ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ...

Καλοκαίρι 2008...Γαληνεύαμε πάνω σε ένα σούρουπο απο αυτά που μόνο το ελληνικό καλοκαίρι προσφέρει απλόχερα. Τόπος, Μηλίνα θαρρώ. Στο Πήλιο. Ελάχιστοι ήμασταν στην παραλία. Όλοι το ίδιο μαγεμένοι και λιγομίλητοι μπροστά στη βουτιά του ήλιου στα νερά του πελάγους. 
Κάποιες αιθέριες φωνές ακούστηκαν πίσω απο τα βράχια. Δεν βλέπαμε μορφές. Τραγουδούσαν ένα τραγούδι που δε θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ολοκάθαρα, σαν τώρα, την αρμονία της φωνής τους, τη γλύκα, το πολυφωνικό σύνολο που σιγά σιγά ξεπρόβαλλε απο το πουθενά. Τρεις γυναικείες φιγούρες στο βάθος του ορίζοντα. Τρεις γοργόνες. Σαν να αναζητούσαν τον Αλέξανδρο. Ακούραστες, χρόνια τώρα. Σαν να τον καλούσαν με το τραγούδι τους. Σαν να του υπενθύμιζαν ότι στους αιώνες των αιώνων θα είναι εδώ να τον καρτερούν, να τον γλυκοδεχτούν στην αγκαλιά τους....
Είναι κάτι στιγμές σαν αυτήν, που τυπώνονται με ανεξίτηλο μελάνι στο πάνω μέρος της καρδιάς. Να σου θυμίζουν ότι όλα μα όλα είναι μικρές περαστικές στιγμές που σου φανερώνονται σε ανύποπτο χρόνο. Πολύτιμες στιγμές. Ικανές να σου προσφέρουν θαύματα. Αρκεί να τις προσέξεις, να τις φροντίσεις με το είναι σου, να τις θυμάσαι...
Και φέτος, καλοκαίρι 2013, πρωινό στη Φούρκα Χαλκιδικής, ώρα 7 περίπου, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που κολυμπούσε αμέριμνο στη γαλήνια δροσερή θάλασσα, μου θύμισε με το δικό του τραγούδι, εκείνες τις τρεις γοργόνες. Ίσως ήταν ο Αλέξανδρος και η αγαπημένη του, που προσκαλούσαν με τη σειρά τους τις γοργόνες...
Πώς δένει ξαφνικά ο χωροχρόνος σε μια κλωστή? Πώς συμπυκνώνει πέντε χρόνια σε ένα δευτερόλεπτο?...Καλά κάνω και δεν πιστεύω στο χρόνο. Δεν υπάρχει...