ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΒΟΛΤΕΣ...

Το μεθυσμένο νησί ήταν υπέροχα γιορτινό τις προηγούμενες μέρες. Η...καλή μέρα (νύχτα για την ακρίβεια) ξεκίνησε απο τη συναυλία του Θανάση που ήταν το κάτι άλλο. Δεν νομίζω ότι τον έχω ξαναδεί έτσι. Ανανεωμένος, νέα μπάντα, νέα φωνή μαζί του...Απλά ΥΠΕΡΟΧΟ!
Η γιορτή συνεχίστηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Μια ιδέα απο το περιοδικό "Παράλλαξη" έβαλε τη σπίθα. Έφερε κοντά κρατικούς φορείς, κοινό κάθε ηλικίας, μουσική, θέατρο, εκπαίδευση, ιστορία, κέφι και συγκίνηση και στην πόλη έγινε ένα διήμερο πάρτυ άνευ προηγουμένου! Όλα αυτά μάλιστα, πάρά το γεγονός ότι ο καιρός δεν βοηθούσε καθόλου. Ο ήλιος εναλλάσοταν με καταιγίδες και τις δύο μέρες, αλλά ο κόσμος εκεί...Δεν το έβαζε κάτω. Άνοιγε τις ομπρελίτσες του δημιουργώντας ένα πολύχρωμο παζλ και συνέχιζε το γλέντι.
"Η Θεσσαλονίκη αλλιώς" λεγόταν το πείραμα. Και ήταν πετυχημένο πραγματικά. Είχε καιρό αυτό το πανέμορφο νησί να ζήσει στην κυριολεξία το "όλη η πόλη μια παρέα" (και όχι όπως πανηγυρτζίδικα διατείνονται κάποιοι τοπικοί άρχοντες...).
Όλοι μιλούσαν με όλους, γελούσαν, αντάλλασαν απόψεις, ενθουσιάζονταν ή απλά παρατηρούσαν. Ένα σμάρι ανθρώπινο ακολουθούσε τις συναυλίες μπροστά σε ξενοδοχεία, πλατείες και στενάκια, το καραβάκι που 'υποδύοταν' τη θαλάσσια συγκοινωνία που θα μπορούσαμε να έχουμε, τα θεατρικά στη Βαλαωρίτου, την Ερνέστου Εμπράρ, αλλά και καταμεσής της Τσιμισκή, τα μαθήματα αγάπης προς τη φύση απο τον Αρκτούρο, το κάμπινγκ που στήθηκε στο Λευκό Πύργο με τους κολυμβητές, τα μαγιό και τις ομπρέλες τους, το θερινό σινεμά στην Ισαύρων, τα μαθήματα σιάτσου, γιόγκα, πιλάτες, φλαμένγκο στην Παραλία, τους γκραφιτάδες με τις χρωματιστές πινελιές τους, τα φωτιστικά σπιτιού στο στενάκι της Εμπράρ αντί για τις ψυχρές κολώνες της ΔΕΗ, τα διατηρητέα στην Αγίου Μηνά (Χριστέ μου τι όμορφα και δυστυχώς ξεφτισμένα απο το χρόνο!) που άνοιξαν για πρώτη (μακάρι όχι για τελευταία) φορά, το ολονύχτιο πάρτυ στη Συγγρού και τη Βαλαωρίτου με τα κρουστά των Paranυε να βάζουν φωτιά στη νύχτα...Αυτή τη νύχτα την τόσο υγρή, αντάξια της Σαλόνικας, αλλά τόσο φωτεινή απο τα χαμόγελα και το κέφι τριγύρω.
Και σκέφτεσαι με όλα αυτά (το ξέρω ότι σκεφτήκαμε το ίδιο...): Μέσα σε ένα κλίμα μίζερο, γκρινιάρικο, ζόρικο, μουρτζουφλιασμένο και άγονο, πώς ξεπήδησε τόσος ενθουσιασμός? Πού κρύβεται τόση δημιουργικότητα και ζωντάνια? Τόσο μεράκι και ομορφιά? Καπου εδώ είναι λοιπόν, δεν μπορεί...Και αν όλο αυτό έγινε μια φορά, σημαίνει ότι μπορεί να ξαναγίνει. Ξανά και ξανά και κάθε φορα .
Ναι ξέρω...Καραδοκούν τα ΘΕΛΩ των μωροφιλόδοξων που έχουν αλλεργία στην ποιότητα και την ομορφιά της ζωής. Αλλά πάλι, χωρίς ελπίδα ότι θα τους υπερβούμε που να πάς? Κάτι μπορεί να αλλάζει. Απο εμάς για εμάς. Σιγά σιγά, αλλά ουσιαστικά να γίνονται όλα αλλιώς...
Να, δες τους ποδηλάτες. Αυτή η πόλη γέμισε ξαφνικά ποδήλατα...Υπέροχη αλλαγή. Και δεν φταίει μόνο η αύξηση της βενζίνης :) Είναι η ανάγκη για ΑΝΑΠΝΟΗ...
Τελευταία γιορτινή πινελιά, το αποχαιρετιστήριο πάρτυ της Πριγκηπέσσας. Τι βραδιά...Αυτό το είμαστε όλοι παρέα συνεχίστηκε. Γελάσαμε, ήπιαμε, συγκινηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, τραγουδήσαμε άγνωστοι με αγνώστους. Είναι σπουδαίο το συναίσθημα ότι δε σε γνωρίζω, αλλά νιώθω ευτυχία που τα είπαμε έστω και λίγο, έτσι τυχαία, απρόσμενα, απλά και ειλικρινά. Ακόμη και αν δεν ξαναειδωθούμε ποτέ...Με ποιά μουσική άραγε ντύνεται η ευτυχία??
****
Υ.Γ. Οι φωτό μπορεί να μην είναι πολύ καθαρές, αλλά πίστεψε με ενδεικτικές για να σου μεταφέρω τη γιορτή που έχασες....Θα ξαναγίνει όμως, να δεις, και φρόντισε να είσαι εκεί....
Υ.Γ.2 Ψτ...Στις 15 Ιούνη έχει το αποχαιρετιστήριο του και το 'Καφωδείο'. Ευκαιρία να ζήσουμε άλλη μια γιορτή. Κλείσε τραπέζι...