Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

ΠΟΙΗΣΗ ΑΘΑΝΑΤΗ....

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Μια γυναίκα (Ι)
Eνα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου, σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη, έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια απ' όπου θα περνούσαν οι αιώνες - α, για να γεννηθείς εσύ, κι εγώ για να σε συναντήσω γι' αυτό έγινε ο κόσμος. Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα πάνω απ' το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα ως τ' ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.

Αφιερωμένο σε άντρες και γυναίκες....

1 σχόλιο:

  1. Λίγο με μπέρδεψε ο κ. Λειβαδίτης αλλά μάλλον πρέπει να το διαβάσω ολόκληρο για να καταλάβω.... πάντως δεν συμφωνώ γιατί να ανέβεις εσύ τη σκάλα, που έγινε όλη αυτή η φασαρία και κανείς δεν πήρε χαμπάρι;
    Εύλογα ερτήματα ενός πεζού ανθρώπου!!!χιχιχιχχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή