Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω/ κυνηγημένη σαν πουλί,/ μες στα σεντόνια μου αντικρίζω/ το θάνατο που με καλεί./ Κρύβω στα χέρια την καρδιά/ παίρνω απ΄ τις πόρτες τα κλειδιά,/ και προσπαθώ να του ξεφύγω/ κρυφά/ σαν τα μικρά παιδιά./ Κυλώ σα δάκρυ στη σιωπή,/μέσα στου κόσμου τη ντροπή/ και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω/ γυμνή μ΄ αρπάζει η αστραπή./Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω/ μια μπάντα παίζει το ρυθμό,/ σκίζω τους τοίχους και χορεύω/ να βρω τον άγνωστο αριθμό./Κοιτάω μ΄ ελπίδα μια φωτιά/που ανάβει έν΄ άστρο στο νοτιά,/ άραγε να ΄ναι ΄κει το φως μου,/ το φως/ ή η ατέλειωτη ερημιά./Φοβάμαι του όχλου τη χολή/ένας τυφώνας με καλεί,/ η αγάπη χάνεται στη μνήμη/ κι εγώ χορεύω σαν τρελή.
*Φως ή ερημιά?
o,τι κι αν συμβαινει δεν εχουμε αλλη επιλογη περα απο το χορο..με οποιοδηποτε τροπο..
ΑπάντησηΔιαγραφήθα ηθελα να την ακουω κι ολας τη μουσικη!!!
ΦΟΒΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥ...ΑΜΠΡΑΒΟ!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΧορός γύρω και μέσα μας...Πεντοζάλη!
Δυστυχώς δεν ξέρω πώς ανεβάζεις βιντεάκια...Άσχετη με τεχνολογία!! :)
@Γιάννα
Χαίρομαι που σου άρεσε Χόχο μου...:)