ΑΝΤΕΧΩ, ΑΝΤΕΧΕΙΣ...ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ (?)

Θα πάρω μια χούφτα κεράσια... Θα τα ζουλήξω να βάψω κόκκινα τα χέρια μου και όποιον ανταμώσω που θα μου ξαναγκρινιάξει για όσα ζούμε, αλλά την ίδια ώρα ούτε απο τον καναπέ του σηκώνεται γιατί "ωχ αδερφέ, δε βαριέσαι" αλλά βάζει και ζυγαριές "εγώ έτσι, ο άλλος αλλιώς, άρα καλά να πάθει κτλ κτλ", θα ορμήσω με φόρα να του βάψω τα χείλια, τα μάτια, τα χέρια, και την καρδιά μήπως και ξαναβρεί χρώμα η ζωή του. 

Μήπως και ξαναθυμηθεί ποτέ (αν ποτέ θυμόταν), ότι εάν σ'αυτό το σύντομο πέρασμα της ζωής δεν μάθεις (το λιγότερο που μπορείς και οφείλεις να μάθεις) ότι το να τρως τα σωθικά σου κάθε μέρα με χαιρεκακία, εκδικητικότητα, αφορισμούς και δε συμμαζεύεται, μόνο ΑΝΘΡΩΠΟ δε σε κάνει, ε, δε θα καταλάβεις τίποτα απο τη ζωή που περνά και χάνεται...

Τώρα, μετά απο 11 μέρες συζητήσεων επι συζητήσεων και σκέψεων ατελείωτων με αφορμή το 'χουντικό' ΜΑΥΡΟ της ΕΡΤ και όσα ακολούθησαν και ακολουθούν, ξέρω (δυστυχώς)... Δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ ΟΛΟΙ. Δεν θα βρεθούμε ποτέ ΟΛΟΙ στον ίδιο δρόμο, δεν θα φορέσουμε ποτέ ΟΛΟΙ τα ίδια παπούτσια για να καταλάβουμε ότι ο δρόμος είναι κακοτράχαλος. Και το ΟΛΟΙ μη βιαστείς να το κατηγορήσεις για ονειροπόλο. Για μια μαζική αντίδραση μιλάω. Για μια συλλογικότητα στο 80-90% τουλάχιστον (πάντα θα μένει ένα ποσοστό εκτός...).  

Βεβαιώθηκα όμως και για κάτι άλλο, ξέρεις. Θα συνεχίσω να αναζητάω τους 'τρελούς' που περιγράφει και ο Τζακ Κέρουακ "Στο Δρόμο". Αυτούς που "είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μία και μόνη στιγμή, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότοπο πράγμα, αλλά που καίγονται όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαϊκών πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα άστρα και στη μέση βλέπουμε το μπλε φως του πυρήνα τους να σκάει..."...
Ναι...Γι'αυτούς που υπάρχουν εκεί έξω (και δεν είναι λίγοι), που βάφουν τα χείλη τους με κεράσια για να φιλήσουν μόνο, πετώντας τα κουκούτσια στο σύμπαν, αξίζει να αντέχω...Αξίζει να αντέχουμε...