλλιώς αλλά ο ανθρώπινος νους το μεταφέρει κατά πώς τον βολεύει...Το λάτρεψα!!
("Κάιν", Ζοζέ Σαραμάγκου, εκδ. Καστανιώτη. Το τελευταίο βιβλίο του νομπελίστα πριν πεθάνει τον περασμένο Ιούνιο).

ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ ΠΩΣ ΤΟ'ΘΕΛΑ...

Είμαστε στην "Πριγκηπέσσα". Σε λίγο ξεκινάει. Κάθεται στην καρέκλα. Με αυτή την παιδική της κινητικότητα πάντα, γελαστή, χαρούμενη. Αρχίζουν τα τραγούδια να κυλάνε. Σαν νεράκι να τα πίνεις και να μην ξεδιψάς. Το ένα μετά το άλλο.
Κομμάτια Ζαμπέτα, Καλδάρα, Τσιτσάνη, Λοίζου, Μούτση... Μαζί της και άλλοι εξαιρετικοί και ως μουσικοί και ως φωνές.
Τραγουδάει κομμάτια της Μπέλλου και ζωντανεύει η Σωτηρία μπροστά σου...
Σε πάει σε άλλες εποχές, αλλά τόσο στο σήμερα...
Με στίχους και νότες τόσο σημερινούς...
Της ζητάνε τις "Μέλισσες" ξανά και ξανά. Χαμογελά και τελικά μας κάνει το χατήρι...
Το τραγουδάει σχεδόν α καπέλα...
Ένα ακορντεόν μόνο την ακολουθεί, λίγο η κιθάρα και ένα ταμ ταμ πάνω στο μπουζούκι. Η φωνή της ξεδιπλώνεται μέσα σου...Τι θησαυρός! Ακόμη ένας απο αυτούς που αν δεν κατέβουν νότια να γίνουν γνωστοί δεν μπορούν να τους θαυμάσουν όλοι.
Μη την χάσεις... Είτε Πριγκηπέσσα, είτε Καφωδείο, τη Φωτεινή αξίζει να την ακούς ξανά και ξανά και ξανά...Σαν μια μέλισσα τριγύρω απο το λουλούδι....
"Να σε μισήσω είναι αργά/ Αέρας με δροσολογά/ Με κυνηγούν οι μέλισσες/ και εσύ που δε με θέλησες....Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω/ σα φεγγαράκι δυο μερώ/ κλειστά παραθυρόφυλλα/ να μ'αγαπάς πως το'θελα...."
(Μουσική Γιώργος Καζαντζής. Στίχοι Ελένη Φωτάκη. Πρώτη εκτέλεση Φωτεινή Βελεσιώτου)
*και αυτός ο χειμώνας δεν λέει να έρθει....Γεμάτος μέλισσες και νοτιάδες ο Νοέμβρης....

ΒΡΕΧΕΙ ΑΣΤΕΡΙΑ...ΞΑΝΑ

*φωτ. Vincent Van Gogh, The starry night
Βρέχει αστέρια, ξανά...Τα ξημερώματα. Αυτά τα φωτεινά πλασματα του ουρανού κάνουν πάλι ελεύθερη πτώση στη γη. Όποιος προλάβει να τα δει κερδίζει ευχή. Έχε το νου σου.
Σαν δίνη ξετυλίγονται, έτσι όπως αλλοπαρμένα στο νου του τα έβλεπε ο Βαν Γκογκ. Σαν τις δίνες που έχει η ζωή. Άλλες για γοητευτικό ταξίδι και άλλες για το χάος...
Αν βρεθεί κανένα που δεν το χρειάζεσαι στείλτο μου...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΛΛΙΩΣ...

Στο μεθυσμένο νησί μου ήταν ανήσυχη η νύχτα της Κυριακής 14 Νοέμβρη. Αριθμοί ανέβαιναν και κατέβαιναν ανα μισάωρο. Μια ο Μπουτάρης πάνω, μια ο ο Γκιουλέκας. Ολονύχτιο θρίλερ....Να όμως που έπειτα απο 24 χρόνια αποχαύνωσης έμοιαζε αυτή η αγωνία να 'γεννά' ελπίδα... Μια αγωνία σχεδόν απολαυστική...
Σαν να ξεμπλόκαραν για λίγο οι κλειδώσεις της πόλης, την ίδια ακριβώς στιγμή που ανάλογο σκηνικό ζούσε και η Αθήνα με τον Καμίνη. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαία η αλλαγή των τοπικών αρχόντων και στις δύο πόλεις που επι είκοσι και πλέον χρόνια ήταν βαμμένες "μπλε", την ίδια ακριβώς νύχτα. Εντέλει όμως δεν είναι αυτό που έχει σημασία...
Οι πράξεις των δύο αυτών ανθρώπων που δώσανε ανάσα σε όσους ακόμη ελπίζουν έχουν σημασία. Μη γλυκαθούνε απο το φίλτρο που φέρνει λήθη και απαρνηθούν το ότι μέχρι χθες δεν ήταν Πολιτικοί, αλλά απλοί πολίτες.
Μακάρι να πράξουν όσα υποσχέθηκαν, δεσμεύτηκαν, ονειρεύτηκαν και να μη τα πετάξουν. Ο κάλαθος των αχρήστων εξάλλου (βλέπε λαός) μοιάζει να είναι γεμάτος...Πόσα σκουπίδια να χωρέσει πλέον??

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΛΛΙΩΣ....

Σκεφτόμουν να μη γράψω για λίγο, αλλά ήθελα να το μοιραστώ αυτό...

*Για ακόμη μια φορά θα γίνει προβολή της ταινίας που προέκυψε απο εκείνο το εξαιρετικό διήμερο στα τέλη Μάη, αρχές Ιούνη "Η Θεσσαλονίκη αλλιώς"...

Σου είχα γράψει τι γιορτή ζήσαμε!! Ε, πάλι δε με βλέπω να τη δω την ταινία, αλλά αν σε βολέψει εσένα μη τη χάσεις...Να μου πεις και εντυπώσεις...

*Επ'ευκαιρίας, θέλω να δεις και αυτό...

http://www.youtube.com/watch?v=S5zVU_kqAnE&feature=player_embedded
Ένα εξαιρετικό βίντεο του Εμμανουήλ Παπαδόπουλου που δείχνει μια πόλη μαγική...Το νησί μου μοιάζει με τόπο παραμυθιού. Και δεν είναι ωραιοποιημένο το φιλμ, αλλά έχει μια τεχνική μεταξύ σινεμά και κινουμένων σχεδίων και μια μουσική που αναδεικνύει όσα προσπερνάμε...Έμεινα σε ένα σχόλιο που διάβασα στη σελίδα: "Μακριά της τη ζητάς, κοντά της της γκρινιάζεις"....Ναι, έτσι είναι. Αυτά έχουν οι δυνατές σχέσεις...Και δεν μπορεί να τις χαλάσει κανείς παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός...

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΚΑΤΑΧΝΙΑ...

“Έχω μέσα μου κάτι σαν καταχνιά / Που με πνίγει, αλλά δεν είναι τίποτα./ Νοσταλγία του τίποτα/ Ακαθόριστη επιθυμία./
Τυλιγμένος σαν σε ομίχλη/ Είμαι απ΄το ίδιο υλικό και βλέπω/
Το μακρινό, λαμπρό αστέρι/ Από την καύτρα του τσιγάρου πάνω./ Κάπνισα τη ζωή μου. /Αβέβαιο/ Ό,τι είδα ή διάβασα. Όλος/
Ο κόσμος ένα μεγάλο ανοιχτό βιβλίο είναι/
Που με χλευάζει σε μιαν άγνωστη γλώσσα”.
16-7-1934, Φερνάντο Πεσσόα, “Ποιήματα” (εκδ. Printa)
*Όταν στερεύουν οι λέξεις και οι εικόνες...
(το κείμενο θα το βρεις και στο "Ημερολόγιο του καπνού 2011" του βιβλιοπωλείου "Ιανός")...

ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ...

Διάβαζα ένα άρθρο σε εφημερίδα με κείμενα αναγνωστών για ποιούς λόγους αξίζει να είναι κανείς αισιόδοξος μέσα σ'αυτή την κρίση...Ήταν εξαιρετικά πολλά και εξαιρετικά λυτρωτικά για όσα αξίζουν και τα ξεχνάμε ή δεν τα βλέπουμε....Πολύ μεγαλύτερη η αισιοδοξία απο όσο θα φανταζόταν κανείς. Μετά μου ήρθε πάλι στο νου ο στίχος:
"Αξίζει φίλε να πεθάνεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...". Κόλλησε μέσα μου απο προχθές που το τραγουδούσε ο Μπίλυ Παπ. (υπέροχος επι 4.5 ώρες επι σκηνής...). Και ταιριάζει όσο ποτέ στο σήμερα...Για τις σχέσεις μας, τη δουλειά, την κοινωνική αναταραχή...
Αξίζει να ζεις γι'αυτο το ρημάδι το όνειρο, ακόμη και αν όλα καταρρέουν γύρω σου...Χωρίς αυτή τη φλόγα, δεν ζεις και το ξέρεις...Μη το βάζεις κάτω...
*ακόμη και αν οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα, αξίζει να προσπαθείς για αλλαγή...

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ...

Η λεπτομέρεια... Πόσο σπουδαία είναι η λεπτομέρεια... Δεν είναι τυχαίο ότι κάνει τη διαφορά... Είναι αυτή που μέσα στο χάος μπορεί να προσφέρει ένα κήπο, ανάμεσα σε τείχη να φανερώσει ορίζοντα, σε ένα κεραμιδί τοπίο να γεννήσει μια πράσινη όαση, σε μια θλίψη να δώσει αγαλλίαση...

Όλα μπορείς να τα δεις αλλιώς. Ένα βλέμμα πιο πέρα, είναι ένας άλλος κόσμος...ή για την ακρίβεια η άλλη πλευρά του κόσμου...

Κουβεντιάζαμε προχθές με το Β. και έλεγε πόσο περίεργα είναι να ζει με την οικογένεια του σε μια απομονωμένη περιοχή, να έρχεται αντιμέτωπος με μαστουρωμένους, να κυνηγά κλέφτες ξανά και ξανά..."Και όμως εδώ που μοιάζει να'ναι το πουθενά, σαν μια νεκρή ζώνη, υπάρχει πολύ κρυμμένη ομορφιά και ας μη τη βλέπουμε. Κτίρια σιωπηλά που έχουν ζωή μέσα τους, αρκεί να τη δεις. Άνθρωποι ιδιαίτεροι. Είναι όμορφα, δεν το αλλάζω...".

Όλα μπορείς να τα δεις αλλιώς...

#Να δεις κατάματα τους φόβους σου και να τους γελάσεις στα μούτρα,

#αντί για πίκρα με τους ανθρώπους να χαμογελάς με την πολυπλοκότητα των διαφορετικών χαρακτήρων,

#να μη λυπάσαι με τις χιλιομετρικές αποστάσεις που μας χωρίζουν αλλά να πεις 'ορίστε, ευκαιρία για ταξίδια',

#να πεισμώνεις με τις συγκρούσεις και να εκτοξεύεις δημιουργικότητα,

#να δεις τον εγωισμό ως εμπόδιο (μήπως δεν είναι??) και να τον μετατρέπεις σε αγκαλιές...

Όλα τα μπορείς, αν δεις πραγματικά αυτή "τη λεπτομέρεια του κόσμου που καίει" που τραγουδά και ο Ρους.

Το ζήτημα είναι...θέλεις?

*η φωτό είναι απο Τοσκάνη, βλέμμα Χόχο-Σπύρου

ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ...

Τα λόγια είναι περιττά θα έλεγα...Έρχεται ο Μπίλυ με το πρόγραμμα "Κραυγές και ψίθυροι" και αυτό είναι το καλύτερο νέο γι'αυτή την εβδομάδα...Απο 5 Νοέμβρη στο Stage με τραγούδια μπαλαντοειδή κυρίως, και την Τάνια Κικίδη στο πλάι του. Φωνάρα δε λέω, αλλά δεν την αντέχω όταν την υψώνει αυτή τη φωνή!!
Εξάλλου η φωνή του Μπίλυ είναι το ζητούμενο. Ανεπανάληπτη...
Πολύ θα'θελα να τον ακούσω και σ'αυτό το κομμάτι που δεν το λέει συνήθως στις συναυλίες...
"Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις/ θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις/ μετά θα φεύγω πάλι, να μ' επιθυμείς./ Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο/ ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο/στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής./ Άρτεμις θεά των κοριτσιών/φόβιζε με μ' ασημένιο τόξο/ απ' τις ψευτονίκες των ανδρών/και απ' τη θλίψη που 'χουν/ να 'μαι απ' έξω./Δε σ' έχω δίπλα μου για να'χω να ζηλεύω/πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω/να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός./Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες/έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες/να σ' αγκαλιάσω σαν το χώμα, καθαρός./ Άρτεμις θεά των κοριτσιών..."

*Άρτεμις. Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου. Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη. Πρώτη εκτέλεση:Βασίλης Παπ. Και είναι μοναδική η ερμηνεία του με τη Γαλάνη στο πιάνο...Μοναδική...