ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ...

Όλα μετακινούνται σαν τους δύο λεπτοδείκτες ενός ρολογιού...Σχέσεις, δουλειές, συνθήκες. Εναλλάσονται πολύ γρήγορα το κρύο με τη ζέστη, η βροχή με τον ήλιο, το άπειρο με το ελάχιστο, η λατρεία με την απομυθοποίηση, η ευτυχία με τον πόνο, οι μνήμες με την αμνησία...Ζάλη...
Όλα μετακινούνται μια προς τα μπρος και μία προς τα πίσω. Μια ψευδαίσθηση είναι ότι αλλάζει η ώρα, μόλις για την πρώτη μία ώρα της αλλαγής. Μετά...συνηθίζεις. Με τη συνήθεια όμως, δεν τα πάω καλά. Σαν το χρόνο και αυτή. Ψευδαίσθηση. Ένα ξύλινο ρολόι με ξύλινα τικ τακ...
Άραγε μπορούμε να πάμε μπροστά μολονότι οι λεπτοδείχτες πάνε πίσω?

*αφιερωμένο σε Μελένιο, Σοφία, και όσους αγαπημένους ήταν παρόντες παρά την απουσία τους, στη χθεσινή ρακομελό-κατάνυξη στα Άνω Λαδάδικα...Μουσική, δική σου, ό,τι θες...

ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕ...

*στη φωτό, "Rain princess" by Leonida fremov
Μολυβί ουρανός, έτοιμος να απλώσει ξανά και ξανά νέα...δίχτυα γεμάτα με υγρό δόλωμα.
Τα χρώματα αλλάζουν καθώς κυλάει η μέρα. Πινελιές του γκρι παντρεύονται με τα φώτα της πόλης...
Χειμαρρώδης η βροχή και ξάφνου αρχίζει ο χορός. Πολύχρωμες ομπρέλες...τρέχουν στο δρόμο για να χαθούν σε κάποιο καφέ ή υπόστεγο μέχρι να σταματήσει η...ψαριά.
Το αγέρι σπρώχνει το βλέμμα μια προς τον Όλυμπο, καθάριος, ντυμένος στα γκρι και μια προς την Άνω Πόλη, γοητευτική κάτω απο σκούρο πέπλο...Η γλυκειά δροσιά όσο περνάει η ώρα γίνεται...κρύο.
Χειμώνιασε στο μεθυσμένο νησί μου...Πλέει στα σύννεφα επάνω πλέον και σου προσφέρει κρασί μεθυστικό...Μια φορά να δοκιμάσεις, θα επιστρέφεις και θα το αναζητάς. Πάντα θα επιστρέφεις, να το θυμάσαι...Και πάντα θα σε περιμένω να τσαλαβουτήξουμε στις νερολακούβες... ;)
*σκέψεις που γεννήθηκαν ενώ περίμενα ζεστό καφέ και παρέα κάπου παραλιακά..., Πες ότι είναι ένας ρομαντικός αποχαιρετισμός στον Οκτώβρη, αφιερωμένος σε όσους αγάπησαν, αγαπούν ή παλεύουν να...μην αγαπήσουν το νησί μου...

ΠΙΝΟΚΙΟ...

Και εκεί που πήγα να γιάνω έκανα το λάθος να ανοίξω το χαζοκούτι...Αρρώστησα χειρότερα...Ήθελα να δω βλέπεις τι θα ειπωθεί σ'αυτή την περίφημη διακαναλική. Και τι κατάλαβα? Άκουσα όσα υποψιαζόμουν και χειρότερα...
Νευρίασα και έβριζα βλέποντας για ακόμη μια φορά τι άνθρωποι εξουσιάζουν τόσα χρόνια αυτό το λαό και νευρίασα και μαζί μας που δεν τους δίνουμε μια κλωτσιά να απαλλαγούμε...Απο όλους!!!
"Μεγάλωσε η μύτη σου δεν το κατάλαβες"?, μονολογούσα. Για ποιά δημοκρατία και αλήθεια μου μιλάς? Που ακούστηκε η δημοκρατία και η αλήθεια να συνοδεύονται απο απειλές (αν δεν βγάλετε εμάς, θα καταστραφεί η χώρα με χρεωκοπία...) και μπαμπούλες (η τρόικα είναι εκεί έξω...περιμένει)...Και πώς απο τις ρημάδες τις δημοτικές εξαρτώνται οι βουλευτικές και μαζί και η σωτηρία της χώρας; (δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τέτοια "σύνδεση" τους τόσα χρόνια...)
Τόσος τρόμος απο πάνω μας...Αυτό έχουν κατορθώσει εν πολλοίς. Όλοι τους, χρόνια τώρα. Να μας τρομοκρατούν ότι χωρίς αυτούς δεν θα έχουμε άλλους σωτήρες. Μα η... σωτηρία που είναι? Έτσι κρατάς μια χώρα σε συνοχή? Με τρόμο? Έτσι κρατιέται δεμένη μια οικογένεια? Με τρόμο?...Αυτό είναι κακοποίηση, δεν είναι ούτε αγάπη, ούτε αλήθεια, ούτε ειλικρίνεια...Ξεφτίζουν οι λέξεις στο στόμα τους...Διαλύονται.
Αναρωτιέμαι που να βρίσκεται αυτή η ρημάδα η έξοδος. Στα χέρια μας φαντάζομαι, αλλά δεν φαίνεται να ενώνονται όλα μαζί για να βγούμε στο φως...Αμήν και πότε...
*συμπέρασμα: μακριά απο τηλεόραση....Η ζωή είναι έξω και είναι εντελώς διαφορετική απο αυτή που παρουσιάζει ο κάθε Πινόκιο...Τουλάχιστον ο "πραγματικός" Πινόκιο έμαθε τη ζωή στο δρόμο και παραδέχτηκε τα λάθη του...
*Α, μη ξεχαστώ μέσα στα νεύρα...Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν...;)

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ...ΝΤΕΠΟΝ

Καλά, το ότι θα περάσει, θα περάσει...Μέχρι τότε όμως έχει χαθεί η ενέργεια, πονάνε όλα, ζεσταίνεσαι και παγώνεις εναλλάξ, και σκέφτεσαι τι χάνεις έξω... Αυτή την υπέροχη βορινή ψύχρα που σε προσκαλεί σε βόλτες...
Πόσο εκνευριστικό είναι η μηχανή του σώματος να μην υπακούει στην ψυχή! Κοίτα να δεις, απο ένα τόσο δα γριπωματάκι... Σιγά... Και όμως... Σκέφτεσαι "τώρα αν ήμουν καλά θα έκανα αυτό και εκείνο...". Αν...
Αυτή η στιγμή...Πολύτιμη....Απο τα πιο μικρά έως τα πιο σπουδαία...
*Πειράζει να πιούμε εκείνο τον καφέ με...ντεπόν!? Κερνάω... (α, όλα και όλα, η καφείνη δεν κόβεται...)

ΒΡΟΧΗ ΣΑΝ ΑΓΑΠΗ...

*φωτό, "Musician in the Rain", Robert Doisneau

Όταν αγαπάς κάτι ή κάποιον αληθινά, το προστατεύεις...Το αγκαλιάζεις να μείνει μακριά απο όσα άσχημα υπάρχουν τριγύρω...

Το αποδέχεσαι...Με όλες τις νότες του ή ακόμη και φάλτσο...Απλά το Αγαπάς...

Γίνεται αγάπη μισή, σε όρια, με κανόνες, λογική, ξερή, χωρίς σταγόνες βροχής πάνω της?

Είναι η δύναμη που μεταμορφώνει ένα άνθρωπο σε Άνθρωπο. Αυτή που ανασταίνει, αναζωογονεί, λυτρώνει...

Σαν τη βροχή...Αν την αφήσεις να σε αγγίξει θα το νιώσεις...

Και μη φανταστείς ότι δεν πονάει επίσης...Κάθετι έχει δύο πλευρές. Πώς να εξαιρεθεί η αγάπη;

Και αυτή η μελωδία...ακόμη να'ρθει να με βρει... Μουρμούρισε κάτι να σε ακολουθήσω...Μια νότα, έστω και φάλτσα, βρεγμένη...Να, σαν αυτή που ο μουσικός θα τραγουδούσε στην...αγάπη του...

ΠΡΩΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ...

Έχουμε καιρό να πάμε εκεί ε? Μου έλειψε...
Και είναι τόσο όμορφα τώρα που αλλάζει η εποχή. Ένας χορός απο χρώματα, οξυγόνο απο την καρδιά του Ολύμπου και όλη η δροσιά και η ομορφιά του μέσα σου...
Πάμε για καφεδάκι? Εκεί, στο Παλιό σχολείο, στο αγαπημένο μου. Καφές ελληνικός, λουκουμάκι, οι ηλιαχτίδες οι παγωμένες να χαιδεύουν το πρόσωπο και οι κουβέντες να μας παίρνουν το νου...Μετά φαγητό δίπλα και και τσίπουρο μέχρι να βραδιάσει...Όπως κάναμε πάντα παλιά...
*η φωτό αδικεί το μέρος βέβαια, αλλά έτσι, για μια ελάχιστη γεύση είναι... μέχρι να'ρθεις....
Και ψάχνω για τραγούδι, αλλά τι ταιριάζει εδώ...??

ΤΩΡΑ...

"Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή
Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει ένα πρωί"
Η ζωή μπορεί να είναι πολύ σκληρή...Ναι, απίστευτα σκληρή. Προσφυγιά, φτώχεια, θάνατος ...Μπορεί όμως να είναι και απίστευτα όμορφη. Έρωτας, δημιουργία, τσαχπινιά, γέλιο...Τα έχει όλα. Όταν έχεις περάσει απο κύματα και συμπληγάδες "δεν έχεις χρόνο να πενθείς το χτες, ούτε να σχεδιάζεις το αύριο. Το τώρα μετράει".
Το τώρα...Τόσο σπουδαίο, που αν το ήξερες, ακόμη και ένα βήμα πριν περάσεις στην άλλη όχθη θα μπορούσες να απολαύσεις αυτό που γουστάρεις πιο πολύ. Μια παρτίδα πόκα, σαν να μη τελειώνει τίποτα...Σαν να συνεχίζεται κάτι και εκεί, πέρα απο το χωροχρόνο....
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ένα τέτοιο πλάσμα ήταν...Εγωκεντρικό θα πεις, αλλά τόσο ασύλληπτο...Η Νένα Μεντή είναι η Ευτυχία. Μεταμορφώνεται...
Μη τη χάσεις άκουσε με...Πήγαινε στο "Εγνατία" και αφήσου σε μια υπέροχη ερμηνεία και σε νότες απο αθάνατα τραγούδια. Εκεί θα μάθεις απο τι πόνο φτιάχτηκε το "Δύο πόρτες έχει η ζωή", αλλά και για τα "Καβουράκια" και για το "Περασμένες μου αγάπες" και...και...και...ατελείωτα. Εγώ πάντως δεν έχω ξαναδεί τέτοιο θαυμασμό απο κοινό! Όλοι όρθιοι επι πόσα λεπτά να χειροκροτάνε ενθουσιασμένοι, να μην την αφήνουν να φύγει απο τη σκηνή...Και αυτή, να μη μπορεί να το χορτάσει, να μη μπορεί να το πιστέψει....

Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν ηθοποιό φαντάζομαι...Αυτό το λυτρωτικό παρατεταμένο χειροκρότημα...Οξυγόνο...

*Μη τη χάσεις ούτε στο Νότο αν δεν την είδες...Θα επιστρέψει εκεί μέχρι των Βαϊων...

ΣΚΕΨΕΙΣ...

Για πες μου...Ποιές σκέψεις σου γεννάει αυτή η φωτογραφία? Αυτή η κεντρική που έχω βάλει. Απο τις αγαπημένες μου. Την τράβηξε ο Νίο ένα απόγευμα απο τα πολλά που περπατούσαμε στην παραλία...Τι νιώθεις? Για μένα κουβαλάει πολλά, αλλά θέλω να μάθω εσύ τι βλέπεις...
Ξέρεις, μου έχει μείνει και η φράση του Δημήτρη Πιατά απο το κείμενο του Σάκη Σερέφα "Σεμινάριο βλακείας" (προλαβαίνεις να το δεις τελευταία βραδιά απόψε στο Άνετον, στην Παρασκευοπούλου). Δεν με ενθουσίασε όλη η παράσταση, ούτε όλο το κείμενο, αλλά έχει κάποια σημεία πολύ δυνατά που ο Πιατάς τα απογείωσε. Λέει λοιπόν κάποια στιγμή, αφού σου αναλύει όλη τη... βλακεία που υπάρχει στον πλανήτη και πόσο σημαντικό είναι να αποδέχεσαι την μη τελειότητα που-ευλογημένα- κουβαλάει ο καθένας μας, ότι "προσπάθησε να μη σκέφτεσαι. Ένας βλάκας δεν σκέφτεται. Ναι, εσύ δεν είσαι βλάκας, αλλά προσπάθησε να μη σκέφτεσαι για λίγο...".
Γιατί άραγε η σκέψη και το νοιάξιμο για το πώς σκέφτεται ο άλλος αποτελούν τόσο δύσκολο μονοπάτι?? Πώς είναι να μη σκέφτεσαι?
Εγώ ζητάω το αντίθετο λοιπόν. Θέλω τη σκέψη σου...Ας είναι αφορμή μια εικόνα...