(ΒΙΒΛΙΟ)ΣΟΔΕΙΑ...

Μέσα στον Απρίλη, μάζεψα μια πλουσιοπάροχη σοδειά απο ιστορίες. Τις έσπειραν έλληνες και ξένοι με την πένα τους και τις θέρισα προσεκτικά. Τις αλώνισα μέσα μου να κρατήσω τον καρπό. Και άλλες είχαν γεύση απο δάκρυα, άλλες απο γέλιο, άλλες ήταν γεμάτες με σκέψεις και ταξίδια.

Έτσι αντάμωσα ένα "Κορίτσι" που περιγράφει την πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο, όταν ο σπουδαίος σκηνοθέτης Ρομπέρ Μπρεσόν την επιλέγει, παιδούλα ακόμη, για πρωταγωνίστρια του (βιογραφική ιστορία της Anne Wiazemsky, εκδ. Πόλις). Ατμόσφαιρα Παρισιού και γεύση με ερωτισμό και τρυφεράδα, ανάμεικτα. 

Αντάμωσα και την ιστορία ενός άντρα με τον πατέρα του (βιογραφική ιστορία επίσης). Εκεί κοντά στο τέλος της ζωής του πατέρα, εκεί που κατά ένα μυστήριο τρόπο οι ηλικίες ακυρώνονται και είσαι πλέον συνομήλικος με το γονιό σου, έως ότου νιώσεις τι σημαίνει "Πατρική κληρονομιά" (Φίλιπ Ροθ, εκδ. Πόλις). Μια γεύση απο δάκρυα και πόνο μου άφησε. Όποιος το έχει ζήσει, θα ανατρέξει σε δικές του πληγές...

Μετά βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη και παρακολούθησα την "Άλωση της Κωσταντίας" (Γιάννης Μακριδάκης, εκδ. Εστία. Ανέβηκε και θεατρικά το βιβλίο). Περιπλανήθηκα στους δρόμους της Πόλης και ένιωσα τον φόβο του ξένου, του αλλόθρησκου. Μια παρεξήγηση οδηγεί σε μυριάδες σκέψεις για τα πόσα ενώνουν και πόσα χωρίζουν εντέλει τους ανθρώπους. 

Ταξίδεψα πίσω, στην εποχή του Οδυσσέα και άκουσα την Πηνελόπη, να αφηγείται- απο τα έγκατα του Κάτω Κόσμου πλέον-την γνωστή ιστορία απο τη δική της πλευρά. Μήπως τελικά ο Οδυσσέας δεν ήταν και τόσο...ήρωας?, σκέφτεσαι ακούγοντας την. Μια γεύση αδικίας για ορισμένα γεγονότα. Συνάμα όμως και σιγουριάς για την ακαταμάχητη γοητεία του ταξιδευτή, σύμφωνα με τις περιγραφές της "Πηνελοπιάδας" (Μάργκαρετ Άτγουντ, εκδ. Ωκεανίδα) . 

Και ξανά στο παρόν, με τον Ιάσωνα Ρέμβη να ταξιδεύει απο Αυστραλία στην Αθήνα, για να βρει τις ρίζες του. Δεν θα το έκανε, εάν ένα ατύχημα δεν του άλλαζε όλη τη ζωή. "Το ταξίδι του Ιάσονα Ρέμβη" (Χρήστος Αστερίου, εκδ. Πόλις), έχει  μια γεύση απο το ανεκπλήρωτο...

Τέλος, βρέθηκα στην Ατζαβάρα. Ένα θέρετρο καλλιτεχνών, μποέμ τύπων, διχασμένων προσωπικοτήτων. Μια παρέα που δε θες να αφήσεις. Θες να τριγυρνάς ανάμεσα τους και ας ξεπερνάνε τα όρια της ηθικής πολλές φορές. Αμφίφυλοι, ομοφυλόφιλοι, χωρισμένοι, οικογενειάρχες, ανήσυχοι, συμβιβασμένοι...Όλοι είναι εκεί. Και τελικά "Τα χαρούμενα αγόρια της Ατζαβάρα" (Μανουέλ Βαθκέθ Μονταλμπάν, εκδ. Καστανιώτης), κατά βάθος είναι θλιμμένα...Στα μάτια τους μια γεύση απο αλμύρα και αδιέξοδο...

*η σπορά δεν τελειώνει, ευτυχώς ποτέ...